«Αγαπημένα Covers»

Αποστόλης Σαμακοβλής06-09-2016

Την παροιμία ο μαθητής ξεπερνά τον δάσκαλο την γνωρίζουμε όλοι και πολλές φορές βλέπουμε πως ισχύει. Σε οποιαδήποτε τέχνη ο μαθητευόμενος βγαίνει καλύτερος τεχνίτης από τον μάστορα, ο μαθητής καλύτερος θεωρητικός του καθηγητή του. Κάπως έτσι συμβαίνει και στην μουσική. Σήμερα θα παρουσιάσω κομμάτια που οι επανεκτελέσεις τους ξεπερνούν κατά πολύ την αρχική μορφή του κομματιού. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες για κανένα κομμάτι, ούτε συναισθήματα που μπορεί να βγάζει, ούτε τι μουσικές επιρροές έχει, ούτε κρυφά μηνύματα. Τα γράφω για οποιονδήποτε δεν γνωρίζει τις συγκεκριμένες εκτελέσεις.

Πάμε.

Mourning Ritual-Bad Moon Rising: Την εκτέλεση την άκουσα σε ένα τρέιλερ ή σε κάποιο επεισόδιο του walking dead, τότε που η σειρά δεν είχε βαλτώσει. Καμία σχέση με την πρώτη εκτέλεση του κομματιού που ήταν μια χαρουμενιά χωρίς λόγο, πιο σκοτεινό και ατμοσφαιρικό με τα φωνητικά να κυριαρχούν. Πολύ καλό.

Raining Pleasure-Kemal: Εδώ έχουμε μουσική Μάνου Χατζιδάκι και με αλλαγμένους τους στίχους του Γκάτσου σε κάτι πιο παραμυθένιο από μια Ανατολή του παλιού καιρού. Πολύ καλή εκτέλεση και προσωπικά μου αρέσει περισσότερο από την αρχική της.

Linkin Park-Rolling In The Deep: Ναι αυτό. Σε μια ζωντανή εμφάνιση ο Τσέστερ απέδειξε με συνοδεία ένα πιάνο πόσο χαρακτηριστική φωνή έχει. Δίνει τελείως διαφορετική τροπή στο κομμάτι και τον γουστάρουμε για αυτό. Δεν θα μείνει τυχαία στην ιστορία σαν ένας από τους καλύτερους vocalists στην μέταλ σκηνή. Ναι, οι Linkin Park είναι μέταλ κολλημένε στην ανύπαρκτη πλέον δεκαετία του '80 δήθεν μουσικόφιλε.

Korn-Another Brick In The Wall: Άλλη μια μπάντα που είναι συνδεδεμένη με το nu metal, αλλά αυτή τη φορά μιλάμε για τη μπάντα που το πέρασε στο πάνθεον. Οι Korn δείχνουν πως ξέρουν να παντρεύουν κλασικούρες με νεοτερισμούς και να βγάζουν κομματάρες. Τόσο απλά.

Nightwish-High Hopes: Κάπου το 2005 Marco αποφασίζει να μας δείξει τις φωνητικές του ικανότητες και τα καταφέρνει περίφημα. Όχι μόνο απογειώνει το κομμάτι φωνητικά αλλά μας δείχνει πως είναι κάτι περισσότερο από ένας μπασίστας και οι Nightwish είναι πολλά περισσότερα από μια γκοθομεταλογκρουβίσια μπάντα.

Paul Brady and the Forest Rangers-Gimme Shelter: Για την απόλυτη σειρά της τελευταίας εκατονταετίας, Sons Of Anarchy, δε θα μιλήσω. Η μουσική ήταν απίστευτη και το συγκεκριμένο κομμάτι το αποδεικνύει. Τέλος δεύτερης σεζόν, τρέξιμο και ξυλίκια με το κομμάτι αυτό να βαράει. Τι να λέμε τώρα;

Tiamat-Born To Die: Καλύτερο από το πρωτότυπο. Ατμοσφαιρικό μέχρι αηδίας και τα φωνητικά ανατριχιάζουν. Αν δεν το έχετε ακούσει σταματήστε να διαβάζετε και κάντε το.

Disturbed-Sound Of Silence: Μια μπάντα που δείχνει ότι ακόμα το έχει, μια μπάντα που συνεχίζει να εκπλήσσει, μια μπάντα που δεν κόλλησε στις nu metal μέρες της αλλά εξελίχτηκε. Πολλά μπράβο για την επανεκτέλεση του συγκεκριμένου κομματιού.

Metallica-Turn The Page: Μια είναι η μεγαλύτερη μπάντα στον πλανήτη. Όταν αυτή η μπάντα αποφασίζει να κοβεριάσει Bob Seger το αποτέλεσμα μόνο μαγικό μπορεί να είναι. Πιο βαρύ από το πρωτότυπο και πιο ωραίο για εμένα.

Johnny Cash-Hurt: Και λέγαν όταν το ακούσανε από Nine Inc Nails, να και ένας ύμνος στην πρέζα. Ισχύει. Αλλά ο μπαρμπα-Τζόνης το έκανε κομμάτι αποχαιρετισμού. Το είχε δηλώσει και ο ίδιος. Και πάμε όλοι μαζί το μότο του κομματιού που μας έχει στοιχειώσει:

"If I could start again, A million miles away
I will keep myself ,I would find a way"