Warcraft - Το έπος επιστρέφει

Αποστόλης Σαμακοβλής25-06-2016

Παρασκευή, 10 Ιουνίου 2016. Η ημέρα που είδα το Warcraft, η ημέρα που μετά από χρόνια θα θυμάμαι σαν την επίσημη συνέχεια στις ταινίες φαντασίας και έπους, στον κινηματογράφο που νομίζαμε ότι πέθανε με το κλείσιμο της τριλογίας του Άρχοντα Των Δαχτυλιδιών (και όχι, το Χόμπιτ όσο κι αν μου άρεσε δεν ήταν άξιο σύγκρισης ούτε κατά διάνοια με την πρώτη τριλογία). Πολλά είχαν γραφτεί από κριτικούς, αδαείς, και απλούς κοινούς θνητούς σε διαδίκτυο και σε περιοδικά πριν την προβολή της ταινίας στην Ελλάδα και σαν γνήσιος γκίκουλας του φανταστικού είχα διαβάσει τα περισσότερα. Οι κριτικές μέτριες έως κακές, τα ιντερνετικά φόρουμ να κράζουν το οτιδήποτε και γενικά να υπάρχει μια κακεντρέχεια προς την ταινία αλλά και το είδος της. Με το που τελείωσε η προβολή της, κατάλαβα το γιατί. Πολύ απλά, ήταν απίστευτη και όσοι έσερναν τα εξ αμάξης είτε ήταν τρελοί, είτε ηλίθιοι, είτε δεν είχαν ιδέα από τον συγκεκριμένο κόσμο και το μόνο που θεωρούν καλή ταινία είναι μια ομάδα υπερ-ηρώων να παίζει σφαλιάρες με μια πανομοιότυπη ομάδα χωρίς κανέναν λόγο.

Δε θα εστιάσω στην πλοκή απλά και μόνο για να μην χαλάσω τον όποιον χριστιανό θελήσει να δει την ταινία, απλά θα αναφέρω δυο με τρία πραγματάκια που μου έμειναν. Πρώτον, η φυλή των Ορκ ήταν απίστευτα καλοφτιαγμένη και δεν εννοώ μόνο τους ηθοποιούς που ενσάρκωσαν τους ρόλους και έπειτα μέσω υπολογιστή τελειοποιήθηκε η εμφάνιση της, αλλά και όλο το πακέτο από την κουλτούρα που φαινόταν ότι κουβαλάει μέχρι και τις σκηνές άτακτης μάχης που παραπέμπουν σε μια βάρβαρη και πολεμοχαρή φυλή. Και ναι, μου άρεσε. Δεύτερον, όλες οι φυλές που εμφανίστηκαν ήταν οι φυλές από το σύμπαν του Warcraft στον χρόνο που διαδραματίζεται η ταινία, χωρίς προσθήκες και χωρίς υπερβολές. Τρίτο και σημαντικότερο για εμένα όσο κι αν διαφωνούν αρκετοί, η ερμηνεία των ηθοποιών, όλοι πιστεύω ότι έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους αλλά για εμένα ο ρόλος του Μεντίβ, του Φύλακα του Άζεροθ (ο ρόλος του ψιλοεξηγείται στην ταινία) ήταν αυτό που έκανε την ταινία αυτήν που είδαμε.

Τον Μπεν Φόστερ τον θυμόμουν αμυδρά από την Διπλή Ομηρία, μια ταινία με τον Μπρους Γουίλις όπου έπαιζε έναν παρανοϊκό. Ο άνθρωπος τα έδωσε όλα, παρουσίασε τον Μεντίβ όπως ακριβώς έπρεπε, μετέδωσε τα συναισθήματα που έπρεπε να μεταδώσει ο χαρακτήρας και κατάφερε να με κερδίσει. Ίσως να φταίει το γεγονός ότι στο συγκεκριμένο σύμπαν, ο Μεντίβ ήταν πάντα ο αγαπημένος μου χαρακτήρας, αν και παρεξηγημένος.

Επίσης η ταινία έδειξε μαγεία. Επιτέλους μια ταινία με εφέ που παραπέμπουν σε μαγεία και όχι σε ανούσια τερατάκια πράσινα να δέρνουν κόκκινους δηθενάδες ήρωες. Οι τοποθεσίες που παρουσιάζουν είναι όπως ακριβώς υπάρχουν και στο σύμπαν του Warcraft, οι μάχες από ένα σημείο και μετά βέβαια αρχίζουν και φαίνονται σαν φιλότιμες προσπάθειες των κομπάρσων αλλά εντάξει, κάπου θα υπήρχε και μια τρύπα.

Προτείνω ανεπιφύλακτα στον οποιοδήποτε να δει την ταινία, αλλά περισσότερο στους λάτρεις του έπους και του φανταστικού. Θέλω να πιστεύω πως το Warcraft ήρθε και θα μείνει, θέλω να πιστεύω πως η πρώτη ταινία ήταν μόνο η αρχή για ένα μεγαλειώδες έργο. Και 'όπως έχω ξαναγράψει ο θρόνος στο σύμπαν τους επικού σινεμά είναι ένας και βασιλιάς έχει ήδη στεφτεί, αλλά υπάρχει χώρος γύρω του. Και που ξέρεις, μπορεί κάποτε κάποιος αυλικός να ρίξει και τον ίδιο τον βασιλιά.