Σινεμά Το Ελληνικόν - Γιατί αγαπάμε τις παλιές ελληνικές ταινίες;

Ασπασία Ανδριανού03-04-2016

Ποιος δεν έχει καθίσει Σάββατο απόγευμα με ζεστό ελληνικό καφέ και σπιτικά κουλουράκια να απολαύσει μια αγαπημένη ελληνική ταινία; Φαντάζομαι οι περισσότεροι από εμάς. Η Αλίκη, η Ρένα, η Τζένη, ο Λάμπρος, ο Διονύσης και τόσοι άλλοι ακόμα.

Έχουμε άραγε αναλογιστεί γιατί αυτές οι ταινίες είναι τόσο διαχρονικές, σχεδόν αθάνατες μέσα στο χρόνο; Οι περισσότερες από αυτές μετρούν πάνω από μισό αιώνα ζωής και όμως εξακολουθούν να προκαλούν γέλιο και συγκίνηση. Το πιο περίεργο είναι ότι παραμένουν επίκαιρες. Τι είναι όμως αυτό που τις κάνει να μένουν αναλλοίωτες στο πέρασμα του χρόνου;

Πιθανότατα η αυθεντικότητά τους. Η γνησιότητα των χαρακτήρων, η αλήθεια και η ντομπροσύνη τους. Οι ήρωες που υποδύονταν ήταν συνήθως άνθρωποι απλοί, καθημερινοί αλλά με έντονη προσωπικότητα. Άλλοτε πάλι ήταν άνθρωποι της υψηλής κοινωνίας της εποχής εκείνης. Χαρακτήρες τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους αλλά και τόσο ίδιοι συνάμα.

Ηθοποιοί που στα μάτια του κόσμου κατάφεραν να διατηρούν την αίγλη του παλιού και καλού ελληνικού κινηματογράφου αλλά και την οικειότητα των ανθρώπων της διπλανής πόρτας. Ήταν τόσο προσιτοί αλλά και τόσο απόμακροι ταυτόχρονα.

Ίσως γι’αυτό και οι ατάκες τους οι τόσο έντονα βγαλμένες από μια ελληνική πραγματικότητα που δυστυχώς ή ευτυχώς έχει μείνει με τον τρόπο της απαράλλακτη, παραμένουν ως σήμερα εύστοχες.

Η αλήθεια είναι ότι ακόμα και σήμερα εξακολουθούμε να βιώνουμε έντονα συναισθήματα (χαράς, νοσταλγίας…), μάλλον ξεχασμένα συναισθήματα, και περιμένουμε με ανυπομονησία τα σαββατιάτικα απογεύματα με μυρωδιά ελληνικού καφέ από τις γειτονιές της παλιάς Αθήνας, και συντροφιά τους αγαπημένους μας «ήρωες» για ένα ταξίδι στο χρόνο, στην ιστορία του ελληνικού πολιτισμού, ένα κάλεσμα στην ξεχασμένη ελληνική ψυχή.

«Βάζω τα σπίρτα, βάζετε τα τσιγάρα;»