Το χάρισμα (SOLACE), 2015 – Κριτική ταινίας

Ελίνα Μεσσολωρά 27-02-2016

Σκηνοθεσία: Afonso Poyart
Σενάριο: Sain Bailey & Ted Griffin
Mystery, Thriller, Action
Πρωταγωνιστούν: Abbey Cornish, Anthony Hopkins, Colin Farrell, Jeffrey Dean Morgan

Ομάδα του FBI ασχολείται με μια σειρά εγκλημάτων που παρουσιάζουν αρκετά κοινά μεταξύ τους : παρόμοιος τρόπος θανάτου, πληγές στα ίδια σημεία και κάθε φορά το ίδιο σημείωμα ως υπογραφή του δολοφόνου. Η ομάδα αυτή προκειμένου να εξιχνιάσει τα εγκλήματα, ζητάει βοήθεια από έναν έμπειρο αλλά συνταξιοδοτημένο γιατρό, ο οποίος μετά τον θάνατο της κόρης του σταμάτησε να εργάζεται. Αυτό που έκανε τον Τζο Μαδεργουερ (Jeffrey Dean Morgan) και τη συνεργάτη του (Abbie Cornish) να καταφύγουν στην βοήθεια του Τζον Κλάνσυ (Anthony Hopkins) ήταν αυτό το ιδιαίτερο προσόν που διαθέτει: να μπορεί να βλέπει πράγματα τόσο για το παρελθόν όσο και για το μέλλον, απλά αγγίζοντας κάποιον.
Αποφασίζοντας να συνεργαστεί ξανά με το FBI, εισέρχεται σε μια κατάσταση η οποία περισσότερο εγείρει ερωτήματα παρά τα απαντά. Πώς μπορεί ο δολοφόνος (Colin Farrell) να προβλέψει τις κινήσεις τους; Τι κοινό έχουν τα θύματα μεταξύ τους και με βάση ποια κριτήρια τα διαλέγει;
Η ταινία είναι πλούσια σε δράση και ένταση από την αρχή ως το τέλος, με έναν αυξανόμενο ρυθμό θα λέγαμε, όσο η πλοκή κορυφώνεται.

Ωστόσο αυτό που αξίζει να σημειωθεί και να προβληματίσει τον θεατή, δεν είναι τόσο το σενάριο όσο το μήνυμα που προσπαθεί η ταινία να περάσει. Και το μήνυμα αυτό τοποθετείται στον χώρο της σύγχρονης βιοηθικής αλλά και της εφαρμοσμένης ηθικής, αποκτώντας προφανώς φιλοσοφικό αλλά ίσως και μεταφυσικό χαρακτήρα:
Κατά πόσο είναι ηθικό να αναλαμβάνεις την πρωτοβουλία να «σώσεις» κάποιον που πάσχει από κάποια ανίατη ασθένεια είτε αποσυνδέοντας τον από τα μηχανήματα υποστήριξης, είτε χορηγώντας του κάποιο χάπι ή δηλητήριο, ή ακόμα βοηθώντας τον με οποιοδήποτε τρόπο να δώσει τέλος στη ζωή του;
Και σε δεύτερη φάση, κατά πόσο είναι ηθικό και φρόνιμο να δίνεις τέλος στην ζωή σου;

Στην πρώτη περίπτωση, εκείνος που συνεργάζεται με τον ασθενή, ή πολλές φορές με τους συγγενείς του ασθενή (όταν αυτός πχ βρίσκεται σε κώμα ή είναι ανήλικος και δεν μπορεί θεωρητικά και πρακτικά να υπερασπιστεί τον εαυτό του) προκειμένου να γλυτώσουν τον πάσχοντα από τον πόνο και την ταλαιπωρία που τον περιμένουν, θεωρούν πως ότι πράττουν το πράττουν για καλό σκοπό. Στην περίπτωση πάλι, που μιλάνε εκ μέρους του ασθενή , θεωρούν πως εκτελούν την επιθυμία του ίδιου. Και όντως, δεν είναι λίγες οι φορές που οι πάσχοντες εκφράζουν μια τέτοια επιθυμία: συγκεκριμένα, είναι συχνό το φαινόμενο άνθρωποι που αντιμετωπίζουν βαριάς μορφής αρρώστια και σε εξελιγμένο στάδιο, να επιθυμούν να δώσουν τέλος στη ζωή τους προκειμένου να μην υποφέρουν αλλά να μην ταλαιπωρούν και τους άλλους γύρω τους που θα τους βλέπουν να υποφέρουν ή που θα είναι υποχρεωμένοι να τους φροντίζουν.
Σε αυτό η πρώτη από την δεύτερη περίπτωση δεν διαφέρουν και τόσο. Είναι πολλοί οι άνθρωποι που δίνουν τέλος στη ζωή τους πριν αυτή φτάσει σε σημείο που να μην μπορούν να την ελέγχουν, είτε από αξιοπρέπεια είτε από εγωισμό: θέλουν οι συγγενείς τους να τους θυμούνται μόνο με ευχάριστες αναμνήσεις και όχι με πικρές.

Ωστόσο, η αυτοκτονία είναι ένα ζήτημα που δεν αφορά μόνο τους πάσχοντες αλλά και αυτούς που νομίζουν πως κάποια πράγματα στη ζωή δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν, και αυτούς που νομίζουν πως απλά και μόνο επειδή ζουν γίνονται βάρος σε άλλους και αυτούς που θεωρούν ότι η ζωή τους δεν έχει νόημα και όλα είναι μάταια.
Θέλει θάρρος λένε για να δώσεις τέλος στη ζωή σου και σίγουρα πολλοί έχουν προσπαθήσει, αλλά στο τέλος του δρόμου αλλάζουν γνώμη, είτε επειδή είναι «αδύναμοι» είτε επειδή βλέπουν αλλιώς το θέμα και το ξανασκέφτονται καλύτερα.
Από την άλλη λένε πως αυτοί που αυτοκτονούν είναι εγωιστές και σκέφτονται απλά πως θα πονέσουν λιγότερο, περνώντας έτσι στην σφαίρα της ανυπαρξίας (ίσως).

Η αλήθεια όμως είναι πως ποτέ και κανείς δεν μπορεί να δει και να καταλάβει στο 100% τι κρύβει ένας άνθρωπος στο μυαλό του και στην καρδιά του. Η αλήθεια τελικά είναι, ότι ούτε για τους ίδιους μας τους εαυτούς δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε απολύτως σίγουροι, γιατί αν κάτι μας διαφοροποιεί από τα ζώα είναι το ότι εμείς δεν είμαστε προβλέψιμοι. Ο άνθρωπος έχει προχωρήσει την επιστήμη και την τεχνολογία σε τέτοιο βαθμό που είναι αδιανόητο για ανθρώπους των περασμένων αιώνων. Αυτό όμως που ίσως δεν θα καταφέρει ποτέ ο άνθρωπος, όσο πολύ κι αν καταφέρει να ελέγχει όλα τα άλλα γύρω του , είναι το να ελέγχει απόλυτα τον εαυτό του αλλά και το να τον ανακαλύψει στον απόλυτο βαθμό. Είτε βιολογικά είτε ψυχολογικά, από όποια μεριά και να το δεις , πάντα θα υπάρχει ένα εμπόδιο στην πορεία αυτού του ατέρμονου δρόμου και πάντα θα υπάρχει κάτι ακόμα για να μάθεις.