«Assassin’s Creed» – Κριτική ταινίας

Αποστόλης Σαμακοβλής23-01-2017

Μπορώ πλέον με βεβαιότητα να πω ότι είδα την καλύτερη ταινία της τελευταίας διετίας με διαφορά. Μπορώ για μια και μοναδική φορά να μη βγάλω χολή ούτε για σκηνοθέτες, ούτε για ηθοποιούς, ούτε για ιστορία και πλοκή του έργου, ούτε για ερμηνείες. Οι Ασσασσίνοι ήρθαν και ελπίζω να μείνουν και στο σινεμά όσα χρόνια τους βλέπουμε στις κονσόλες. Γιατί το Assassin’sCreedυπάρχει στις ζωές πολλών από το 2007 με 2008 καθώς ήταν από τα πρώτα παιχνίδια των κονσολών ps3 και xbox 360. Οπότε η ιστορία είναι γνωστή και απλά περιμέναμε το μεγάλο βήμα. Και αυτή η ώρα ήρθε.



Η βασική ιστορία του σύμπαντος αυτού είναι ένας πόλεμος δύο φατριών, των Ναϊτών (Templars) οι οποίοι επιθυμούν παγκόσμια ειρήνη μέσω της χειραγώγησης των μαζών και των Ασσασσίνων οι οποίοι επιθυμούν παγκόσμια ειρήνη μέσω της ελεύθερης επιλογής των μαζών. Ίδιος στόχος απλά με διαφορετικό τρόπο προσέγγισης. Μέσω μιας βιτρινάτης εταιρίας, της Abstergo, οι ΝαΪτες δείχνουν να έχουν το πάνω χέρι στην επίτευξη του δικού τους στόχου καθώς κατέχουν το animus, μια μηχανή που επιτρέπει σε ορισμένους ανθρώπους να ζουν μνήμες προγόνων τους. Η αναζήτηση αυτή σε συγκεκριμένες χρονικές περιόδους οδηγεί σε αντικείμενα απίστευτης δύναμης όπως το Μήλο της Εδέμ (appleofEden). Αυτή είναι και η κύρια αναζήτηση και των δύο ομάδων καθώς το μήλο επιτρέπει απόλυτο έλεγχο σε οποιονδήποτε. Οι Ασσασσίνοι από την άλλη προσπαθούν να βρουν το μήλο πριν από τους ΝαΪτες για να το θάψουν ώστε να μη βρεθεί ποτέ. Σε γενικές γραμμές αυτός είναι ο κορμός της ιστορίας, παραπάνω λεπτομέρειες θα χαλάσουν όποιον θελήσει να επισκεφτεί τον κόσμο αυτόν για πρώτη φορά.



Πάμε τώρα στην ιστορία που διεξάγεται στην ταινία, που αν και στην αρχή την βρήκα αδιάφορη και χλιαρή, στο τέλος με έκανε να τρίβω για κανένα μισάωρο την πέτσα μου από την ανατριχίλα.



Βασικός χαρακτήρας της ιστορίας είναι ο Κάλουμ Λύντς , ένας θανατοποινίτης που μετά από τον υποτιθέμενο θάνατο του οδηγείται από τους ΝαΪτες σε μια εγκατάσταση της Abstergo όπου και τοποθετείται στο animus. Εκεί βλέπουμε πως οδηγείται στην Ανδαλουσία της Ισπανίας και ξαναζεί τις αναμνήσεις του προγόνου του και Ασσασσίνου - Αγκιλάρ ντε Νέρθα (νομίζω έτσι τον έλεγαν). Μετά από γεγονότα που δε θα αναφέρω εδώ, ο Κάλουμ αρχίζει και καταλαβαίνει τι σημαίνει να είσαι Ασσασσίνος και για ποιο λόγο ο Αγκιλάρ ήταν έτοιμος να θυσιάσει τα πάντα προκειμένου να βρει το Μήλο. Δε θα γράψω κάτι άλλο για την ιστορία.



Τώρα, όσον αφορά τους μυημένους στον κόσμο αυτό, πηγαίνετε δείτε το, αξίζει και με το παραπάνω. Όσον αφορά τους μη μυημένους, αν είσαι τύπος που θέλει να βλέπει σφιχταγκαλιάσματα και κλωτσομπουνίδια μόνο, μην πας. Τζάμπα λεφτά και τζάμπα άποψη θα έχεις, ίσα-ίσα να μας σπας τα νεύρα σε τυχόν συζητήσεις για την ταινία. Αν από την άλλη είσαι ανοιχτόμυαλος και σου αρέσει ο κινηματογράφος πήγαινε και ξόδεψε δύο ώρες από τη ζωή σου για να γνωρίσεις τον μαγικό αυτό κόσμο.



Αυτά για το Assassin’sCreed, ελπίζω να βγουν κι άλλες ταινίες που να σχετίζονται με χαρακτήρες που αγαπώ εδώ και κοντά δέκα χρόνια. Ελπίζω να δω στη μεγάλη οθόνη την πρώτη αποστολή του Έντουαρντ, την πρώτη δολοφονία του Έτζιο, την αδελφότητα του ΑλταΪρ, την ιστορία της Μινέρβα. Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.



Τέλος, ας μνημονεύσω και τον Έτζιο Οντιτόρε:

"To say that nothing is true, is to realize that the foundations of society are fragile, and that we must be the shepherds of our own civilization. To say that everything is permitted, is to understand that we are the architects of our actions, and that we must live with their consequences, whether glorious or tragic.

The wisdom of our Creed is revealed through these words.

We work in the dark to serve the light.

We are Assassins"