«Απ’ το χαρτί στην αίθουσα»

Αποστόλης Σαμακοβλής - Αρθρογραφος10-05-2015

Έχοντας μεγαλώσει και διαπαιδαγωγηθεί στην τρελή και καθοριστική για το μέλλον μας δεκαετία του '90, οι παιδικές, προεφηβικές αλλά και εφηβικές και τωρινές μου μνήμες είναι γεμάτες με αυτά που ένα πιτσιρίκι μπορεί να παρακολουθεί για ώρες και να ταυτιστεί για πάντα, τα κινούμενα σχέδια, καρτούν ή για τους ψαγμένους και χαρτζιλικάτους των τότε ξέγνοιαστων (στη φαντασία μας) εποχών, τα κόμιξ.

Από τον Σούπερ Γκούφυ μέχρι τον Σούπερμαν, από τον Φρεντ Φλίντστουν μέχρι τους Τέσσερις Φανταστικούς και από τον Μπάτμαν μέχρι τον Ντόναλντ Ντακ, αυτή η γνώριμη αίσθηση της σελίδας ενός κόμικ, το γύρισμα και το ξεφύλλισμα των αποτυπωμένων περιπετειών όλων των ηρώων που αγαπούσαμε, το κλάμα που ρίξαμε όταν η μαμά πέταξε το συλλεκτικό τεύχος που με τόσο κόπο εντοπίσαμε και δώσαμε χαρτζιλίκι δύο εβδομάδων για να το κρατήσουμε για δυο στιγμές είναι αναμνήσεις και εικόνες που μεγαλώσανε την γενιά μας. Και επιτέλους, έφτασε ο καιρός που όλοι οι χαρακτήρες που κάποτε κρατούσαμε στο χέρι και κάναμε εικόνα τα στοπ-καρέ τους παρελαύνουν στις μεγάλες οθόνες των κινηματογράφων και μάλιστα με πολύ καλούς συντελεστές, αποφέροντας πολλά κέρδη σε αυτή την τεράστια βιομηχανία.

Με αφορμή την τελευταία ταινία του είδους που παρακολούθησα (Οι Εκδικητές), θέλω να τονίσω ένα δυο πραγματάκια που με χαροποιούν σε τέτοιες ταινίες αλλά και ένα δυο που με εκνευρίζουν απίστευτα. Πρώτον, οι ήρωες φαίνονται πιο αληθινοί από προσπάθειες του παρελθόντος, φαίνονται όσο αληθινοί θα μπορούσαν να είναι και στην πραγματικότητα. Πάνω σε αυτό βεβαίως να επισημανθεί η λέξη Υπέρ-Ήρωες, δεν είναι απλοί άνθρωποι και δεν πρέπει να τους παρουσιάζει ο εκάστοτε σκηνοθέτης ως τέτοιους. Δεύτερον, οι ιστορίες που έχουν γραφτεί για τους πρωταγωνιστές είναι ήδη πάρα πολλές, εδώ και πολλά χρόνια και είναι ωραίο να τις βλέπουμε στην μεγάλη οθόνη απείραχτες. Χωρίς προσθήκες δακρύβρεχτων εναγκαλισμών ανάμεσα στον πρωταγωνιστή και την πανέμορφη συνοδό του. Αν μπορούσα να γράφω μέχρι αύριο θα το έκανα, αλλά οι πολλές αράδες περιγραφής κουράζουν. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Είναι ωραίο να βλέπεις τους παιδικούς σου ήρωες, τους χαρακτήρες που έχεις δεθεί μαζί τους από πιτσιρικάς, που είχες αναρίθμητες περιπέτειες τους σε μικρά ή μεγάλα εικονογραφημένα βιβλιαράκια να ζωντανεύουν. Αλλά αγαπητέ σκηνοθέτη, σεναριογράφε, απλέ συντελεστή μιας τέτοιας παραγωγής, δεν γυρίζετε μια σαπουνόπερα αγάπης-μίσους και λατρείας, μία κοινωνική ταινία που αναφέρεται στο ρατσισμό και στις κοινωνικές κατακραυγές, μία αισθηματική κομεντί που ούτε καν θέλω να σχολιάσω τι περιέχει, γυρίζετε μία ταινία με Σούπερ Ήρωες, που έχουν Σούπερ δυνάμεις και κάνουν Σούπερ πράγματα. Απλά και πεζά, όσο προσπαθεί ο τάδε να δώσει μία ανθρώπινη διάσταση και συναισθήματα στον Χαλκ, τον πιο αιμοδιψή χαρακτήρα που υπήρξε ποτέ στα κόμιξ, τόσο η ταινία του θα χαντακώνεται στα μάτια και στο μυαλό των θεατών.

Όσο για όλους όσους λένε ότι είναι απλά ταινίες, ναι, είναι ταινίες συνδεδεμένες με συναίσθημα για όλους όσους έβλεπαν τα τέρατα και τους ιπτάμενους υπερασπιστές στο χαρτί και απογοητεύτηκαν από το αποτέλεσμα στον κινηματογράφο. Και δεν είναι λίγοι.