Στον Βόλο

Γράφει ο Αποστόλης Σαμακοβλής 21-10-2017

Σάββατο πρωί και με παίρνει φίλος τηλέφωνο, πάμε Βόλο λέει για βόλτα μαζί με τους άλλους, είναι και η συναυλία σήμερα (συναυλία hip-hop που θα αναφερθώ σε αυτήν αργότερα). Είδα τον καιρό-έβρεχε, είδα το πορτοφόλι-ένα εικοσάρικο, είδα τα μούτρα μου στον καθρέφτη-χωρίς καμιά όρεξη, οπότε είπα «έρχομαι». Ετοίμασα μια τσάντα με μια αλλαξιά και τα απαραίτητα για τυχόν αναπάντεχη κατάκλιση στο δρόμο γιατί ποτέ δεν ξέρεις, πήρα κολατσιό σε τάπερ και όρμησα στο αυτοκίνητο που ήρθε στις δύο το μεσημέρι να με πάρει.

Και το ταξίδι ξεκινά.

Εννοείται πέντε άτομα στο αμάξι ώστε να είμαστε ίσα-ίσα σε χώρο, το πρώτο χαστούκι το φάγαμε στα πρώτα διόδια. Λέω στα πρώτα γιατί ακολούθησαν άλλα έξι με επτά, δεν έδωσα σημασία στον αριθμό τους. Έδωσα σημασία στα χρήματα που δώσαμε μόνο στον πηγαιμό για Βόλο. Κοντά στο δεκάρικο, ίσως και παραπάνω. Μπορεί κάποιος να πει πως πληρώσαμε την διαδρομή στην εθνική οδό η οποία περιτριγυρίζεται από δέντρα και σχετικά καλό δρόμο οπότε ναι, σε σχέση με τους καρόδρομους που έχουμε συνηθίσει η διαφορά ήταν αισθητή και αυτό πρέπει να πληρωθεί.

Τέλος πάντων, στα του ταξιδιού. Είχαμε και τέρμα μουσική σαν κανονικοί βόρειοι που πηγαίνουν σε καινούργια πόλη για πρώτη φορά, γαυγίζαμε κάθε τραγούδι, ενοχλούσαμε τους διπλανούς οδηγούς με την παρουσία μας στον δρόμο και μέσα σε δυο ώρες είδαμε την ταμπέλα που ψάχναμε: Βόλος. Φτάσαμε.

Μικρή πόλη και συμπαθητική με την πρώτη ματιά, βασικά για αν είμαι ειλικρινής βλέποντας αργότερα και το λιμάνι αλλά και τα μαγαζιά γύρω από αυτό, μου φάνηκε σαν μια μικρογραφία της Θεσσαλονίκης. Περπατήσαμε για λίγο κοιτάζοντας δεξιά κι αριστερά, ψάχνοντας απεγνωσμένα ένα μαγαζί για να φάμε. Πολλές ταβέρνες στο λιμάνι και πολλά τσιπουράδικα που θα τα τιμούσαμε αν δεν είχαμε οδήγηση επιστροφής. Βρήκαμε ένα γυράδικο (σαντουιτσάδικο ή όπως το λένε στον Βόλο), παραγγείλαμε χωρίς να χρειαζόμαστε διερμηνέα και συνεχίσαμε την βόλτα ώστε να βρούμε μια καφετέρια να αράξουμε μέχρι την ώρα της συναυλίας (εννοείται χωρίς να ξέρουμε το ακριβές σημείο διεξαγωγής της). Από ότι φαίνεται ο Βόλος είναι φοιτητούπολη, πολλοί νέοι και νέες στις πολλές καφετέριες ενός πολύ ωραίου πεζόδρομου κάπου σε ένα σημείο της πόλης, δεν θυμάμαι καθόλου το που ακριβώς. Παρόλο που ο κόσμος ήταν παντού τριγύρω μας, η ατμόσφαιρα ήταν ήσυχη. Δεν υπήρχε βαβούρα και χαμός όπως στην αντίστοιχη περιοχή που συχνάζουν φοιτητές στην Θεσσαλονίκη, για παράδειγμα. Με τα πολλά σκοτώσαμε κι εκεί ένα δίωρο και ήρθε η ώρα να βρούμε το μαγαζί που γίνεται το live.

Περιπλανώμενοι σαράντα λεπτά και αφού ρωτήσαμε τους πάντες και δεν ήξερε κανείς, το βρήκαμε. Παρόλο που ήταν hip-hop live περίμενα να είχε περισσότερο κόσμο στην ηλικία μου, εκεί κοντά στα “Άντα” και όχι τόσο πιτσιρικαρία. Στηθήκαμε στην ουρά και περιμέναμε. Ώρα της συναυλίας εννιά το βράδυ, ώρα που μπήκαμε δέκα παρά. Ώρα που ξεκίνησε έντεκα παρά τόσο. Ώρα που τελείωσε, μία το βράδυ. Τιμή μπύρας μέσα στο μαγαζί στα τέσσερα ευρώ.

Δεν χρειάζεται να αναφέρω τους καλλιτέχνες, ήταν ο «χ» μαζί με τον «ψ», έπαιξαν τίμια για τις συνθήκες που υπήρχαν αλλά περίμενα το κάτι παραπάνω κι όχι απλά μια διασκεδαστική εμφάνιση για να ευχαριστηθούν τα δεκατετράχρονα εκεί μέσα. Επίσης οι καταχρήσεις τόσο πάνω όσο και κάτω από τη σκηνή δεν χρειάζονται, το μόνο που κάνουν είναι να βάζουν τροφή στα στόματα των ανίδεων που δυσφημούν τη μουσική μας σε κάθε ευκαιρία που βρίσκουν. Επίσης ένας έλεγχος στον ήχο πριν βγει ο καλλιτέχνης στην σκηνή χρειάζεται ώστε να μην καβαλάει η φωνή του την μουσική και το αντίθετο.

Αλλά ας μην είμαστε και αχάριστοι, πήγαμε σε καινούργια πόλη, φάγαμε, ακούσαμε μουσική και ώρα να φύγουμε. Άλλες δυο ώρες για τον ερχομό στην Θεσσαλονίκη, άλλα δέκα ευρώ στα διόδια (και το βράδυ δεν φαίνονται και οι πρασινάδες οπότε τζάμπα τα λεφτά), να κοιμούνται οι υπόλοιποι κι εγώ να κάνω παρέα στον οδηγό φλυαρώντας για την ημέρα που περάσαμε.

Συνοψίζω : Αγαπητέ μου πιωμένε σύντροφε που κάθεσαι δίπλα μου στο live, μην είσαι τόσο ενοχλητικός. Έχω πιει κι εγώ και ο δίπλα μου και όλοι μας, έχουμε περάσει φάσεις αλλά δεν ενοχλούμε τον κόσμο. Δεν με νοιάζει τι περνάς και τι σε ταλαιπωρεί, έξω να συζητήσουμε και αν μπορώ να σε βοηθήσω, αλλά όταν ακούω μουσική μην με ενοχλείς, θα σου φάω το μάτι.

Αγαπητέ υπεύθυνε του μαγαζιού που γίνεται το live, βάλε κάνα δυο ανθρώπους μέσα να έχουν το νου τους γιατί με τόσους ανθρώπους σε κλειστό χώρο ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί. Ουσίες και οινοπνεύματα ανάμεσα σε ανηλίκους δεν είναι κι ότι ασφαλέστερο.

Αγαπητέ μου καλλιτέχνη που έκανα διακόσια τόσα χιλιόμετρα να σε δω και να σε ακούσω, μην το παρακάνεις. Μην το παρακάνεις με τα ξύδια, μην το παρακάνεις με την σκηνική παρουσία, μην το παρακάνεις με την προπαγάνδα επι σκηνής, μην το παρακάνεις με οτιδήποτε. Δεν έχεις μόνο δωδεκάχρονους από κάτω, είμαστε κι εμείς, σε γνωρίζουμε και δεν είσαι έτσι. Παίξε για εμάς που μας ξέρεις. Γι αυτό φτιάχτηκε το ελληνικό hip-hop, για να παίζει για εμάς, όχι για όλους.

Σ’αγαπάμε.

---

Γράφει ο Αποστόλης Σαμακοβλής