Une heure de tranquilite (Μην ενοχλείτε, παρακαλώ!) - Κριτική ταινίας

Μαρίνα Βερλέκη02-06-2015

Σκηνοθεσία: Patrice Leconte
Σενάριο: Patrice Leconte, Florian Zeller
Πρωταγωνιστούν: Christian Clavier, Carole Bouquet, Valérie Bonneton
Διάρκεια: 79’

Ένας απατημένος σύζυγος. Μια απατημένη σύζυγος. Ένα πανέμορφο διαμέρισμα στο Παρίσι. Μια κουτσομπόλα καθαρίστρια. Ένας ανίκανος υδραυλικός. Ένας ενοχλητικός γείτονας. Ένα χαλασμένο ασανσέρ. Ένα οικογενειακό μυστικό. Ο νόμος του Μέρφι και ο εγωισμός κυριαρχούν στο “Une Heure de Tranquilite”.



Μια ταινία στημένη εξ ολοκλήρου κατά τη διάρκεια μιας μακράς και χαοτικής μέρας, με την πολύ θεατρική της αφήγηση ακολουθεί τον 60άρη οδοντίατρο Michel Leproux (Clavier) , παθιασμένο με την τζαζ μουσική, να έχει μόλις βρει στην αγορά ένα σπάνιο δίσκο από τον (φανταστικό) Niel Youart με τίτλο “Me, Myself and I” (το πιάσατε το υπονοούμενο;). Ο Michel λαχταρά να φτιάξει μια τρομερή ατμόσφαιρα προκειμένου να απολαύσει το δίσκο με την ησυχία του στο σαλόνι του σπιτιού του, μόνος του. Ωστόσο ο κόσμος φαίνεται να έχει συνωμοτήσει εναντίον του, μιας και η σύζυγός του επέλεξε εκείνη την ώρα να του αποκαλύψει κάτι σημαντικό, ο γιος του φτάνει απροσδόκητα, ένας από τους φίλους του τού χτυπάει την πόρτα, ενώ η μητέρα του δεν σταματά να τον καλεί στο κινητό του. Για να μην αναφέρουμε ότι ο Michel επέλεξε την πιο ακατάλληλη μέρα γενικότερα για να μείνει σε ησυχία και ηρεμία, αυτός απελπίζεται γιατί κανείς δεν φαίνεται πρόθυμος να του παραχωρήσει μια ωρίτσα απόλυτης ηρεμίας και ειρήνης.



Το “Une Heure de Tranquilite” είναι μια καινούρια, αλλά καθ’ όλα παραδοσιακή γαλλική φαρσο-κωμωδία, που οριακά δεν εμπίπτει στη μάστιγα των γαλλικών ελαφρόμυαλων ταινιών του καλοκαιριού, από τον σκηνοθέτη Patrice Leconte και σε σενάριο του θεατρικού έργου από Florian Zeller. Περιλαμβάνει ό,τι κλισέ θα μπορούσατε να περιμένετε από μια γαλλική ταινία του είδους, με πολλά ψήγματα αμερικάνικης συμπεριφοράς, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα σας κάνει να (χαμο)γελάσετε.



Η ταινία βασίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στους ώμους του Christian Clavier, ο οποίος χειρίζεται το ρόλο του όσο καλύτερα μπορεί, αλλά και αρκετά μεθοδευμένα, σαν να μην του επιτρέπεται να δώσει το 100% του στυλ και του χαρακτήρα του στο ρόλο ενός εγωιστή πλούσιου Παριζιάνου, ο οποίος είναι τόσο εκνευρισμένος και εγκλωβισμένος με το πολυτελείας πρόβλημά του – να ακούσει δηλαδή με την ησυχία του τον αγαπημένο του δίσκο στο γυαλισμένο πικάπ του αριστοκρατικού σαλονιού του.



Η διαφορά των κοινωνικών τάξεων θα μπορούσε να αγγιχτεί πολύ περισσότερο σε μια ταινία που θα μπορούσε να εντάξει αυτό στον κοινωνικό της άξονα, ωστόσο επιλέγει να εστιάσει σε πιο αδιάφορα και προβλεπόμενα ζητήματα. Ο θυμός είναι ο κινητήρας της ταινίας, που παίζει με τα συναισθήματα του θεατή, με λάθος τρόπο όμως τις περισσότερες φορές – με το σωστό τρόπο όσον αφορά όμως την ψυχοσύνθεση του Γαλλικού κοινού.



Κι ενώ ο Leconte έχει ασχοληθεί και με πιο artsy ταινίες, η εμμονή του στο να αναλώνεται εδώ και δεκαετίες σε κωμωδίες σαν αυτή, τον βγάζει από τον έλεγχο του ύφους του ως σκηνοθέτη.

«Μια ώρα ηρεμίας» ; Μάλλον όχι, ούτε για τους πρωταγωνιστές, αλλά ούτε και για το μεγαλύτερο μέρος του κοινού.