Damian Marley – Πρώτη φορά στην Ελλάδα

20-06-2019

Ο Damian Marley είναι ο πιο διαφημιζόμενος από τους γιους του μεγάλου Bob Marley. Ίσως για αυτό όταν εμφανίστηκε στο μουσικό παγκόσμιο στερέωμα και τον μάθαμε κι εμείς, δεν του είχα δώσει τη σημασία που του άξιζε. Ναι, το μετάνιωσα. Για όλους όσους κουβαλάν το επίθετο Marley είχα μια συγκεκριμένη άποψη. Μια προκατάληψη θα έλεγα – έγραφα καλύτερα.

Κακό, ναι, το γνωρίζω. Όμως ήρθε η στιγμή που έφαγα το χαστούκι που έπρεπε, απλά για να αλλάξει εντελώς η γνώμη μου.

Και πότε ήρθε η στιγμή αυτή; Όταν είδα τον Damian Marley στη ζωντανή του εμφάνιση στη Θεσσαλονίκη μαζί με τους Third World.

Ο χώρος ήταν γεμάτος, ίσως όχι τόσο όσο θα έπρεπε για κάποιον με το βεληνεκές του Damian Marley. Όμως ήμασταν αρκετοί. Οι περισσότεροι παρευρισκόμενοι ακολουθούν τον Damian Marley αρκετό καιρό κι αυτό το κατάλαβα από τον χορωδιακό τρόπο που τραγουδούσαν το κάθε κομμάτι του. Ίσως ήμουν ο μόνος εκεί μέσα που πήγε αναγνωριστικά.

Με το ερώτημα και την απορία: τί ακριβώς είναι αυτός ο άνθρωπος, τί προσφέρει και έχει τόσο μεγάλη απήχηση σε ολόκληρο τον κόσμο; Reggae καθαρή και ατόφια δεν τραγουδάει. Τί ακριβώς τραγουδάει και έχει τόση μεγάλη επιτυχία;

Μπήκα μέσα στο πλήθος κι αρκετά κοντά στη σκηνή. Ο κόσμος, με μπύρες στα χέρια, φαινόταν να ανυπομονεί να ξεκινήσει το live. Καλά, λογικό, ποιός πηγαίνει στην οποιαδήποτε συναυλία και δεν ανυπομονεί να ξεκινήσει; Όμως αυτή τη φορά ήταν κάπως διαφορετική η αναμονή – προσμονή. Μπήκα σε αυτή την αναμονή κι εγώ κι ας μην είχα και την τόσο μεγάλη γνωριμία με τη μουσική του Damian Marley.

Λίγο μετά τις 23:00 τα φώτα έσβησαν και η μπάντα βγήκε στη σκηνή. Αμέσως επικράτησε ένα χάος από φωνές και από χειροκροτήματα. Μετά από μια μικρή εισαγωγή, βγήκε στη σκηνή ο πρώτος γιος του Bob που ήρθε στην Ελλάδα. Ένας εκπρόσωπος της reggae κουλτούρας που ήρθε στη Θεσσαλονίκη για να παίξει μπροστά στο ελληνικό κοινό.

Το «Make it Bun Dem»

Είναι το πιο γνωστό του κομμάτι και φαντάζεστε ότι επικράτησε ένα μικρό χάος όταν βγήκε με αυτό. Κατ’ ευθείαν στήθηκε ένα ξέφρενο πανηγύρι κι ένας ασταμάτητος χορός. Τότε για πρώτη φορά άκουσα τη φωνή του Damian Marley ζωντανά. “Μάλιστα…” μουρμούρισα όμως δεν παραδέχτηκα κάτι στον εαυτό μου. Άλλωστε ήταν το πρώτο κομμάτι, λογικό η φωνή του να είναι ξεκούραστη και καθαρή. Σκέφτηκα. Λάθος, ακόμη και εκείνη τη στιγμή.

Χαιρέτησε τον κόσμο ενώ δήλωσε πως ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Εκεί κάπως μούδιασα, εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα πως ένας Marley βρίσκεται στη χώρα μου. Παίζει τη μουσική της Jamaica, δίνει στον κόσμο που βρίσκεται κάτω από τη σκηνή λίγη από τη μαγεία που κρύβει η συγκεκριμένη μουσική.

“Μάλιστα…” μουρμούρισα και πάλι, αυτή τη φορά λίγο δυνατότερα.

Η κουλτούρα του Damian Marley, η ίδια με αυτή του πατέρα του και της πλειοψηφίας των reggae μουσικών, είχε την τιμητική της. Αναφορές επί αναφορών για το Ρασταφαρισμό και για τον προφήτη του επί γης, το Χαϊλέ Σελασιέ. Κάτι που δεν είναι απαραιτήτως κακό, όμως δεν είναι και απαραιτήτως καλό. Αλλά πέρα από αυτή την παρένθεση, όλο το πρόγραμμα βγήκε εξαιρετικό. Ειδικά η εκτέλεση του Road To Zion ήταν εξαιρετική. Η φωνή του Damian Marley συνέχιζε να με εκπλήσσει με το βάθος, τη σταθερότητα και τη μελωδικότητα της. Ότι κι αν έκανε επάνω στη σκηνή, είτε έτρεχε είτε χοροπηδούσε, η φωνή εκεί – σταθερή.
“Μάλιστα…” είπα δυνατά. Γύρισαν κάτι βλέμματα να δουν ποιος μιλάει μόνος του και γιατί. Με είδαν, ξαναγύρισαν το βλέμμα στη σκηνή γελώντας. Ελπίζω να μιλούσαν οι μπύρες που είχαν στα χέρια τους και να μην παρουσίαζα ένα τόσο κωμικό θέαμα. Αλλά ναι, όσο και να πεις, ένας τρελός να μιλάει μόνος του σε μια συναυλία είναι κάπως αστείο θέαμα και άκουσμα. Ποιός να κατηγορήσει τους ανθρώπους;

Η στιγμή που απλά κατάλαβα το λάθος που έκανα, ότι δεν άκουγα από πάντα Damian Marley, ήρθε όταν ερμήνευσε το παρακάτω τραγούδι: το War.
Ένα από τα αγαπημένα μου του Bob, σίγουρα το κομμάτι με τους πιο αιχμηρούς στίχους. Και επάνω σε μια σκηνή, λίγα μέτρα πιο μακριά μου, να το τραγουδά ο γιος του. Με το ίδιο πάθος, με την ίδια ενέργεια και ένταση. Εντάξει, υπερβάλλω και το ξέρω. Κανείς δεν φτάνει το Bob Marley. Όμως ο Damian προσπαθεί. Η στιγμή που ακούστηκε το παραπάνω κομμάτι, ο παραπάνω ύμνος στην Ελλάδα, είναι ίσως και σημαδιακή. Με τα όσα βιώνουμε σαν άνθρωποι και κάτοικοι της χώρας της συγκεκριμένης.

Δηλαδή όταν ακούγεται ο στίχος:

Until the philosophy which hold one race superior – And another Inferior
Is finally – And permanently – Discredited And abandoned
Everywhere is war

δε γίνεται, ανατριχιάζεις.

Κι ανατρίχιασα μέχρι και την ψυχή μου. Τότε μίλησα στους διπλανούς μου και είπα κάτι το οποίο θα μου το χτυπάν για πάντα: “Αυτός είναι πολύ καλός, δεν έχει χάσει νότα. Τα δίνει όλα και τραγουδάει με ψυχή.”

Ακολούθησε μια σιωπή από μέρος τους. Εγώ γύρισα ξανά στη σκηνή και απλά παρακολούθησα μέχρι το τέλος τον Damian Marley να τα δίνει όλα. Στο τέλος μας ευχαρίστησε και είπε για άλλη μια φορά από το μικρόφωνο: “Να προσέχετε ο ένας τον άλλον, One Love” όπως θα έλεγε κι ο Bob. Μούδιασαν τα χέρια μου από το χειροκρότημα.

Ναι, είναι από τις φορές που αισθάνομαι άσχημα επειδή δεν έδωσα ευκαιρία σε μουσικό να μου μιλήσει. Ναι, είχα παρωπίδες (κι έχω ακόμα γενικά για άλλους μουσικούς) για τον Damian Marley. Ευτυχώς, το live στη Θεσσαλονίκη με έκανε να τις πετάξω και πλέον να πω – γράψω ότι είναι ένας πολύ καλός τραγουδιστής. Άσχετα αν δεν τραγουδά κι αν δεν ακολουθεί το πατροπαράδοτο τρόπο της reggae μουσικής. Άλλωστε την έχει παντρέψει με διάφορα είδη και την έχει ταξιδέψει σε αυτιά που κανονικά δε θα την είχαν συναντήσει ποτέ στο μουσικό ταξίδι τους.

Το πρόγραμμα του έκλεισε με το πασίγνωστο παρακάτω κομμάτι του: Welcome to Jamrock.

Αυτή ήταν η εμπειρία μου με τη ζωντανή εμφάνιση του Damian στη Θεσσαλονίκη. Οφείλω να παραδεχτώ ότι έκανα λάθος, οφείλω να παραδεχτώ ότι έκρινα χωρίς να γνωρίζω. Όμως από εδώ και πέρα, ο Damian κέρδισε έναν καινούργιο οπαδό. Οπαδό της μουσικής και του μηνύματος της, του ίδιου μηνύματος που ταξίδευε στον κόσμο και ο πατέρας του. Αν έχετε κι εσείς παρωπίδες στη μουσική, όπως εγώ καλή ώρα, βγάλτε τις και δώστε σε νέα ακούσματα ευκαιρίες. Μπορεί να σας αλλάξουν και σαν ανθρώπους.

Εμένα το live του Damian Marley, έστω και στο ελάχιστο, με άλλαξε.

Υ.Γ. : Κι όσο για εσένα που επέμενες να πάμε, ένα έχω να σου πω: Σε ευχαριστώ.

Πηγή: www.maxmag.gr