Το Πνεύμα του Κακού (Poltergeist) - Κριτική ταινίας

Ελένη Κόρδα27-05-2015

Σκηνοθεσία: Γκιλ Κέναν

Ηθοποιοί: Σαμ Ρόκγουελ, Ρόζμαρι ΝτεΓουίτ, Κένεντι Κλέμεντς

Υπόθεση: Μια οικογένεια μετακομίζει σ’ ένα καινούριο σπίτι και γίνεται μάρτυρας παράξενων φαινομένων. Όταν η μικρότερη κόρη εξαφανίζεται, η οικογένεια συνειδητοποιεί τον μεταφυσικό χαρακτήρα των φαινομένων και απευθύνεται σε ειδικούς προκειμένου να ξαναβρούν το κορίτσι.

Περισσότερα: Όταν ξαναγυρίζεις μια ταινία που είναι ήδη κλασσική στο είδος της, οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες. Οι προσδοκίες είναι μεγάλες και πολύ σπάνια η νέα ταινία αποδεικνύεται αντάξια της πρωτότυπης. Δυστυχώς, ο παραπάνω κανόνας των ταινιών remake επιβεβαιώνεται με Το Πνεύμα του Κακού (Poltergeist).


Η πρώτη ταινία, πάνω στην οποία βασίζεται το remake, βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες το 1982 και μολονότι ο σκηνοθέτης της ήταν ο Tόουμπ Χούπερ (The Texas Chainsaw Massacre), κάθε πτυχή της ταινίας απέπνεε το χαρακτηριστικό κινηματογραφικό ύφος του Stephen Spielberg (ο οποίος ήταν παραγωγός και συμμετείχε στη συγγραφή του σεναρίου). Το Πνεύμα του Κακού του 1982 αφηγείται τη σχετικά απλή ιστορία μιας τυπικής αμερικανικής οικογένειας που γίνεται στόχος θυμωμένων υπερφυσικών οντοτήτων στο ίδιο της το σπίτι. Στην ουσία, η ταινία μιλάει για τις παιδικές (και όχι μόνο) φοβίες και δείχνει τι θα γινόταν αν έβγαιναν αληθινές. Αποτυπώνει όχι μόνο προσωπικούς φόβους (ο κλόουν και το δέντρο στο παράθυρο βασίζονται σε φόβους που είχε ο ίδιος ο Stephen Spielberg όταν ήταν μικρός), αλλά και τους φόβους και τα κακώς κείμενα μιας ολόκληρης γενιάς (ο αμερικανικός εθνικός ύμνος σε αντιπαράθεση με τη σάπια τακτική των κτηματομεσιτικών εταιριών). Πέρα όμως από τα όποια μηνύματα, η ταινία του 1982 χαρακτηρίζεται από την παιδική αφέλεια και την αγνότητα, στοιχεία που μιλούσαν στην ψυχή του μέσου θεατή και την γέμιζαν με νοσταλγία για μια χαμένη και πιο αθώα εποχή.


Η νέα ταινία του 2015 κρατάει τον θεματικό πυρήνα της πρώτης ταινίας, αλλά αλλάζει κάποιες λεπτομέρειες, που όμως αποδεικνύονται σημαντικές, καθώς της στερούν το ιδεολογικό και σημασιολογικό υπόβαθρο που είχε η εκδοχή του 1982. Στη νέα ταινία, η οικογένεια Bowen αναγκάζεται να μετακομίσει όταν ο υψηλά αμειβόμενος πατέρας έμεινε ξαφνικά άνεργος λόγω περικοπών (απόρροια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης). Αυτό που είναι πραγματικά τρομαχτικό είναι πως ενώ κανένας από τους δύο γονείς δεν εργάζεται και έχουν υπερχρεωμένες πιστωτικές κάρτες, καταφέρνουν όχι μόνο να εξασφαλίζουν τα βασικά για αυτούς και τα τρία παιδιά τους, αλλά επιπλέον να αγοράζουν κοσμήματα και καινούργιο κινητό! Αυτή, προφανώς, είναι η τυπική αμερικανική οικογένεια το 2015. Όχι και τόσο τυπική, βέβαια, καθώς η εξάχρονη κόρη έχει το χάρισμα να επικοινωνεί με πνεύματα, τα οποία την απαγάγουν και την κρατούν εγκλωβισμένη κάπου ανάμεσα στον κόσμο των ζωντανών και στον κόσμο των νεκρών.


Η ταινία έχει μοντέρνα σκηνοθεσία και ακολουθεί την πεπατημένη των σύγχρονων ταινιών τρόμου (κοντινά πλάνα με εκκωφαντική σιωπή ακολουθούμενα από απότομα ξεσπάσματα με στόχο τον αιφνιδιασμό του θεατή). Ο σκηνοθέτης, Γκιλ Κέναν, επικεντρώνεται στη στιλιστική ακρίβεια των πλάνων και αμελεί λίγο την δημιουργία κατάλληλης ατμόσφαιρας που θα υπνωτίσει και θα παρασύρει τον θεατή. Το σενάριο, αν και προσφέρει μερικές στιγμές ανάλαφρης κωμωδίας, είναι γενικά αδύναμο και σκιαγραφεί μονοδιάστατους χαρακτήρες που αποτυγχάνουν να κερδίσουν το ενδιαφέρον του κοινού. Χωρίς ένα δυνατό σενάριο ως βάση, οι ερμηνείες των ηθοποιών καταντούν γραφικές και η ταινία αναγκάζεται να καταφύγει στα ειδικά εφέ για να καλύψει τη ζημιά. Τα εφέ είναι εντυπωσιακά (ιδιαίτερα η παρουσίαση του κόσμου των πνευμάτων) και είναι ειδικά φτιαγμένα για να δείχνουν καλύτερα σε 3D. Δεν προσφέρουν όμως κάτι παραπάνω στην ιστορία και λειτουργούν μάλλον ως αντιπερισπασμός από το αδύναμο σενάριο και τις κακές ερμηνείες.


Ετυμηγορία: Το Πνεύμα του Κακού (2015) ήταν εξαρχής καταδικασμένο να συγκριθεί με την αυθεντική ταινία του 1982 και ήταν σχεδόν σίγουρο πώς θα έχανε σ’ αυτή την αναμέτρηση. Όμως, με ένα δυνατότερο σενάριο και με έναν πιο έμπειρο σκηνοθέτη είχε την προοπτική να γινόταν καλύτερο, καθώς η αυθεντική ταινία προσφέρει μια πρώτης τάξεως βάση για αξιοποίηση.

Βαθμολογία: 6/10