Portrait of a lady on fire - Κριτική ταινίας

Ευθυμιάδης Γιάννης19-10-2019

Έτος: 2019
Σκηνοθεσία: Céline Sciamma
Σενάριο: Céline Sciamma
Ηθοποιοί: Noémie Merlant, Adèle Haenel, Luàna Bajrami
Είδος: Δράμα, Ιστορία, Ρομάντζο
Διάρκεια: 119’
Βαθμολογία: 7/10

Υπόθεση: Περί τα τέλη του 18ου αιώνα, σε ένα απομονωμένο νησί στη Βρετάνη, μία ζωγράφος αναλαμβάνει να ζωγραφίσει το πορτρέτο μιας νεαρότερης γυναίκας, η οποία ετοιμάζεται να παντρευτεί..

Κριτική: Ένα πολύ ανώτερο ποιοτικά Disobedience(2017), κυρίως στο τεχνικό αλλά και στο αισθητικό κομμάτι, με παρόμοια ωστόσο θεματική. Άξια προσοχής η συγκεκριμένη προσπάθεια και προτείνεται ανεπιφύλαχτα για θέαση. Η φωτογραφία και γενικά τα στατικά σκηνοθετικά πλάνα της ταινίας, έδιναν στο θεατή την εντύπωση ότι ερχόταν αντιμέτωπος με αληθινά πορτρέτα ζωγραφικής και σε αυτό ακριβώς το σημείο έγκειται και η πραγματική αισθητική αξία που προσέδωσε η σκηνοθέτης στην ταινία της.

Το βασικό θέμα της ταινίας ήταν η διαπραγμάτευση της καταπίεσης που υφίστατο το γυναικείο φύλο εκείνη την εποχή καθώς και το αποτέλεσμα αυτής της καταπίεσης, όπου στην συγκεκριμένη περίπτωση παίρνει σάρκα και οστά μέσα από την ανάδειξη της ΄΄επιβεβλημένης΄΄ διαφορετικότητας.

Η ταινία, προσεγγίζει με συμβολισμούς το αντίπαλο δέος του προπατορικού αμαρτήματος(υπαίτια η γυναίκα), δηλαδή την ιστορία του Ορφέα και της Ευριδίκης(υπαίτιος ο άνδρας) για να αναδείξει περισσότερο την ίδια της τη θεματική, καθώς η γυναίκα εδώ απεκδύεται τον ρόλο που της έχει δώσει η κοινωνία, μετατρέποντας τις ανδρικές φιγούρες σε σκιές δευτερεύουσας σημασίας. Οι ερμηνείες ήταν έντονες, μερικές φορές θεατρικού ύφους(όπως και η σκηνοθεσία) και απέπνεαν τη θέληση για ανάδειξη ενός άδολου και αθώου πάθους, εν αντιθέσει με αντίστοιχες πιο ΄΄πρόστυχες΄΄ οπτικές περί έρωτος.

Ωστόσο, παρά το γεγονός του ότι για μένα δε δικαιολογείται το βραβείο καλύτερου σεναρίου στο φεστιβάλ των Καννών, καθώς δεν ξέφευγε από διάφορα παρόμοια κλισέ, η ταινία σου έδινε τροφή για σκέψη πάνω σε πολλές θεματικές οπότε δεν έχω την αίσθηση ότι ενόχλησε ιδιαίτερα το μη καινοτόμο σενάριο, αφού η σκέψη του θεατή ήταν σε γενικές γραμμές ΄΄απασχολημένη΄΄.

Τέλος, η επιμονή στην ανάδειξη της διαφορετικότητας ,του γυναικείου ζητήματος, του ζητήματος των φύλων δε θα έχει ποτέ την ορμή και τη σωστή κατεύθυνση που θα προσέδιδαν προοδευτικά χαρακτηριστικά στους συντελεστές αυτού του είδους των ταινιών, αν δε γίνει αντιληπτό ότι και σε αυτά τα ζητήματα θα πρέπει να γίνει εμβάθυνση στο ταξικό ΄΄διάβασμα΄΄ της κοινωνικής πραγματικότητας και να μη μένει κανείς σε μια στείρα υπερταξική ανάλυση που στο κάτω κάτω αφήνει στο απυρόβλητο τα αίτια και τους υπεύθυνους των κοινωνικών και των φυλετικών ανισοτήτων…Άμ΄ είδα, άμ΄ είπα και το ίδιο να κάνετε κι εσείς!