AEK: Μιλώντας για το ''σπίτι'' μου

Γράφει ο Λάμπρος Κακογεώργος Εκπαιδευτικός 19-06-2017

Αντιλαμβάνομαι πλήρως και εκ των προτέρων ότι ο τίτλος του συγκεκριμένου κειμένου είναι και ιδιαίτερος και για κάποιους αινιγματικός ή και ακόμη και υπερβολικός. Όμως, αφενός ιδιαίτερο και ξεχωριστό είναι και το θέμα που πραγματεύεται αφετέρου δεν έχω άλλο τρόπο να το προσδιορίσω ούτε άλλο δρόμο να ακολουθήσω από αυτόν της καρδιάς μέσα από τον οποίο θα επιχειρήσω να το προσεγγίσω.

Αναφέρομαι στο ποδοσφαιρικό και ευρύτερα αθλητικό μου ΄΄σπίτι'' που από τη μια μου το έχουν στερήσει εδώ και πολλά χρόνια και από την άλλη το μοιράζομαι -έστω και νοητικά και ψυχικά- με πολλούς άλλους που καλώς ή κακώς το βλέπουν με τον ίδιο υπερβολικό ή ρομαντικό τρόπο. Αναφέρομαι στο γήπεδο, καλύτερα στο χώρο του παλιού γηπέδου της ΑΕΚ της ομάδας που από τη στιγμή που θυμάμαι τον εαυτό μου, αποτελεί πάθος μεγάλο, αρρώστεια μακροχρόνια και ανίατη.

Στα Φιλαδέλφεια όπως λένε οι παλιοί αεκτζήδες της περιοχής και πρόσφυγες στη καταγωγή, ήταν το ΄΄σπίτι'' ενός πολύ μεγάλου κομματιού της ελληνικής φίλαθλης κοινωνίας. Ένα ΄΄σπίτι'' που το σέβονταν και το τιμούσαν όλοι οι υγιώς σκεπτόμενοι φίλαθλοι ανεξαρτήτως οπαδικών προτιμήσεων. Ένας χώρος που μετά τη μικρασιατική καταστροφή παραχωρήθηκε από τον Ελευθέριο Βενιζέλο για να στεγάσουν τα όνειρά τους, τις δράσεις τους, την ίδια τους τη ζωή οι ξεριζωμένοι Έλληνες πολλοί εκ των οποίων ήρθαν από την Πόλη. Εκεί στεγάστηκε η ΑΕΚ μου, η ΑΕΚ πάρα πολλών Ελλήνων, προσφύγων και μη. Εκεί χτίστηκε το σπίτι μας με απλούς ανθρώπους να κουβαλούν στο γιαπί το μυστρί, το τσιμέντο, τα υλικά για την ανέγερσή του. Κάποιοι άλλοι σε επίσημο επίπεδο-κάποιοι πραγματικοί ευγενείς-αποτέλεσαν τους ιδρυτές της ομάδας αυτής αλλά και μέλη κυβερνήσεων του Βενιζέλου. Έτσι, άρχισε να γράφεται η ιστορία της ΑΘΛΗΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, της ΑΕΚ φυσικής συνέχειας του ΠΕΡΑ ΚΛΑΜΠ από την Πόλη.[μιας ιστορίας που για μένα αποτελεί την ωραιότερη ιστορία του κόσμου]. Στο σπίτι μας-Νίκος Γκούμας το θυμούνται οι νεότεροι- ζήσαμε νίκες και ήττες, τίτλους και αποτυχίες, όμορφες και άσχημες στιγμές, ζήσαμε ένα μεγάλο κομμάτι του βίου μας.

Αυτά, εδώ και κάποια χρόνια κάποιοι προσπάθησαν να τα σβήσουν από τη μνήμη μας. Μάταιος κόπος. Τις εκδρομές από την επαρχία με κάθε μέσο-ακόμη θυμάμαι τις ώρες που όρθιος ταξίδευα με φίλους από τη Λάρισα-, το καφεδάκι στη Βυζαντινή Γωνιά λίγο πριν το ματς, τα σουβλάκια στο ιντεάλ, τις φωνές στη σκεπαστή, ακόμη δυστυχώς και τα επεισόδια και τα κυνηγητά. Πριν από κάποια χρόνια κάποιοι με αφέλεια ελπίζω, γκρέμισαν το ΄΄σπίτι'' μας οδηγώντας την ΑΕΚ μας σε μια περιπέτεια με τραγική για την ιστορία της κατάληξη. Σε αυτούς, λίγα χρόνια πριν, προστέθηκαν και κάποιοι αιρετοί-ας προσέχαμε και εμείς- που αγνοώντας ότι είναι προσωρινοί, περαστικοί και σε μεγάλο βαθμό πουθενάδες, και εξυπηρετώντας πολιτικά, οικονομικά και άλλα αθλητικά συμφέροντα, προσπάθησαν και συνεχίζουν να προσπαθούν να αφήσουν άστεγους πάρα πολλούς Έλληνες. Ως ένα βαθμό το κατάφεραν εκμεταλλευόμενοι και τη γραφειοκρατία του αχανούς κρατικού ελληνικού μοντέλου. Ανακάλυψαν αποδημητικά πουλιά, βοσκοτόπια, χλωρίδα και πανίδα, κυκλοφοριακή και περιβαλλοντική επιβάρυνση, θρήνησαν για λίγα δένδρα σε ένα άλσος παρατημένο λες και το γήπεδο θα χτιζόταν στη λίμνη Πλαστήρα ή στον Αμαζόνιο. Όμως δεν κατάφεραν και δεν θα καταφέρουν ποτέ να σβήσουν τις μνήμες μου, τις μνήμες μας, τη ζωή μας. Αυτή την ώρα που γράφω και μόλις λίγες μέρες μετά τα γενέθλια της αγαπημένης μου ομάδας, έχει γίνει ένα ακόμη βήμα προς τη κατεύθυνση ολοκλήρωσης του ονείρου. Ένα έργο που αν θα γίνει δεν θα ωφελήσει μόνο την ΑΕΚ αλλά όλη την περιοχή. Θέσεις εργασίας, χώροι αναψυχής, καταστήματα, πάρκιγκ που οι κάτοικοι της περιοχής θα χρησιμοποιούν, σύνδεση με το μετρό και τόσα άλλα. Κυρίως όμως θα στεγαστούν τα όνειρα, οι προσδοκίες, οι ελπίδες πολλών ελλήνων και η ομάδα αυτή-αν και είναι στο DNA της- θα πάψει να είναι πρόσφυγας.


Θα τελειώσω το κείμενό μου με το πολύ ιδιαίτερο περιεχόμενο με κάποιες επισημάνσεις. Πρώτα απόλα στους τοπικούς άρχοντες οι οποίοι θα πρέπει να καταλάβουν ότι αφενός είναι λίγοι και μικροί για να αντιπαρατεθούν με την ιδέα που λέγεται ΑΕΚ και αφετέρου ότι αν θέλουν να τους θυμούνται για κάτι αυτό θα είναι να συνδεθούν με το χτίσιμο του σπιτιού της ΑΕΚ και όχι με την εμπόδισή του. Στους κυβερνώντες θα ήθελα να πω ότι στην ΑΕΚ δεν έχουν χαρίσει τίποτα. Παίρνουμε μόνο αυτό που δικαιούμαστε σε ένα οικόπεδο που ανήκει δεκαετίες στο σωματείο. Σε κάποιους δήθεν ΑΕΚΤΖΗΔΕΣ που κινήθηκαν με διάφορα προσχήματα εναντίον του έργου ότι δεν έχουν καμιά θέση στην οικογένειά μας και στο σπιτικό μας. Στους φίλους της ομάδας μας να κάνουν λίγη υπομονή ακόμη και όταν με το καλό μπούμε στο νέο μας σπίτι να το περιφρουρήσουμε όπως και την περιοχή με κάθε τρόπο για να μη δικαιωθούν όσοι αντιδρούν.

Όσο ζω δεν θα ξεχάσω την εικόνα της ηλικιωμένης Φιλαδελφειώτισσας που όταν μετά από μια ήττα στο γήπεδό μας από τον ΠΑΟ, απευθυνόμενη σε κάποιους κακούς οπαδούς μας-δυστυχώς υπάρχουν και αυτοί- τους είπε ΄΄γιατί χαλάτε το σπίτι μου, το σπίτι που έσκαψα με τα ίδια μου τα χέρια για να φτιαχτεί''. Από τότε έτσι το αποκαλώ.

Υ.Γ. Μακάρι να μπούμε σύντομα στο σπίτι μας και μακάρι και άλλες ομάδες όπως ο ΠΑΟ ή και ο ΠΑΟΚ να αποχτήσουν το δικό τους νέο σπιτικό. Ίσως έτσι να γίνει το ποδόσφαιρό μας λίγο καλύτερο.

---

Γράφει ο
Λάμπρος Κακογεώργος
Εκπαιδευτικός

---