5 ταινίες για το καλοκαίρι

Γράφει ο Αποστόλης Σαμακοβλής17-05-2017

Έρχεται με γρήγορα βήματα το καλοκαίρι κι αυτό σημαίνει ένα πράγμα. Καλά, πολλά σημαίνει αλλά ένα από τα βασικότερα είναι οι βραδιές ταινίας αυτά τα ωραία ατελείωτα καυτά καλοκαιρινά βράδια που η ζέστη δεν υποχωρεί ποτέ και σε πνίγει σε σημείο ασφυξίας. Έχω μαζέψει πέντε από τις αγαπημένες μου ταινίες της καλοκαιρινής σεζόν, μάλλον τις ταινίες που όταν βλέπω μου θυμίζουν καλοκαίρι. Ή τις ταινίες που βλέπω το καλοκαίρι. Ή τις ταινίες που βλέπω όταν είναι καλοκαίρι. Τέλος πάντων, μια πεντάδα που προτείνω σε όσους αρέσει αυτή η εποχή που μας βομβαρδίζει με αφρικανική σκόνη και κοπάδια κουνουπιών.

1.Βαβέλ: Η ταινία βγήκε το 2006 κάπου και πέραν των καλών κριτικών που απέσπασε, παρουσίασε ένα είδος κινηματογράφου που δυστυχώς στις μέρες μας έχει πεθάνει (ήταν τότε που οι υπερήρωες δεν μονοπωλούσαν). Ένας εξαιρετικός Μπραντ Πιτ στον ρόλο του απεγνωσμένου συζύγου που προσπαθεί να βοηθήσει την γυναίκα του η οποία δέχτηκε μια σφαίρα κατά τη διάρκεια εκδρομής τους στο Μαρόκο, από ένα πιτσιρίκι που πήρε την καραμπίνα του πατέρα του για να προσέχει το κοπάδι τους, ο οποίος πατέρας του είχε αγοράσει την καραμπίνα από έναν Ιάπωνα επιχειρηματία. Η ιστορία περιπλέκεται όταν η οικιακή βοηθός της οικογένειας του Πιτ, μην έχοντας που να αφήσει τα παιδιά του, τα παίρνει μαζί της σε ένα γάμο στο Μεξικό. Βλέπουμε πως μέσω ενός κακού υπολογισμού ή μιας κακής αγοράς ή ενός στιγμιαίου λάθους τέσσερις οικογένειες οδηγούνται σε μια περιπέτεια. Επίσης χρησιμοποιούνται πολλές γλώσσες, ανάλογα τους πρωταγωνιστές της σκηνής και τον τόπο που διαδραματίζεται. Εξαιρετική επιλογή ο τίτλος της, εξαιρετική επιλογή για ένα ωραίο Σάββατο βράδυ παρέα με μια μπύρα.

2.Έλα ν’αγαπηθούμε ντάρλινγκ: Καλτίλα σκέτη από τον τίτλο και μόνο, ο αξέχαστος Στάθης Ψάλτης σε ένα ατελείωτο πανηγύρι. Η ιστορία μας έχει ως εξής: καμάκια, νησί, κλειστή κοινωνία, τουρίστες, δεκαετία του ογδόντα, αδέρφια, τιμή της αδερφής, γαμπρός ή μακαρίτης. Όλα αυτά αρκετά για να συνθέσουν την πλοκή του έργου. Πολύ γέλιο με τον Ψάλτη να δίνει ρέστα, όλα τα στερεότυπα της τότε εποχής να περνούν μπροστά από την οθόνη και να εξευτελίζονται, όταν τελειώσει η ταινία θλίβεσαι και αναρωτιέσαι πως κατάντησε ο κινηματογράφος μας έτσι. Ναι το μπινελίκι έπεφτε σύννεφο και τα σεξιστικά υπονοούμενα και εννοούμενα ήταν άπειρα κι αν προσπαθήσεις να την δεις στην τηλεόραση τα κενά είναι πολλά γιατί κόβονται πλέον τα πάντα. Εμείς μεγαλώσαμε ακούγοντας τους διαλόγους ολόκληρους κι όχι κομμένους και μια χαρά τα καταφέραμε. Και είναι και η πρώτη ελληνική ταινία που είδα να υπάρχει σε μια σκηνή μια αφίσα του Μπομπ Μάρλευ.

3. BloodDiamond: Δεκαετία του ενενήντα βγήκε νομιζω, τότε που ακόμη υπήρχε μεγάλη διαφήμιση στις πολυεθνικές που βοηθούσαν τον λαό της Αφρικής, μετά τους ξεχάσαμε. Και την Αφρική αλλά και τις πολυεθνικές. Τέλος πάντων, η ιστορία μας εδώ αφορά έναν ψαρά, τον Σόλομον Βάντι, ο οποίος χωρίζεται από την οικογένεια του όταν οι αντάρτες Αφρικανοί μπαίνουν στο χωριό του και σφάζουν κόσμο χωρίς λόγο. Ο Σόλομον αιχμαλωτίζεται, πηγαίνει στα κοιτάσματα διαμαντιών και κρυφά από εκεί βγάζει ένα διαμάντι μεγάλο σαν αυγό περιστεριού. Μετά από πολλές περιπέτειες και μια ωραία σύνοψη της σύγχρονης επεκτατικής πολιτικής στην Αφρική, καταλήγει με τον Ντάνι Άρτσερ (Λεονάρντο Ντι Κάπριο) ο οποίος τον βοηθά να δραπετεύσει. Με τη βοήθεια μιας δημοσιογράφου φτάνει στην Αγγλία μαζί με την οικογένεια του και αρχίζει ομιλίες για τα κοιτάσματα διαμαντιών της Αφρικής αλλά και την συνεχόμενη καλλιέργεια μίσους που υπάρχει από πάντα σε αυτή την ήπειρο. Η ταινία είναι ότι καλύτερο έχω δει στο είδος της, όσον αφορά τις καταστάσεις βίας και ταξικής ανισότητας στην Αφρική, όσον αφορά τα παιδιά-στρατιώτες και την πλύση εγκεφάλου που τους γίνεται, όσον αφορά τον ρόλο του υπόλοιπου κόσμου στο θέμα. Καλοκαιρινό απόγευμα Παρασκευής την βλέπεις και περνάς το Σαββατοκύριακο εκτιμώντας ότι έβριζες και θεωρούσες δεδομένο.

4. Τσίου: Επειδή βάρυνε το κλίμα ας το ελαφρύνω. Δεκαπενταύγουστος στην Αθήνα, ένας τύπος ψάχνει να βρει την δόση του αλλά όλοι όσοι πουλάνε είναι διακοπές. Ο Τσίου λοιπόν βάζει τα μεγάλα μέσα, ένα μεγάλο κεφάλι της νύχτας να του βρει την πολυπόθητη ζουζού του και αρχίζει ένα μεγάλο ταξίδι στην άδεια Αθήνα από απεγνωσμένους ανθρώπους. Η ταινία δεν έχει την καλύτερη ερμηνεία, ούτε την καλύτερη σκηνοθεσία, ούτε την καλύτερη φωτογραφία, ούτε τους καλύτερους διαλόγους. Αυτό που δίνει είναι η αναζήτηση του ανούσιου, την ταλαιπωρία για το τίποτα και την ανταμοιβή για το καθόλου. Ότι πρέπει για Αύγουστο μήνα, αφού έτσι κι αλλιώς λεφτά για διακοπές δεν θα παίζουν.

5. TheBeach: Η ωραιότερη ταινία για να περάσεις τους τρεις καλοκαιρινούς μήνες, ακόμη κι αν την βλέπεις κάθε μέρα. Ο Ντι Κάπριο αυτή την φορά είναι ο Ρίτσαρντ, ένας ταξιδιώτης στην Μπαγκόνγκ που ψάχνει κάτι καινούργιο. Συναντιέται με τον Ντάφυ, έναν ημίτρελο συμπαθητικό τύπο ο οποίος του λέει πως υπάρχει κάπου μια παραλία η οποία έχει βγει από ένα κομμάτι του παραδείσου και μπορεί να πάει κόσμος εκεί, αν βέβαια ξέρει πως. Την επομένη ο Ντάφυ αφήνει έναν χάρτη για το νησί που βρίσκεται η παραλία και ο Ρίτσαρντ μαζί με δύο Γάλλους που έμεναν στο ίδιο ξενοδοχείο με αυτόν, ξεκινά το ταξίδι του. Τα τοπία της ταινίας και τα σκηνικά είναι απίστευτα, σε κάνει να θες να πας τρέχοντας ως την Χαλκιδική να ρίξεις ένα μακροβούτι στις δύο το χάραμα που την βλέπεις. Δίνει το ιδανικό για τους εικοσάρηδες του τότε, την ιδανική ουτοπία που κάποτε υπήρχε στα κεφάλια μας πριν ψηθούν τελείως από την επανάσταση της τεχνολογίας του επόμενου αιώνα.

Και ένα μεγάλο μπράβο στην μουσική της ταινίας.

Και ένα μπράβο και στον Μόμπυ.

Αυτές τις προτάσεις δίνω για καλοκαιρινές εξορμήσεις στην μεγάλη οθόνη της ταράτσας, αγαπώ και τις πέντε και τις συστήνω.

---

Γράφει ο
Αποστόλης Σαμακοβλής

---