«Να ξημερώσει στο Βαρδάρη»

Αποστόλης Σαμακοβλής - Αρθρογραφος19-03-2015

Θ' αρχίσω με το κλασικό επαναλαμβανόμενο κλισέ, τι να πρωτογράψεις για αυτήν τη μαγική κατ' εμέ πόλη. Για το απίστευτο κλίμα της, την υγρασία που φτάνει στα ουράνια κατά τη διάρκεια του χειμώνα και σου τρυπάει μέχρι και την ψυχή αν αποφασίσεις να κατέβεις μια βολτίτσα στην παραλία ή σε κανένα από τα χιλιάδες καφέ στα περίχωρά της, για τους απίστευτους δρόμους της που σε παραπέμπουν σε ένα Λούνα Παρκ τρόμου λόγω των κρατήρων που βρίσκονται στη θέση της ασφάλτου και νιώθεις πως κρατάς εισιτήριο μίας διαδρομής χωρίς να γνωρίζεις αν θα επιστρέψεις σώος στην πεζή σου καθημερινότητα, για τα μέσα μαζικής μεταφοράς που οποιοδήποτε δρομολόγιο αποτελεί καινούργια περιπέτεια μη ξέροντας εσύ ο κακόμοιρος ποιος θα ασχοληθεί με τον συνεπιβάτη χτυπώντας τον κατά λάθος ή ηθελημένα τούτη τη μέρα που βλαστημώντας αποφάσισες να χρησιμοποιήσεις το αστικό λεωφορείο και τέλος, με τους ανθρώπους, με αυτή τη μαγική πάστα ανθρώπων που για να λέμε την αλήθεια είναι μοναδικοί από όλες τις απόψεις.


Περνώντας λίγο σε πιο σοβαρό σχολιασμό και ξεκινώντας από το σημαντικότερο λόγο που αγαπώ αυτή την πόλη, πραγματικά ο βορειοελλαδίτης και ειδικότερα ο Θεσσαλονικιός είναι ο κλασικός χαλαρός τύπος που όλα τα βλέπει όμορφα, ανησυχεί μα δεν πανικοβάλλεται, στεναχωριέται μα σε κάνει να χαμογελάσεις, σε αγαπά και σου προσφέρει τα πάντα, σε μισεί αλλά θα κάνει τα πάντα για να σε ευχαριστήσει. Από την άλλη η γυναίκα Θεσσαλονικιά είναι εκείνη που σου μιλάει και σε κοιτά στα μάτια, δεν κρύβεται όταν την ενοχλεί κάτι, αν σε φιλοξενήσει θα σου προσφέρει οτιδήποτε μπορείς να φας, να πιεις, έχεις ανάγκη και θα την θυμάσαι αιωνίως για την φιλοξενία της. Μεγάλο μέρος των ανθρώπων της είναι πρόσφυγες της Πόλης, έχοντας λοιπόν ανακτήσει αξιοπρέπεια, σπίτια, υπόληψη και παιδεία η έννοια της φιλοξενίας είναι έντονη και υπερβολική για αυτούς τους ανθρώπους. Με την καλή έννοια πάντοτε.

Περνώντας στο κομμάτι που αφορά περισσότερο τη γενιά μας, τη διασκέδαση, οι επιλογές: άπειρες. Είτε είσαι μεταλλάς με μαλλιά μέχρι το γόνατο και ακούς Megadeth, είτε είσαι μπουζουκόβιος και η Πάολα είναι για σένα ότι είναι για τον ινδό η θεά Κάλι, αυτή η πόλη δε θα σε απογοητεύσει σε καμία από τις δύο κατηγορίες. Ο κόσμος ρέει άφθονος, Λαδάδικα ή αεροδρόμιο, ακόμα κι αν βρεθείς μόνος σου, δε θα είσαι για πολύ. Θα απορροφηθείς αμέσως, αν το επιτρέψεις φυσικά.


Όμως το γεγονός που πραγματικά πιστεύω πως κάνει τη Θεσσαλονίκη μοναδική είναι ένα, η ίδια η πόλη, αυτή καθαυτή. Από το πρώτο φως του ήλιου κάθε πρωί μέχρι και τον πλανόδιο κύριο που πουλάει ομπρέλες κάτω από το σπίτι μου, μυρίζει Θεσσαλονίκη.

Βεβαίως ο οποιοσδήποτε έχει ανάλογες εικόνες και γνώμη για την δικιά του πόλη ή χωριό ή οτιδήποτε θεωρεί σπιτικό του. Αλλά αυτή η πόλη έχει κάτι το διαφορετικό. Αν δεν έχεις δει το Λευκό από κοντά, αν δεν έχεις περπατήσει βράδυ την παραλιακή με φόντο το άγαλμα του Μ. Αλεξάνδρου κι επίσης αν δεν έχεις φάει Σαλονικιότικη μπουγάτσα σε προκαλώ και προσκαλώ να το κάνεις. Δε θα το μετανιώσεις ποτέ. Κι αν δεν έχεις ή δε βρεις παρέα τότε εγώ, ή οποιοσδήποτε σαν εμένα θα σε καλωσορίσει και θα σε φιλοξενήσει, μην ακούς ότι λέγεται από στόματα που δεν γνωρίζουν, πίστεψε ότι δεις και διέδωσε το. Και για να τελειώσω με ένα απόφθεγμα, είχε πει κάποτε ο Νικηφόρος Χούμνος πως όσο υπάρχει η Θεσσαλονίκη, κανείς δε θα μείνει χωρίς πατρίδα. Μεγάλη αλήθεια που ισχύει ακόμα και θα ισχύει για πάντα.