«Γιατί μας φοβίζει τόσο το Into the Wild»

Γράφει ο Αποστόλης Σαμακοβλής01-02-2018

Το 2007 κυκλοφόρησε μια ταινία που έμελε να αλλάξει τις αντιλήψεις πολλών ανθρώπων για την ζωή και τις αξίες της. Το «Into the Wild» βασίστηκε στο βιβλίο του Τζον Κρακάουερ το οποίο κυκλοφόρησε το 1996 με τον ίδιο τίτλο και η ιστορία του αποτελείται από την πραγματική περιπέτεια του Κρίστοφερ Μακ-Καντλς. Το βιβλίο είναι μια συνέχεια ενός άρθρου του Κρακάουερ σε ένα περιοδικό με τίτλο Outsider το 1993 το οποίο τιτλοφορείται ως «Ο θάνατος ενός αθώου» το οποίο αναφέρεται στον θάνατο του Κρίστοφερ.

Η ιστορία του Κρίστοφερ Μακ-Καντλς είναι γνωστή σε μεγάλη μερίδα του αναγνωστικού κοινού αλλά και του τηλεοπτικού πλέον. Μετά από την αποφοίτηση του από το κολλέγιο αποκόπτει κάθε επικοινωνία με την οικογένεια του, δωρίζει όλες τις οικονομίες του και ξεκινά να ταξιδεύει σε περιοχές των δυτικών Ηνωμένων Πολιτειών. Μετά από κόπο και με μηδαμινά εφόδια καταλήγει στην Αλάσκα το 1992 και επιβιώνει για εκατό ημέρες. Έναν χρόνο αργότερα το σώμα του βρίσκεται μέσα σε ένα εγκαταλελειμμένο λεωφορείο. Μέσω της ανάγνωσης ενός ημερολογίου του Κρίστοφερ, η αιτία θανάτου του κατέληξε να είναι τροφική δηλητηρίαση καθώς μην έχοντας κάτι άλλο για να τραφεί κατέληξε σε δηλητηριώδεις καρπούς χωρίς να το γνωρίζει. Οι τελευταίες σελίδες του ημερολογίου του αναφέρουν πως οι προμήθειες τελείωσαν και η Πατάτα, όπως έλεγε τον καρπό, δεν τρώγεται πλέον.

Η πολύ καλή μεταφορά της ιστορίας στον κινηματογράφο έδειξε να αγγίζει το κοινό και πολύ γρήγορα να επηρεάζει και μεγάλο κομμάτι του. Ίσως να ήταν ένα ερέθισμα που περίμενε για να καθίσει και να σκεφτεί τις επιπτώσεις της κοινωνίας και της συμπεριφοράς των ανθρώπων όσον αφορά την φύση και να προσπαθήσει να κάνει κάτι για αυτό. Ίσως για το χειρότερο, ίσως για το καλύτερο. Ίσως επίσης κάποιες συμπεριφορές να ήταν υπερβολικές, ίσως κάποιοι φυσιοδίφες και ακτιβιστές να πήραν πολύ σοβαρά την ιστορία και να έχασαν την ουσία. Δεν χρειάζεται να μείνουμε σε δάση και να αρνηθούμε το οτιδήποτε κάνει την ζωή μας ευκολότερη.

Βεβαίως αυτό είναι και στην κρίση του καθενός.

Από την άλλη πλευρά υπάρχουν πολλοί που θεωρούν υπερβολική την αντίδραση και την πράξη του Κρίστοφερ. Τον αποκαλούν ένα αντικοινωνικό όν με ψυχολογικά προβλήματα που δεν μπορούσε να λειτουργήσει με ανθρώπους γύρω του γι αυτό και επέλεξε την αυτοεξορία. Δικαίωμα του να αντιδράσει όπως θέλει σε μια κοινωνία καταναλωτών, απαντά η άλλη πλευρά. Το είχε καταλάβει νωρίς πως η υπερκατανάλωση και ο υλισμός είναι οι νέοι θεοί και απλά δεν ήθελε να τους προσκυνήσει, απαντώ εγώ.

Καλώς ή κακώς, είχε δίκιο στο συγκεκριμένο κομμάτι.

Φοβόμαστε το «Into the Wild» όλοι μας, ο καθένας για διαφορετικό λόγο. Σε κάποιον θυμίζει μια κατάσταση πρωτόγονη και δεν θα ήθελε ποτέ να την βιώσει, οπότε το φοβάται. Σε άλλον εκθειάζει την μεγάλη αλλαγή που οραματίζεται στον κόσμο αλλά δεν είναι διατεθειμένος να θυσιάζει τίποτα για να την καταφέρει, οπότε το φοβάται. Σε άλλον προάγει μια εικόνα ανθρώπου που σιχαίνεται για δικούς του λόγους και πρέπει να το μισήσει, οπότε το φοβάται. Κι άλλες κατηγορίες ανθρώπων που το φοβούνται θα υπάρχουν αλλά δεν έχω μιλήσει προσωπικά μαζί τους, μόνο με τους παραπάνω.

Εμένα μου φέρνει στο μυαλό το άγνωστο, οπότε το φοβάμαι κι εγώ. Αλλά το κατατάσσω και στις καλύτερες ιστορίες που έχω διαβάσει, στα καλύτερα βιβλία και στις καλύτερες ταινίες που έχω δει. Και την ταινία ντύνει και η ωραιότερη μουσική που ίσως έχει παίξει στον κινηματογράφο. Τραβηγμένο αυτό για την μουσική, όπως και η ιστορία του Κρίτοφερ.



Γράφει ο Αποστόλης Σαμακοβλής
Γεννημένος στη Θεσσαλονίκη το μακρινό 1990, τέλειωσα σχολή δημοσιογραφίας κάπου στο 2011, πέρασα από ραδιοφωνικούς σταθμούς του διαδικτύου και των ερτζιανών προσπαθώντας να ασχοληθώ και να προωθήσω την πραγματική μου αγάπη, την μουσική.