Ο Stan Lee έφυγε
Έχουν περάσει κάποιες ημέρες από τον θάνατο του Stan Lee κι έτσι μπορώ να γράψω κι εγώ δυο λόγια.
Σαν δημιουργό, τον Stan Lee τον έμαθα από τις εμφανίσεις του σε όλες σχεδόν τις ταινίες της Marvel. Και απολύτως φυσιολογικό να εμφανίζεται σε κάθε ταινία της ένας από τους δημιουργούς του συγκεκριμένου σύμπαντος.
Για να πω, μάλλον για να γράψω και την αλήθεια, τότε που είχε κάθε χρόνος πέντε ταινίες της Marvel κι έβλεπα τον Stan Lee σε κάθε ταινία, τον κορόιδευα.
Με τον καιρό άρχισα να καταλαβαίνω ποιος ήταν ο παππούς που έμπαινε σε σκηνές ταινιών για δευτερόλεπτα κι έλεγε την ανοησία του.
«Κάποιος μεγάλος από την εταιρία θα είναι» έλεγα με το μυαλό μου το φτωχό τότε. Ούτε που συνδύασα το όνομα του, νομίζω δεν το είχα δει καν. Ειδικά στην αρχή της ανάβασης της Marvel στον ουρανοξύστη του Hollywood που είναι σήμερα.
Σαν πιτσιρίκος διάβαζα κόμιξ. Πολύ.
Πάρα πολύ.
Όταν είσαι αντικοινωνικός και δεν έχεις και internet, αναγκαστικά καταφεύγεις στον κόσμο των βιβλίων και των περιοδικών κόμιξ για να βρεις μια γαλήνη. Μάλλον όταν ήσουνα, γιατί πλέον και οι αντικοινωνικοί βρίσκουν μια διέξοδο στο αχανές διαδίκτυο.
Τέλος πάντων.
Τότε στα περίπτερα, ναι υπήρχαν ακόμη περίπτερα, κυκλοφορούσαν όσοι ήρωες σήμερα ακολουθούν καριέρα στο σινεμά. Hulk και Spiderman, Iron Man και Fantastic Four. Νομίζω αυτούς διάβαζα από την Marvel.
Οι υπόλοιποι ήταν στην απέναντι μεριά. Αυτή της DC.
Κι όλοι μα όλοι είχαν την υπογραφή του γεράκου που πολλά χρόνια αργότερα θα βαριόμουν να βλέπω σε ταινίες. Του Stan Lee.
Έχω μαλώσει πολλές φορές με φίλους και με αγνώστους για τις ταινίες με υπερήρωες. Η θέση μου ήταν και είναι ότι πρόκειται απλά για ταινίες επιφανειακές, χωρίς κανένα νόημα πέρα από μια ιστορία που έχει αποτυπωθεί σε χαρτί, είχε αποτυπωθεί σε χαρτί πολλά χρόνια πριν.
Και πλέον η τεχνολογία μας επιτρέπει να δούμε την ιστορία αυτή στην μεγάλη οθόνη.
Και η άποψη μου παραμένει η ίδια, κι ας έφυγε ένας από τους μεγαλύτερους δημιουργούς του σύγχρονου κόσμου.
Γιατί, ότι και να πιστεύει ο καθένας για τα κόμιξ, για τις νουβέλες, για την συγκεκριμένη μορφή τέχνης, αυτό δεν μπορεί να το αρνηθεί.
Ο Stan Lee ήταν πρώτα από όλα καλλιτέχνης, δημιουργός μια κουλτούρας pop που πλέον έχει ακόλουθους από όλο τον κόσμο και όλων των ηλικιών.
Οπότε θα θυμόμαστε για πάντα τον Stan Lee.
Γιατί, δεν γεννηθήκαμε μεγάλοι και μουντρούχοι. Κάποτε υπήρξαμε παιδιά. Κάποτε περιμέναμε κάθε Τετάρτη, Παρασκευή και Σάββατο τα καινούργια τεύχη των περιπετειών των αγαπημένων μας ηρώων.
Κι αυτή την προσμονή, αυτή την λαχτάρα, αυτή την αγάπη για το συγκεκριμένο σύμπαν την κουβαλάμε ακόμη και σήμερα. Είκοσι χρόνια από τότε που κρατήσαμε κόμιξ στα χέρια μας. Από την στιγμή που δεθήκαμε με έναν χαρακτήρα φτιαγμένο από την μοναδική πένα του Stan Lee.
Ίσως η μεγαλύτερη ανακάλυψη που έφερε ο θάνατος του αξιαγάπητου γεράκου, ήταν η ηλικία μας. Πλέον δεν είμαστε τα παιδιά που διαβάζουν κόμιξ.
Μεγαλώσαμε.
Αλλά ακόμη μέσα μας το παιδί που διαβάζει κόμιξ υπάρχει. Και θα συνεχίσει να υπάρχει όσο το συντροφεύει ένας χαρακτήρας του Stan Lee, στα καλά και τα άσχημα του.
“Fahrenheit 451”
Το μυθιστόρημα του Ρέη Μπράντμπερυ Fahrenheit 451, μεταφέρθηκε στην μεγάλη οθόνη από τον Francois Truffaut και γυρίστηκε το 1966.
Η υπόθεση της ταινίας, είναι αντίστοιχη του λογοτεχνικού κειμένου του Μπράντμπερυ. Σε ένα απροσδιόριστο μέλλον και σε μια τεχνοκρατούμενη κοινωνία τα βιβλία απαγορεύονται και καίγονται στην πυρά...
«Ένας βασιλιάς δεν φοράει στέμματα»
Σάββατο 28 του Μάρτη είχα τη χαρά να ξαναδώ επί σκηνής έναν από τους καλύτερους hip hopers και πρωτομάστορα του ελληνικού κινήματος τη δεκαετία του '90, τον Ευθύμη των Terror X Crew, μετέπειτα των Α/Ε και τώρα πλέον μόνο του με μια αξιόλογη μπάντα δίπλα του με νέους ήχους που θυμίζουν τους παλιούς καλούς καιρούς...
“Delete”
Δύο μονόπρακτα, το Σοβαρό ατύχημα επιβάτη της Βάνας Πεφάνη (βραβεύτηκε στο Α' Εργαστήρι Θεατρικού Κειμένου του Εθνικού Θεάτρου) και τα Θεριά του Παναγιώτη Μπαρμπαγιάννη με κοινό θέμα το bullying, παρουσιάζονται σε μια κοινή, διπλή έκδοση. Το έργο θα παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21.00 στο θέατρο Underground (Κοραή 4, Μετρό Πανεπιστήμιο)....
Graffiti: Vandalism – art
Κάτω από τη γέφυρα της Ελευθερούπολης που ενώνει τη Νέα Ιωνία με τον Περισσό κρύβονται πολλά έργα τέχνης. Ένας σκασμένος τοίχος διηγείται την ιστορία των γκράφιτι που φιλοξενούνται εκεί από το 1996 έως και σήμερα.
Φυσικά το σημείο δεν επιλέχθηκε τυχαία. Ο Λευτέρης Κισκιρέας γνωστός...
«Miss Julie»
Η μις Τζούλι, μεγαλοαστή, έχει τα πάντα αλλά της λείπουν όλα.
Ο Ζαν, παιδί του λαού, ονειρεύεται την κορυφή και θα κάνει τα πάντα για να τη φτάσει. Η Κριστίν, επαρχιώτισσα, με βαθιά ριζωμένα στερεότυπα νομίζει πως
πατάει στη γη.
Η εισβολή της μις Τζούλι στην κουζίνα αποδιοργανώνει το υπηρετικό
προσωπικό. Ο Ζαν, αρπάζει την ευκαιρία να επικρατήσει μ...
Μη σκοτώνεις τη μαμά - Κριτική θεάτρου
Μέσα από τις ιστορίες τεσσάρων γυναικών, γιαγιά, μητέρα, κόρη και εγγονή, δημιουργούνται έντονα συναισθήματα που αφορούν τη μεταξύ τους σχέση, τη μητρότητα αλλά και τη θέση τους στην κοινωνία. Συναισθήματα όπως θλίψη, πόνος, ανησυχία, χαρά, ενθουσιασμός, ικανοποίηση.
...
«Η ζωή είναι όνειρο» του Καλντερόν ντε λα Μπάρκα
Ο Πολυχώρος Πολιτισμού Διέλευσις, κλείνοντας φέτος 8 χρόνια δημιουργικής παρουσίας στα καλλιτεχνικά δρώμενα της Αθήνας παρουσιάζει στη Θεατρική Σκηνή από την Κυριακή 16 Δεκεμβρίου το έργο του Καλντερόν ντε λα Μπάρκα «Η ζωή είναι όνειρο» σε σκηνοθεσία Χρυσάνθης Κορνηλίου....
Dinner in the Sky Athens: Ένα εστιατόριο στον ουρανό στο κέντρο της Αθήνας
Μία διαφορετική γευστική πρόταση έρχεται να σας συναρπάσει στο κέντρο της Αθήνας! Ένα τραπέζι 22 ατόμων, μαζί με τους έμπειρους σεφ μας κι ένα υπέροχο μενού 5 πιάτων σας ανεβάζει στα 50 μέτρα και σας προσφέρει μία αξέχαστη εμπειρία με θέα την πόλη....
Διαγωνισμός με δώρο 5 διπλές προσκλήσεις για την παράσταση “Βιοτεχνία Υαλικών” στο θέατρο Φούρνος
Μια βιοτεχνία, βγαλμένη από τα σπλάχνα αυτής της πόλης. Της πόλης του αγαπημένου συγγραφέα, που συνεχίζει να συντροφεύει τα όνειρά μας. Το έργο, (Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 1975), γραμμένο στο λυκόφως της δικτατορίας, με την προσδοκία της μεταπολίτευσης, μοιάζει να κλείνει το μάτι στο σήμερα, ν’ ακουμπάει τις ίδιες δυσκολίες και αγωνίες των μικρών, ταπει...
