«Κάλπικα είδωλα»

Αποστόλης Σαμακοβλής21-07-2016

Παρασκευή βράδυ, αποφάσισα να ξεμυτίσω και να κάνω μια βόλτα στις μαγευτικές δυτικές συνοικίες της Θεσσαλονίκης, να πιω μια μπυρίτσα για να γιορτάσω τη νίκη των συντρόφων Βρετανών που κατάφεραν το πρώτο δυνατό χαστούκι στο μάγουλο κάποιας ενωμένης Ευρώπης. Τέλος πάντων μαζευόμαστε με φίλους, επιλέγουμε μέρος, καθόμαστε και παραγγέλνουμε. Καθώς αρχίζω να καταπίνω την μπύρα το μάτι μου πιάνει μια κίνηση από ένα τραπέζι δεξιά, μια κίνηση που ψιλοέφερνε σε ζεϊμπέκικο αλλά μετά χαλούσε. Μάλλον, ήταν το ζεϊμπέκικο του σουρωμένου, έτσι το κατάλαβα, τα χέρια δείχνουν προς μια κατεύθυνση και το κεφάλι πέφτει από την αντίθετη μεριά και μετά ένα παραπάτημα σαν να σκοντάφτεις. Αυτό. Αργότερα αυτομαστιγώθηκα επειδή έστω και για δευτερόλεπτα παρομοίασα το ζεϊμπέκικο με αυτό το πράγμα.

Αλλά η μουσική που έπαιζε ήταν ένας γρήγορος, ακαταλαβίστικος, νεοτερίστικος deep bass-χωρίς νόημα ήχος, με στίχους όπου ένας μπαίνει σε ένα κλαμπ και είναι μεθυσμένος (νταμπ), κάνει το ένα και το άλλο (νταμπ), μετά κάτι ακόμη και πάλι νταμπ. Αυτό σήμερα αγαπητοί κάποιοι το ονόμασαν hip-hop αλλά αυτό θα το πιάσουμε αργότερα. Μέσα σε ένα μαγαζί που εκείνη την ώρα είχε περίπου εκατό άτομα, οι μισοί και παραπάνω έκαναν αυτή την κίνηση και τραγουδούσαν και αυτούς τους στίχους χωρίς λογική, Το έκαναν και δεν έδειχναν να ντρέπονται. Πλήρωσα κι έφυγα.

Εκνευρισμένος περπατούσα προς το σπίτι και σκεφτόμουν γιατί μου είχε ανέβει η πίεση. Ίσως το ότι πιτσιρικάδες αναλώνονται σε ακούσματα τέτοιου τύπου και δεν ανοίγουν τα αυτιά τους σε κάτι καλύτερο; Μπορεί. Ίσως το ότι κάποιοι γελοίοι τύποι έχουν βαφτίσει αυτό το αίσχος hip-hop; Μπορεί κι αυτό. Ίσως ότι κατάλαβα πως το μουσικόφιλο κοινό της Ελλάδας είναι τέτοιου επιπέδου; Μάλλον.

Με πόνο ψυχής παραδέχτηκα και τα τρία. Ποτέ δεν κατάλαβα πως όποια ηλιθιότητα σερβίρει ο κάθε πονεμένος πουλάει, σε ένα κοινό που λες και περιμένει τον επόμενο μεγάλο κλόουν να τον κάνει Φρανκ Σινάτρα. Έχει συμβεί στο παρελθόν, συμβαίνει τώρα και θα συμβεί και στο μέλλον. Δεν με ενδιαφέρει αν το ακούει ο οποιοσδήποτε για πλάκα, αν τον ακούει επειδή τον ακούει ο διπλανός, αν τον ακούει για τον οποιοδήποτε λόγο. Με ενδιαφέρει ότι τον ακούει. Είναι καιρός να σταματήσουμε να δίνουμε ώθηση σε σκουπίδια και να πετάμε διαμάντια.

Η εικόνα του τραγουδιάρη με κάτι γούνες και κάτι χρυσές αλυσίδες αρχιμανδρίτη, κάτι μπαστούνια του γκολφ χωρίς λόγο στα χέρια του, βίλες και αμάξια και γυναίκες αντιπροσωπεύει τον εκπρόσωπο του hip-hop. Όχι παιδιά, αυτό λέγεται ηλιθιότητα.

Επιπλέον έχοντας μεγαλώσει με την μουσική που ο Νταμπ κι ο Ντουμπ δυσφημούν, εκνευρίζομαι. Πρώτον γιατί τέτοιοι τύποι είναι ο λόγος και η αιτία που η ελληνική hip-hop σκηνή κατέρρευσε πριν από δώδεκα χρόνια και άρχισε με κόπο να ξαναχτίζεται, δεύτερον γιατί αδαείς παρομοιάζουν τη μουσική (αυτό το αίσχος μάλλον) που δημιουργούν οι τύποι αυτοί με hip-hop, τρίτον γιατί τρυπάν μυαλά νέων παιδιών με αηδίες και ηλίθια μηνύματα. Η ελληνική σκηνή της συγκεκριμένης μουσικής ανέκαθεν είχε σκοπό να αφυπνίσει συνειδήσεις, είχε σκοπό να ενώσει ανθρώπους διαφορετικούς κάτω από μια μεγάλη σκεπή, να παντρέψει κουλτούρες και ακούσματα σε καινούργιες μουσικές διαδρομές, είχε σκοπό να σχηματίσει μια γροθιά σκέψης-αμφισβήτησης-γνώσης-δημιουργίας-αγάπης και να τη σκάσει στο στομάχι της οποιαδήποτε σάπιας κοινωνίας. Με αυτή τη μουσική μεγαλώσαμε κι αυτό είναι το ελληνικό hip-hop. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.

"Μεθυσμένος μπαίνω στο κλαμπ νταμπ " .

Σοβαρά τώρα ;