Αναμνήσεις με Active Member

Αποστόλης Σαμακοβλής14-03-2019

Καπνός παντού τριγύρω να αγκαλιάζεται με το σκοτάδι και να χορεύουν επάνω σε μια άρρωστη μελωδία. Οι άγνωστοι να έχουν γίνει γνωστοί για δύο ώρες, ξέρεις ότι δεν ξέρεις κανένα κι όμως αισθάνεσαι αδερφός με όλους τους. Δίπλα να στέκουν τα άδεια ποτήρια περιμένοντας έναν να κάνει την κίνηση, να τα σηκώσει για να γεμίσουν και πάλι. Δύο ενοχλητικοί τύποι να περιφέρονται ψάχνοντας τρέλα, πουλώντας τσαμπουκάδες αλλά κανένας δεν τους δίνει σημασία.
Και στα πέντε μέτρα, επάνω σε μια σκηνή, δίπλα σε λογής - λογής μουσικά όργανα να ακούς έναν άνθρωπο με τη μουσική του οποίου μεγάλωσες.
Κατάλαβα ότι ακόμα Φυσάει Κόντρα. Θα Φυσάει Κόντρα για πάντα, όσος καιρός κι αν περάσει με υποτιθέμενη άπνοια. Κι όσο φυσάει κόντρα, θα νιώθουμε ζωντανοί. Ο αέρας θα χτυπάει στο πρόσωπο μας να μας θυμίζει ότι υπάρχουμε όσο υπάρχουν όσα πιστεύουμε. Όσο υπάρχει η ζωή μας και ο λόγος μας.
Όσο στηρίζουμε το λόγο μας με τη ζωή μας και τη ζωή μας με το λόγο μας.

Ο πρόλογος αυτός υπάρχει για να λειτουργήσει σαν ένα χαλί. Ένα χαλί το οποίο στρώθηκε για να πατήσω στο κύριο θέμα. Και το κύριο θέμα είναι το ακουστικό live set των Active Member στη Θεσσαλονίκη.

Καλά, και στην Αθήνα το ίδιο ακριβώς ήταν, αλλά εγώ το είδα Θεσσαλονίκη.
Στο ακουστικό live set των Active Member, το διαφορετικό που είδα σε σχέση με άλλες συναυλίες τους ήταν ο κόσμος.
Ο κόσμος ήταν διαφορετικός.

Υπήρχαν οι γνωστοί μεταξύ γνωστών, αυτοί που ακολουθούν πολλά χρόνια και μεγάλωσαν με τα κομμάτια της μπάντας. Υπήρχαν οι Πρωτηφοράκηδες, όσοι δηλαδή άκουγαν για πρώτη φορά στη ζωή τους Active Member ζωντανά.

Υπήρχαν άνθρωποι που δεν είχαν σχέση με το συγκεκριμένο μουσικό ρεύμα και φαίνονταν ότι βρέθηκαν εκεί για να βγάλουν κάποια υποχρέωση.
Υπήρχε η τιμημένη Τρίτη ηλικία, θυμάμαι μια γιαγιά η οποία λογικά ήρθε να δει κάποιο εγγόνι της που συμμετείχε στη μπάντα.
Ναι, με μπάντα έπαιζαν. Για αυτό και το ακουστικό τους live και τα μουσικά όργανα που ανέφερα στην αρχή.

Περιμέναμε για λίγη ώρα, το live θα ξεκινούσε στις 22:00. Οι μουσικοί βγήκαν γύρω στις 22:30 και ακολούθησαν οι Active Member. Ακόμη και τώρα δεν μπορώ να αντισταθώ όποτε τους βλέπω και κάνω σαν πιτσιρικάς στην πρώτη του συναυλία. Οπότε άρχισα να φωνάζω και να χειροκροτώ αρκετά δυνατά μαζί με αρκετούς από τους διπλανούς μου.

Ξεκίνησαν και για τρεις ώρες δε σταμάτησαν ούτε για διάλλειμα. Ταξιδέψαμε από τα πρώτα χρόνια των Active Member και φτάσαμε στο σήμερα. Αρκετά επίπονο ταξίδι, όταν έχεις συνδυάσει φάσεις της ζωής σου με τα συγκεκριμένα κομμάτια. Αλλά μου άρεσε, μου αρέσει αυτό το ταξίδι που ενώ πονάει ταυτόχρονα γιατρεύει.

Πονάει το μυαλό από τις αναμνήσεις που σου φορτώνει, γιατρεύει την ψυχή με την αγκαλιά που σε κρατά.
Η παρουσίαση των κομματιών με άφησε άφωνο. Δεν περίμενα με ακουστικό τρόπο να ακουστούν έτσι, χωρίς να χάσουν τον Low Bap ήχο τους. Με τον ίδιο όμορφο, άμεσο, κατηγορηματικά λυρικό τρόπο. Υπήρξε κι ένα αφιέρωμα ολιγόλεπτο στο Μάνο Ελευθερίου για να μην ξεχνιόμαστε και να μην ξεχνάμε ανθρώπους που θα πρέπει να τους θυμόμαστε για πάντα.

Όταν άρχισε να παίζει το «Φυσάει Κόντρα» και όλο το μαγαζί έγινε μια αγκαλιά, κατάλαβα τη σημασία της συναυλίας.
Οι Active Member μεταβαίνουν σε μια άλλη, διαφορετική φάση. Είναι λογικό, όταν περνάν κάποια χρόνια δεν μπορεί ένας καλλιτέχνης να παράξει όσα μπορούσε στην πρώτη νιότη και την πρώτη δημιουργική του περίοδο.
Κάτι τέτοιο είναι απολύτως κατανοητό.

Όσοι βέβαια κατακρίνουν τους Active Member για τέτοιες κινήσεις και ακόμη περισσότερο για τις συνεργασίες τους με άλλου μουσικού είδους καλλιτέχνες, είναι το λιγότερο αστείοι. Όσοι θυμούνται έριδες του παρελθόντος και κοιμούνται με αυτές για να έχουν κάτι να μισούν, είναι το λιγότερο δυστυχισμένοι.

Ευτυχώς, δεν είμαι ούτε το ένα αλλά ούτε και το άλλο.
Στο τέλος πήγα να συναντήσω τους Active Member. Είπα μια και μόνο λέξη: Ευχαριστώ. Αν ήμουν μουσικός και άκουγα αυτή τη λέξη από κάποιον που ήρθε να με παρακολουθήσει, θα αισθανόμουν χαρά και τιμή. Για το έργο μου, για τις ώρες δημιουργίας, για τις κακές και τις καλές κριτικές, για τα πάντα.
Και νομίζω ότι έτσι αισθάνθηκε κι ο Μιχάλης όταν του το είπα, τουλάχιστον αυτό φανέρωσε το πρόσωπο του.

«Να είμαστε καλά να ανταμώνουμε αδερφέ» μου απάντησε.
Μακάρι, μακάρι να είμαστε καλά και να ανταμώνουμε όσο υπάρχουν ακόμη τέτοιες μπάντες.

Φυσάει Κόντρα, ακόμη και τώρα. Θα Φυσάει Κόντρα για πολύ καιρό ακόμη.