Ανίερη Συμμαχία (Black Mass) - Κριτική ταινίας

Μαρίνα Βερλέκη07-11-2015

Σκηνοθεσία: Scott Cooper
Σενάριο: Jez Butterworth, Mark Mallouk
Πρωταγωνιστούν: Johnny Depp, Joel Edgerton, Benedict Cumberbatch
Διάρκεια: 122’

Το επιτυχημένο comeback του Johnny Depp σε αξιόλογους ρόλους και μια πολύ καλοδουλεμένη ερμηνεία όπου αποφεύγει τις συνήθεις τακτικές του αποδείχθηκε εντέλει μια παγίδα για το σκηνοθέτη Scott Cooper.

O Scott Cooper (“Out of The Furnace”, “Crazy Heart”) φαίνεται να δημιούργησε το “Black Mass” με την πεποίθηση ότι η δουλειά του είχε ήδη ολοκληρωθεί κατά το ήμισυ όταν έθεσε την εξής πατέντα : crime drama στη Βοστώνη πριν από λίγες δεκαετίες. Αυτό το είδος ταινίας μπορεί να εγγυηθεί βίαιους θανάτους, αχνά και γεμάτα υγρασία σκηνικά, κλασσική θεματική αφοσίωσης-προδοσίας, καθώς και ηχηρά ονόματα ηθοποιών να προκαλούν δέος με λίγες κουβέντες. Με όλο αυτό το υλικό που είχε ήδη στα χέρια του και μετέφερε έτσι στο λευκό πανί ο Cooper, φαίνεται να ξέχασε ή να θεώρησε πως δεν χρειάστηκε να ασχοληθεί με το να αναπτύξει τους χαρακτήρες του περαιτέρω ή να θέσει τελείες στην αφήγηση και να διαχωρίσει τα κεφάλαια μεταξύ τους πιο έντεχνα. Έτσι αντικατέστησε τη σοβαρότητα που θα μπορούσε να έχει το “Black Mass” με τη βραδύτητα αυτού, την πολυπλοκότητα με την έλλειψη συνοχής και την απεικόνιση κατάστασης με την αφήγηση αυτής, κάνοντας έτσι πολύ μικρή προσπάθεια στο να προσθέσει κάτι φρέσκο στο τετριμμένο πλέον αυτό είδος.



Ο Johnny Depp παίζει τον James “Whitey” Bulger, έναν υπαρκτό χαρακτήρα, που οι φίλοι του αποκαλούν Jimmy και είναι ο άρχοντας της μαφίας της Βοστώνης των δεκαετιών του ’70 και ’80. Αυτός του ο θρόνος ουσιαστικά κατακτήθηκε με τη βοήθεια του παιδικού του φίλου John Connolly (Joel Edgerton), ο οποίος είναι ουσιαστικά και ο πρωταγωνιστής της ταινίας μιας και η δική του ζωή και οπτική είναι αυτή που αναλύεται περισσότερο. Ο Connolly, σε αντίθεση με τον γκάνγκστερ παιδικό του φίλο είναι ένας πράκτορας του FBI τώρα και συνεργάζεται με τον Bulger προκειμένου να εξαλείψουν κοινούς εχθρούς. Πώς λειτουργεί αυτό; Ο Bulger δίνει πληροφορίες στον Connolly για τους αντιπάλους του και αυτός με τη σειρά του και τους συναδέλφους του τους συλλαμβάνουν. Έτσι καθαρίζει το πεδίο από ανταγωνισμό για τον Bulger και ο Connolly φαίνεται τουλάχιστον ήρωας στη δουλειά του.



Τα καλά νέα είναι ότι ο “Whitey” είναι όντως η καλύτερη ερμηνεία του Depp εδώ και αρκετά χρόνια. Παρά το ανεπίτρεπτα κακό μακιγιάζ του, που πολλές φορές σου αποσπά την προσοχή από ό,τι συμβαίνει στην εκάστοτε σκηνή, η προφορά του και ο γεμάτος αυτοπεποίθηση λόγος του είναι μια πολύ καλή επιστροφή του ηθοποιού σε αξιόλογα μονοπάτια. Κάποιες στιγμές είναι πράγματι 100% εξαιρετικός : Ειδικά δυο σκηνές στο σπίτι του Connolly δίνουν στον Depp την ευκαιρία να μας δείξει ένα παράδοξα απωθητικό ερμηνευτικό χάρισμα που αδυνατείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του.



Όπως αναφέρθηκε ωστόσο, η περισσότερη δουλειά που έβαλε ο Depp πάνω στο ρόλο του θα ήταν πιο εύκολο να εκτιμηθεί από τον θεατή αν δεν φορούσε τόσα προθετικά και δεν είχε τόσο βαρύ και προχειροφτιαγμένο μακιγιάζ. Σίγουρα αυτά τον δυσκόλεψαν στο να είναι πιο εκφραστικός μιας και οι κινήσεις του προσώπου του ήταν αρκετά περιορισμένες – σχεδόν σα να βγήκε μόλις από την κλινική όπου έκανε Botox. Πάνω σε αυτό αξίζει να ειπωθεί ότι ο makeup artist που φρόντισε να ζωγραφίσει με τόση λεπτομέρεια τις βαθιές ρυτίδες στο μέτωπο του Whitey έκανε κάπως τσάμπα δουλειά, μιας και ο τελευταίος δεν φαίνεται να μπορεί να κινήσει καν το μέτωπό του.

Πέρα από τον Depp όμως, όλοι οι υπόλοιποι καλοί ηθοποιοί που τον πλαισιώνουν φαίνεται να έχουν λίγα λεπτά στη μεγάλη οθόνη προκειμένου να δείξουν τις ικανότητές τους και μετά εξαφανίζονται. Ο Edgerton βέβαια, που εμφανίζεται σε περισσότερες σκηνές μιας και είναι αυτός που μοιράζεται τη μερίδα του λέοντος με τον Depp στην ταινία, κατά τη διάρκεια της τρίτης πράξης φαίνεται να έχει μεταμορφωθεί σε ένα αντιπαθητικά καρτουνίστικο χαρακτήρα που το σενάριο δεν τον βοηθά αλλά δεν κάνει ούτε ο ίδιος ιδιαίτερη προσπάθεια να είναι περισσότερο πειστικός.



Οι ευχάριστες αναλαμπές της ταινίας με αναζωογονητικούς χαρακτήρες (κάτι που ο Cooper γενικώς αποφεύγει) ανήκουν στην Juno Temple και τον πάντα απολαυστικό Peter Sarsgaard, όπως και τον Jesse Plemons, ο οποίος φέρνει εις πέρας τον μικρό του ρόλο με μεγάλο πάθος και σωστό χιούμορ.

Ωστόσο, κανένας από αυτούς δεν επαρκεί φυσικά προκειμένου να σώσει το “Black Mass” – το οποίο παρά την έλλειψη οργανωμένης προσπάθειας που έχει αναφερθεί παραπάνω θα ήταν μια αρκετά καλή ταινία αν δεν ήταν τόσο βαρετό σε πολλά σημεία. Δεν είναι το ότι δεν συμβαίνει τίποτα κατά τη διάρκεια της ταινίας, είναι το ότι ακόμα και τα πιο δραματικά γεγονότα αφήνουν την αίσθηση του ασήμαντου τελικά. Ο Bulger σκοτώνει πολλούς ανθρώπους αλλά δεν μαθαίνουμε ποτέ πώς επέδρασε αυτό στην προσωπικότητα, τις σχέσεις του, την αυτοπεποίθησή του. Μπορεί η αφήγηση να μας δείνει κάποια στοιχεία, αλλά ο άνθρωπος που βλέπουμε στην οθόνη είναι ο ίδιος από την αρχή μέχρι το τέλος.



Μετά από 122 λεπτά θα γνωρίζετε τα πάντα σχετικά με το τι συνέβη στον Whitey, αλλά δεν θα έχετε φτάσει πιο κοντά στο να κατανοήσετε ποιος είναι ή ποια τα κίνητρά του. Ο Depp ουσιαστικά κάνει όλη τη δουλειά που μπορεί αλλά ο Cooper θολώνει την αποτελεσματικότητα του πρώτου κρατώντας τον σε απόσταση. Το “Black Mass” δεν φαίνεται να σκοπεύει να μας τον γνωρίσει τελικά και τον βάζει έτσι σε ένα μεγάλο καζάνι από χαρακτήρες που έχουν περάσει χωρίς να αφήσουν το στίγμα τους από ταινίες με μαφία και διαφθορά.