The Haunting of Hill House

Αποστόλης Σαμακοβλής22-10-2018

Η τέχνη στον κινηματογράφο συνεχίζει να υπάρχει.

Η τέχνη στην τηλεόραση (η οποία είναι ο κινηματογράφος του αιώνα μας) βγάζει πότε-πότε ένα αριστούργημα.
Δηλώνει πως ναι, υπάρχουν δημιουργοί και ηθοποιοί, υπάρχουν σκηνοθέτες και κανάλια που μπορούν να στηρίξουν μια δουλειά που δεν θα ασχοληθεί με ρομάντσο, με υπερήρωες, με συνομωσίες και με ότι βατό σερβίρει η γενιά των δημιουργών που έκαψαν το σινεμά στο κοινό τους.

Μια τέτοια σειρά, η καλύτερη για φέτος κατά την γνώμη μου, είναι το «The Haunting of Hill House».
Η σειρά είναι βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα της συγγραφέως Shirley Jackson και κυκλοφόρησε το 1959. Θεωρείται και ένα από τα καλύτερα διηγήματα που αφορούν μεταφυσικό και φαντάσματα του 20ου αιώνα.

Κυκλοφόρησε τον Οκτώβρη από το Netflix σε σκηνοθεσία του Mike Flanagan, γνωστό κι από άλλες ταινίες τέτοιου περιεχομένου όπως το Oculus και Ouija: Origin of Evil.
Την είδα ολόκληρη μέσα στην κυριολεξία μία μέρα. Με διαλλείματα βέβαια.
Η βασική μας πλοκή έχει ως εξής: Το 1992 μία οικογένεια μετακομίζει σε μια παλιά έπαυλη με σκοπό να την ανακαινίσει και να την μεταπουλήσει. Οι γονείς ασχολούνται με χτίσιμο σπιτιών, καθώς η μητέρα σχεδιάζει και ο πατέρας οικοδομεί.
Με τα χρήματα έχουν σκοπό να αγοράσουν το σπίτι που θέλουν κι ονειρεύονται.

Η οικογένεια αποτελείται από τον Hugh και την Olivia Crain (γονείς), τον Steven (μεγαλύτερο γιο), την Shirley (αρχηγική φυσιογνωμία των μικρών), Theodora ή Theo (την παράξενη της οικογένειας με μεταφυσικά ερεθίσματα) και τους Luke και Eleanor ή Nell (τα δίδυμα της οικογένειας).

Μετά από μικρή παραμονή στο σπίτι, συμβαίνει κάποιο συνταρακτικό γεγονός που κάνει την οικογένεια να φύγει μέσα στην νύχτα. Όλους τους εκτός από την μητέρα, την Olivia.

Έπειτα από είκοσι έξι χρόνια, βλέπουμε την οικογένεια να ξανασμίγει λόγω ενός τραγικού γεγονότος. Βλέπουμε τι έχει κάνει ο καθένας στην ζωή του και βλέπουμε να ενώνονται διαφορετικοί χαρακτήρες κάτω από άσχημες συνθήκες για να αντιμετωπίσουν μια παλιά νέμεση τους, η οποία νέμεση στην περίπτωση μας είναι ένα σπίτι σε έναν λόφο.
Η πλοκή της σειράς θα εξηγήσει ακριβώς τι συνέβη το βράδυ που ανάγκασε την οικογένεια να φύγει από το σπίτι της. Αν και στα πρώτα επεισόδια ο θεατής σχηματίζει μια άποψη, θα του προτείνω να μην βιαστεί να βγάλει κάποιο συμπέρασμα και να περιμένει το τελευταίο επεισόδιο, μέχρι και το τελευταίο του λεπτό.

Η σειρά επειδή είναι σειρά του Netflix έχει την ποιότητα που όλοι πλέον ξέρουμε. Σκηνοθεσία στον θεό, ηθοποιοί εξαιρετικοί, και οι ενήλικες αλλά και τα παιδιά. Επίσης ο σκηνοθέτης παίζει με αναφορές και σκηνές που πηγαίνουν πίσω και μπροστά στον χρόνο, κάτι το οποίο δεν μπερδεύει. Αντιθέτως εξηγεί. Στο τέλος αναρωτιέσαι εάν η σειρά διαδραματίζεται σε χρονικό περιθώριο δύο μηνών ή δύο ημερών.

Αυτό απαντάται βέβαια.

Πέρα από το παραφυσικό – μεταφυσικό στοιχείο ενός στοιχειωμένου σπιτιού, αυτό που με ενθουσίασε στην σειρά είναι η παρουσίαση της σχέσης μιας οικογένειας που έχει κρύψει μυστικά και δεν έχει αντιμετωπίσει γεγονότα αλλά και η κλονισμένη σχέση των αδερφών.

Γενικά, όλο το σκηνικό του στοιχειωμένου σπιτιού το εξέλαβα σαν μια ευκαιρία να δείξει ο σκηνοθέτης θέματα που απασχολούν τον κόσμο και δεν αντιμετωπίζονται από τους ανθρώπους όπως θα έπρεπε.

Δεν δίνεται σημασία σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη προσοχής και βοηθείας, δεν δίνεται η απαραίτητη προσοχή σε εξαρτημένους συνανθρώπους μας, δεν ακούμε όσο πρέπει και κάνουμε ότι θεωρούμε σωστό νομίζοντας ότι είμαστε τέλειοι, βάζουμε σε μια γωνία και πυροβολούμε τον οποιοδήποτε έκανε κάτι κάποτε το οποίο δεν καταλάβαμε.
Κι όταν μας δείχνει τον λόγο που έκανε κάτι τέτοιο το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να του ζητήσουμε μια συγγνώμη. Αυτό ας το κρατήσει ο οποιοσδήποτε θελήσει να ξεκινήσει την σειρά.

Τέτοιες σειρές είναι η ελπίδα της μικρής οθόνης για ακόμη καλύτερες ημέρες.
Το The Haunting of Hill House (πλεονασμός τα δύο άρθρα αλλά δεν βαριέσαι) έχει βαθμολογία 9.1 κι αν και δεν δίνω βάση σε βαθμολογίες, την αξίζει.

Δεν είναι μια σειρά τρόμου, που απλά θα κάνει τον θεατή να αγχωθεί και να πεταχτεί κάνα δυο φορές από τον καναπέ. Είναι μια σειρά η οποία μετά το τέλος της θα κάνει τον θεατή να σκεφτεί.

Κι αν σκεφτεί όσα σκέφτηκα εγώ το πρωί που την τέλειωσα, ίσως να τον αλλάξει και στο ελάχιστο του ελαχίστου.
Το γιατί θα συμβεί αυτό, όποιος θέλει να την ξεκινήσει θα το καταλάβει.

Και τελειώνοντας, θα το γράψω απλά και κατανοητά:
«The Haunting of Hill House, τι σειράρα είσαι!»