Περί ερώτων και φαντασιοπληξίας

Βασιλειάδη Τσαμπίκα - Συγγραφέας-αρθρογράφος18-03-2015

Δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν τον έρωτα μία πλάνη, είναι τόσοι όσοι αυτοί που τριγυρνάνε μεθυσμένοι από το άρωμα του και τον υμνούν. Είτε ανήκετε στην μία κατηγορία είτε στην άλλη, το θέμα αυτό είναι το κύριο των συζητήσεων και μας ακολουθεί από την απαρχή του ανθρώπινου είδους.

Οι εποχές αλλάζουν, τα χρόνια περνάνε και η ιδέα του έρωτα προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα, αλλά ποτέ δεν λείπει από τις πράξεις, τα λόγια και τις σκέψεις μας. Οι πιστοί και φανατικοί οπαδοί του όταν συναντούν τον άνθρωπο της ζωής τους, παλεύουν με νύχια και με δόντια να τον κρατήσουν, «Ο έρωτας είναι αξία ανεκτίμητη και πρέπει να μάχεσαι για αυτόν με κάθε κόστος.» θα πουν χαμογελώντας. Τέτοια άνθρωποι τείνουν να είναι πιο χαρούμενοι, πιο αισιόδοξοι. Η στάση τους ούτως ή άλλως μαρτυρά μια ζωή βουτηγμένη στην ελπίδα.

Υπάρχουν βέβαια και οι περιπτώσεις ατόμων που γεννιούνται και αυτόματα μπαίνουν στην λειτουργία αναζήτησης του άλλου τους μισού. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί να υπάρχει η πιθανότητα να κυκλοφορούμε ημιτελείς, γυρεύοντας απεγνωσμένα το άλλο μας συμπληρωματικό κομμάτι σε τόσα δισεκατομμύρια πληθυσμού. Η γνώση του πραγματικού μας εαυτού και η αποδοχή του είναι αυτά που οδηγούν στην ολοκλήρωση μας, δεν χρειάζεται κανείς άλλος σ’ αυτό. Οι άνθρωποι έρχονται πραγματικά κοντά όταν θέλουν να μοιραστούν ευτυχία, να μοιραστούν λίγη ζωή κι όχι επειδή νιώθουν ελλιπείς.

Στο άλλο στρατόπεδο αναμένουν σε στάση άμυνας όλοι οι ρεαλιστές που ακούνε για έρωτα και φαντάζονται ένα αγγελάκι με βέλη από στάχτη και φτερά μαδημένα. Τον αποποιούνται, όπως και κάθε άλλη μορφή τέτοιων εμπορικών παγίδων. Έχουν πρόγραμμα στην ζωή τους, το πιθανότερο ξέρουν να σου πουν που θα βρίσκονται μετά από καμιά δεκαετία και σίγουρα μια επιτυχημένη καριέρα θα έχει θέση εκεί. Η χρήση της λογικής επάνω στο συναίσθημα προσδίδει σταθερότητα και ασφάλεια σ’ έναν κόσμο που εκκρεμεί ανάμεσα στην πραγματικότητα και την φαντασιοπληξία. Εξάλλου όπως οι περισσότεροι λένε, «ό,τι δεν μπορούμε να αντιληφθούμε με τις αισθήσεις μας, δεν υπάρχει.».

Ας μην γινόμαστε κυνικοί σ’ ένα κόσμο που διψά για όνειρα. Καλό είναι να μην ζεις σε μια πλάνη, αλλά το να φτάνεις στο άλλο άκρο δεν είναι λύση. Όλοι εκείνοι που κλείνονται στον εαυτό τους και δεν αφήνουν κανέναν να μπει δεν είναι τίποτα άλλο παρά φοβισμένοι ή δειλοί. Το γεγονός ότι ποτέ στην έως τώρα ζωή σου δεν ένιωσες αυτό το τσίμπημα του έρωτα για το οποίο όλοι παραμιλούν, δεν αναιρεί την πιθανότητα να το νιώσεις κάποτε, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει.

Δήλωσε αιώνια πίστη στον έρωτα και θα ακροβατείς σε σκοινί πάνω από γκρεμό. Ορκίσου ενάντια σ’ αυτόν και κάποτε θα πλήξεις από μονοτονία. Η απάντηση, λοιπόν, είναι πως όλα ξεκινάνε από μας. Ο έρωτας υπάρχει όταν θες ή έχεις ανάγκη να πιστέψεις σ’ αυτόν.