Ο Αριστερόχειρας (Southpaw) – Κριτική ταινίας

Ελένη Κόρδα29-07-2015

Σκηνοθεσία: Αντουάν Φουκουά
Ηθοποιοί: Τζέικ Τζίλενχαλ, Ρέιτσελ Μακάνταμς, Ούνα Λόρενς, Φόρεστ Γουίτακερ



Υπόθεση: Ο πυγμάχος Μπίλι Χόουπ (Τζέικ Τζίλενχαλ) έχει τα πάντα: είναι πρωταθλητής κόσμου, έχει μια αξιοζήλευτη οικογένεια μαζί με τη γυναίκα και την κόρη του και ένα πανέμορφο υπερπολυτελές σπίτι. Βέβαια, σε κάθε αγώνα που δίνει, καταβάλει το σώμα του σε υπερβολικό βαθμό ακολουθώντας ένα ύφος πυγμαχίας χωρίς ιδιαίτερη άμυνα, αλλά έχοντας το στοιχείο του αιφνιδιασμού του αντιπάλου στα τελευταία λεπτά του αγώνα. Όταν η γυναίκα του (Ρέιτσελ Μακάνταμς) σκοτώνεται κατά λάθος πάνω σ’ έναν καβγά μεταξύ εκείνου και ενός άλλου πυγμάχου, ο Μπίλι τα χάνει όλα – ακόμα και την κόρη του, καθώς το κράτος θεωρεί ότι είναι ακατάλληλος γονέας λόγω ανεπίτρεπτης συμπεριφοράς και του την παίρνει. Ο Μπίλι, έχοντας φτάσει στον πάτο, αποφασίζει να αλλάξει την αυτοκαταστροφική συμπεριφορά του και έτσι, καταλήγει στο γυμναστήριο του Τικ Γουίλις (Φόρεστ Γουίτακερ) για να προπονηθεί σκληρά προκειμένου να ξανακερδίσει την κόρη του.



Περισσότερα: Ο Τζέικ Τζίλενχαλ όλο και περισσότερο γυροφέρνει το πολυπόθητο χρυσό αγαλματίδιο. Η ερμηνεία του στην ταινία Νυχτερινός Ανταποκριτής (Nightcrawler, 2014) έκανε μεγάλη αίσθηση και το γεγονός ότι δεν συμπεριλήφθηκε καν στις υποψηφιότητες για Όσκαρ θεωρήθηκε κατάφορη αδικία. Στην ταινία Νυχτερινός Ανταποκριτής, ο Τζίλενχαλ έχασε πολλά κιλά για να ερμηνεύσει τον σκελετωμένο και αποκρουστικό Λου Μπλουμ, έναν τύπο που δεν σταματάει σε τίποτα για να εξασφαλίσει μια καλή (καλή εδώ σημαίνει σοκαριστική) είδηση και να προμοτάρει την καριέρα του. Συνεχίζοντας να «δουλεύει» το σώμα του και να το προσαρμόζει κάθε φορά στις ανάγκες του χαρακτήρα που υποδύεται, στην παρούσα ταινία ο Τζίλενχαλ έκανε εντατική προπόνηση προκειμένου να σμιλεύσει τους κοιλιακούς του και να φτάσει στην επιθυμητή φυσική κατάσταση που θα είχε ένας επαγγελματίας πυγμάχος. Πρέπει τουλάχιστον να του αναγνωρίσουμε την αφοσίωση στην τέχνη του!



Ο όρος «Southpaw» περιγράφει τη γνωστή στάση πυγμαχίας που ακολουθούν οι αριστερόχειρες πυγμάχοι, κατά την οποία προτάσσουν το δεξί χέρι και πόδι δίνοντας μικρά χτυπήματα, ενώ χρησιμοποιούν αιφνιδιαστικά το αριστερό χέρι για μεγάλα, αποτελειωτικά χτυπήματα. Η ίδια η ταινία περιεργάζεται αυτή την χαρακτηριστική επιθετική στάση και εκεί που δεν το περιμένεις, σε αιφνιδιάζει – όχι τόσο με τις σεναριακές ανατροπές, οι οποίες δεν είναι και λίγες, αλλά με την απλότητα και την ευαισθησία με την οποία εξιστορεί τον αγώνα ενός ανθρώπου να κερδίσει πίσω τη ζωή που με τόσο μόχθο έχτισε. Ναι, το ξέρω, κατά καιρούς έχουμε δει ένα σωρό ταινίες με θέμα την πυγμαχία και αρκετές από αυτές ιδιαίτερα καλές και πετυχημένες. Οπότε, τι καινούριο έχει να προσφέρει αυτή η ταινία;



Πρώτον και κύριον, έχουμε άλλη μια συγκλονιστική ερμηνεία από τον Τζέικ Τζίλενχαλ, η οποία δεν αποκλείεται να τον στείλει μέχρι και τα Όσκαρ. Ακολουθώντας τα χνάρια του Κρίστιαν Μπέιλ, ο οποίος έχει τσαλακώσει το σώμα του πολλάκις και έχει φτάσει την φυσική του κατάσταση σε ακραία σημεία για τις ανάγκες ενός ρόλου (βλέπε The Fighter, 2010 – άλλη μια ταινία πυγμαχίας), ο Τζίλενχαλ εντυπωσιάζει σ’ αυτή την ταινία, όχι μόνο λόγω της αλλαγμένης εξωτερικής του εμφάνισης, αλλά γιατί μπαίνει βαθιά στο πετσί του ρόλου - τόσο βαθιά που σε ορισμένες στιγμές ξεχνάς πως είναι αυτός. Πραγματικά μεταμορφώνεται στον Μπίλι Χόουπ, έναν πυγμάχο χαμηλού μορφωτικού επιπέδου με προβλήματα συγκράτησης του θυμού του, ο οποίος φτάνει στον πάτο προκειμένου να ξαναβρεί την ελπίδα (Χόουπ ίσον ελπίδα στα αγγλικά) και να παλέψει – αυτή τη φορά όχι για τα πλούτη και τη δόξα, αλλά για την ίδια του τη ζωή.



Όσον αφορά τις ερμηνείες τον υπολοίπων ηθοποιών, η Ρέιτσελ Μακάνταμς είναι αρκούντος πειστική ως η γυναίκα του Μπίλι Χόουπ που τον βοηθάει να κάνει τις σωστές επιλογές, ενώ μετά τον θάνατό της, λειτουργεί ως η κινητήριος δύναμη για τις ενέργειες του Μπίλι – καλές ή κακές. Η Ούνα Λόρενς, η κόρη του Μπίλι, είναι ιδιαίτερα συμπαθητική, ενώ ο Φόρεστ Γουίτακερ, ο οποίος παίζει τον προπονητή του, είναι αναξιοποίητος και διεκπεραιωτικός ως χαρακτήρας, ενώ πλησιάζει στα όρια του κλισέ. Είναι ένας καλός προπονητής που βοηθάει τον ήρωά μας, αλλά δε γνωρίζουμε πολλά για εκείνον και την ιδιοσυγκρασία του. Απλά δίνει κίνητρο στον Μπίλι να επανέρθει στην κορυφή και του δείχνει το σωστό δρόμο.



Η σκηνοθεσία, την οποία υπογράφει ο Αντουάν Φουκουά (Ημέρα Εκπαίδευσης, 2001 – The Equalizer, 2014), είναι σφιχτοδεμένη και έχει ως χαρακτηριστικό της τα κοντινά πλάνα κατά τη διάρκεια του αγώνα. Τέλος, το σενάριο προσφέρει αρκετές ανατροπές και οι διάλογοι προσδίδουν στην ταινία ρεαλισμό, καθώς είναι απλοϊκά γραμμένοι για να αντικατοπτρίζουν την απλότητα και το κοινωνικό υπόβαθρο των πρωταγωνιστών (οπότε, ξεχάστε τις κουλτουριάρικες εκφράσεις και τα «βαθιά» νοήματα).



Ετυμηγορία: Είναι ο Αριστερόχειρας ο Ρόκι του σήμερα; Δεν το νομίζω, αλλά ο χρόνος θα το κρίνει καλύτερα από εμένα. Παρόλα αυτά, είναι μια πολύ καλή ταινία, η οποία αν και υποπίπτει σε κλισέ, καταφέρνει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να διηγηθεί μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία. Η ερμηνεία του Τζίλενχαλ είναι πλασμένη από σκληράδα, αίμα και ιδρώτα, ενώ το σάουντρακ της ταινίας με το ραπάρισμα του Έμινεμ δίνει το ρυθμό στις γροθιές του Μπίλι Χόουπ.



Βαθμολογία: 7,5/10