Ένα Σπίτι στο Παρίσι (MyOldLady) – Κριτική ταινίας

Μαρίνα Βερλέκη - Αρθρογράφος23-01-2015

Σκηνοθεσία: Israel Horovitz
Σενάριο: Israel Horovitz
Πρωταγωνιστούν: Maggie Smith, Kevin Kline, Kristin Scott Thomas
Διάρκεια: 107’

«Το σήμερα είναι η σκιά του αύριο» αναγράφει ένα μισοσβησμένο γκραφίτι σε έναν τοίχο του Παρισιού. Η κάμερα το πιάνει και μένει σε αυτό σε μία από τις αρχικές σκηνές της ταινίας, θέλοντας έτσι κάτι να μας πει, κάτι να μας βάλει να σκεφτούμε, να το κρατήσουμε γιατί ίσως να μας χρειαστεί αργότερα. Με φόντο το ατελείωτα ρομαντικό και μεθυστικό Παρίσι ο Israel Horovitz ντεμπουτάρει σκηνοθετικά και σεναριογραφικά με το «Ένα Σπίτι στο Παρίσι (MyOldLady)».

Ο μεσήλικας Mathias Gold (Kevin Kline) πιστεύει ότι βρίσκεται κοντά στο να τακτοποιήσει εντελώς τη ζωή του. Ο πρόσφατα αποθανών πατέρας του, του κληροδότησε ένα διαμέρισμα αξίας 12 εκατομμυρίων ευρώ στη συνοικία Marais της γαλλικής πρωτεύουσας, το οποίο ο Mathias είναι πρόθυμος να πουλήσει το συντομότερο δυνατό και με τα έσοδα να «απαλύνει» τον πόνο μιας δυστυχισμένης ζωής. Κατά την άφιξη ωστόσο πληροφορείται ότι ο πατέρας του αγόρασε το ακίνητο ως “viager”, μια ιδιόμορφη γαλλική συναλλαγή, η οποία επιτρέπει στον προηγούμενο ιδιοκτήτη - στην προκειμένη περίπτωση τη Mathilde (MaggieSmith), μια ηλικιωμένη καθηγήτρια αγγλικών - να συνεχίσει να ζει εκεί μέχρι να πεθάνει. Έως τότε, ο νέος ιδιοκτήτης πρέπει να καταβάλει ένα μηνιαίο μισθό στον παλιό, αντί της τιμής του σπιτιού. Ο Mathiasδηλαδή αναγκάζεται να συγκατοικήσει με την παλιά ιδιοκτήτρια Mathilde, καθώς και την υπερπροστατευτική και αφιλόξενη κόρη της.

Με μια πρώτη ματιά στην αφίσα της ταινίας ή ακόμα και στο τρέιλερ αυτής, ο θεατής θα υποθέσει ένα χαριτωμένο και γλυκανάλατο έργο, με βαρετά κλισέ διαλόγους και συγκεκριμένο ύφος ερμηνείας. Τι θα μπορούσε άλλωστε να πάει στραβά στο Παρίσι, σωστά; Κι όμως, το «Ένα Σπίτι στο Παρίσι (MyOldLady)»είναι ένα πιάτο που σερβίρεται αναπάντεχα κρύο. Οι «ρυθμίσεις» της ταινίας φαντάζουν οικείες και γοητευτικές, αλλά οι καθάρσεις αυτής προέρχονται από απροσδόκητα μέρη και απαιτούν την προθυμία του θεατή να ταξιδέψει σε δύσκολα και σκοτεινά μονοπάτια που ίσως του σκαλίσουν και πληγές που βρίσκονται βαθιά και άβολα μέσα του.


Το «Ένα Σπίτι στο Παρίσι (MyOldLady)» ωστόσο μπαίνει και αυτό στην κατηγορία των μη πρωτότυπων ταινιών, όχι διότι υπάρχουν λάθη στην αφήγηση, ούτε λόγω αδύναμων ερμηνειών (κάθε άλλο), αλλά διότι την ιστορία που μας αφηγείται, την έχουμε ξανακούσει – με κάποιες τυχόν παραλλαγές – από το στόμα άλλων σεναρίων ανά τα χρόνια. Και αυτό αποτελεί ένα μεγάλο μείον του, σε βαθμό που κάποιος μπορεί να προβλέψει τις προβαλλόμενες ως μεγάλες αποκαλύψεις της ιστορίας που ξεδιπλώνεται, από την αρχή αυτής.

Η μεγάλη δύναμη της ταινίας φυσικά στέκεται στους ώμους της Maggie Smith, ενός ιερού τέρατος της βρετανικής ηθοποιίας, μιας – καταρχήν – θεατρικής κι έπειτα κινηματογραφικής και τηλεοπτικής ηθοποιού, της οποίας μόνο και μόνο η παρουσία είναι απολαυστική, η δε ερμηνεία της είναι αριστοτεχνικά και τρυφερά μαγευτική.

Το «Ένα Σπίτι στο Παρίσι (MyOldLady)» δεν είναι σε καμία περίπτωση μια άψογη ταινία αλλά είναι αστεία και φρέσκια, σε κρατά σε εγρήγορση με την έξυπνα τοποθετημένη μουσική του υπόκρουση και σε μια περιέργεια που σε κάνει να χαμογελάς. Θα σου θυμίσει την παιδική σου ηλικία, αθώα ψέμματα και ένοχα μυστικά και ότι ποτέ δεν είναι αργά να επανορθώσεις για κάτι.