Μαντάμ Μποβαρί (Madame Bovary)

Ελένη Κόρδα31-05-2015

Σκηνοθεσία: Σόφι Μπαρτ

Ηθοποιοί: Μία Ουασικόφσκα, Έζρα Μίλερ, Πολ Τζιαμάτι, Χένρι Λόιντ Χιουζ

Υπόθεση: Η νεαρή Έμμα παντρεύεται τον επαρχιακό γιατρό Σαρλ Μποβαρί και μετακομίζει μαζί του σε μια μικρή πόλη στα βόρεια της Γαλλίας. Όμως, σύντομα συνειδητοποιεί ότι ο γάμος δεν ήταν αυτό που περίμενε και νιώθει παγιδευμένη στο μικρόκοσμο της γαλλικής επαρχίας. Η αθεράπευτα ρομαντική της ψυχή αποζητά την πολυτέλεια και την περιπέτεια που δυστυχώς ο άνδρας της δεν είναι σε θέση να της προσφέρει. Έτσι, επιδίδεται σε εξωσυζυγικές σχέσεις και αλόγιστες σπατάλες προκειμένου να δώσει νόημα στη ζωή της.

Περισσότερα: Από τότε που η Κίρα Νάιτλι αποφάσισε να βάλει για λίγο στην άκρη τους κορσέδες και τα φουσκωτά φορέματα, υπήρχε ένα μεγάλο κενό στο χώρο των ταινιών εποχής. Ευτυχώς, το κενό αυτό ήρθε να καλύψει η Μία Ουασικόφσκα. Μετά την Jane Eyre (2013), η Ουασικόφσκα ενσαρκώνει άλλο ένα πρωτο-φεμινιστικό είδωλο, την Μαντάμ Μποβαρί. Η ταινία βασίζεται στο πασίγνωστο μυθιστόρημα του Γάλλου συγγραφέα Γκυστάβ Φλωμπέρ που δημοσιεύτηκε το 1856. Το μυθιστόρημα κατηγορήθηκε για αισχρότητα και ο ίδιος ο Φλωμπέρ αναγκάστηκε να περάσει από δικαστήριο, στο οποίο και αθωώθηκε. Η κατακραυγή και η δικαστική διαμάχη, ωστόσο, έκαναν το μυθιστόρημα διάσημο και σήμερα θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας και από τα πρώτα δείγματα ρεαλιστικής γραφής.



Αρκετά με τη λογοτεχνική ιστορία – ας προχωρήσουμε στην ταινία. Η σκηνοθέτης Σόφι Μπαρτ φαίνεται πως κατανοεί πλήρως το πνεύμα του μυθιστορήματος και την ανήσυχη ψυχή της ηρωίδας του. Καταφέρνει να αποτυπώσει τους φόβους και τις ανησυχίες της Μαντάμ Μποβαρί σε μια πανέμορφη κινηματογραφική μεταφορά που αιχμαλωτίζει τον θεατή με την απλότητά της. Η ταινία επικεντρώνεται εξολοκλήρου στην ομότιτλη ηρωίδα της με μοναδικό σκοπό να αποδώσει όσο καλύτερα μπορεί τη βασανισμένη της ψυχή. Αν και το μυθιστόρημα δημοσιεύτηκε παραπάνω από ενάμιση αιώνα πριν και θα ήταν πολύ εύκολο να πέσει η σκηνοθέτης στην παγίδα μιας παγερής και αδιάφορα ακαδημαϊκής σκηνοθεσίας, εκείνη απεναντίας φέρνει σε πρώτο πλάνο τα συναισθήματα της ηρωίδας (τα οποία είναι αρχέτυπα και αναλλοίωτα στο χρόνο) και όχι τόσο την πλοκή με αποτέλεσμα να δημιουργεί ένα μωσαϊκό συναισθημάτων που εντυπωσιάζει με τη λυρικότητά του. Η πανέμορφη φωτογραφία με την άψογη χρήση των χρωμάτων έρχεται και δένει υπέροχα με την μελαγχολική μουσική και τα κοντινά πλάνα που ακολουθούν την ηρωίδα μας, ενώ η χρήση του διαλόγου είναι φειδωλή.



Οι ερμηνείες είναι γενικά ικανοποιητικές, με ειδική μνεία σ’ εκείνη του Ρις Άιφανς, ο οποίος είναι ιδιαιτέρως απειλητικός ως ιδιοκτήτης μιας μπουτίκ υφασμάτων (ναι, μπορούν να γίνουν απειλητικοί και όσοι ασχολούνται με τη μόδα) που παρασύρει την Μαντάμ Μποβαρί σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή. Επιπλέον, μία guest εμφάνιση κάνει και ο Πολ Τζιαμάτι ως ο φαρμακοποιός της κωμόπολης και είναι αρκούντος διασκεδαστικός, ενώ προσδίδει τη δική του νότα στην ιστορία. Φυσικά, σε μια ταινία που επικεντρώνεται τόσο στην ηρωίδα της, η πιο σημαντική ερμηνεία είναι αυτή της πρωταγωνίστριας που ενσαρκώνει αυτή την ηρωίδα – σ’ αυτή την περίπτωση, της Μία Ουασικόφσκα. Η ερμηνεία της Ουασικόφσκα (η ηθοποιός είναι από την Αυστραλία, αλλά είναι Πολωνή στην καταγωγή από τη μεριά του πατέρα της – το ξέρω ότι αναρωτιόσασταν) είναι πιο ώριμη και συνειδητοποιημένη σε σχέση με εκείνη που έδωσε στην Jane Eyre. Ειρωνικά, και οι δύο αυτές ταινίες ξεκινούν με μία παρόμοια σκηνή, κατά την οποία η πρωταγωνίστρια τρέχει στη φύση προκειμένου να γλιτώσει από τα προβλήματά της. Βέβαια, ενώ η Τζέιν Έαρ οδηγείται σε μια νέα φάση στη ζωή της, η συνέχεια είναι πιο πικρή για την Μανταμ Μποβαρί. Τα φορέματα εποχής τελικά ταιριάζουν στην Ουασικόφσκα, η οποία φαίνεται πώς νιώθει άνετα σε κλασσικά δράματα εποχής. Το υποκριτικό στυλ της ηθοποιού είναι αρκετά μοντέρνο, γεγονός που φέρνει μια πνοή φρέσκου αέρα σ’ ένα τόσο παλιό έργο, όπως είναι το μυθιστόρημα του Φλωμπέρ.



Ετυμηγορία: Η ταινία είναι πανέμορφη οπτικά και καταφέρνει να ζωντανέψει το κλίμα της εποχής με μια καλλιτεχνική αισθητική. Βέβαια, η περιορισμένη χρήση δράσης και διαλόγου μπορεί να κάνει την ταινία πολύ «βαριά» για ορισμένους θεατές, οι οποίοι δεν είναι συνηθισμένοι σε τέτοιου είδους κινηματογραφική αφήγηση. Εκείνοι που διαθέτουν ανοιχτό μυαλό και καλλιτεχνική ευαισθησία είναι σίγουρο ότι θα συγκινηθούν δεόντως από αυτή την κινηματογραφική μεταφορά.

Βαθμολογία: 8/10