Ο ρόλος και η αξία της οικογένειας

Τριανταφύλλου Βασιλική – Αρθρογράφος10-03-2015

Οικογένεια είναι για τον καθένα μας οι γονείς –η μάνα και ο πατέρας- και τα αδέρφια, αν υπάρχουν. Και μετά όλοι οι άλλοι, συγγενείς και λοιποί. Η οικογένεια, είναι αυτή που μας φέρνει στον κόσμο, η μάνα είναι ο άνθρωπος που μας δίνει το δικαίωμα και την ευκαιρία στη ζωή, που μας κυοφορεί εννέα μήνες, μας νιώθει μέσα της να μεγαλώνουμε, τρέφεται για να τραφούμε, προσέχει για να βγούμε υγιείς και στην ώρα μας, ζει για να ζήσουμε και ζούμε μέσα από αυτήν. Και ύστερα έρχεται και ο ρόλος του πατέρα, διόλου ευκαταφρόνητος και όχι λιγότερο σημαντικός.

Είτε είναι συνειδητή η σύλληψή μας είτε «τυχαία», από τη στιγμή που η μάνα αποφασίζει συνειδητά για εμάς και μαζί με τον πατέρα γίνονται γονείς που μας φέρνουν σε αυτό τον κόσμο και αυτή τη ζωή, είναι οι μόνοι αυστηρά υπεύθυνοι για εμάς και οι πιο κοντινοί μας άνθρωποι. Είμαστε αίμα τους, σάρκα από τη σάρκα τους.

Από τη στιγμή που κάποιος επιλέγει, αποφασίζει ή ακόμα και «αναγκάζεται» να γίνει γονέας, ζει και υπάρχει για το παιδί του, 24 ώρες το 24ωρο οφείλει να είναι εκεί για αυτό, να το προστατεύει, να το μεγαλώνει, να το φροντίζει, να το υπερασπίζεται, να το στηρίζει , να το βοηθά να επιβιώνει. Είναι υποχρεωμένος να βρίσκεται δίπλα του και να το στηρίζει πρακτικά και ηθικά, να το ενθαρρύνει πάντα με όποιο τρόπο και μέσο διαθέτει.

Το ίδιο θα κάνει και το παιδί για τους γονείς του, όταν έρθει η ώρα, όταν πια θα είναι εκείνοι οι ανήμποροι να φροντίσουν και να στηρίξουν τον εαυτό τους κι εκείνο θα είναι δυνατό και έτοιμο να αναλάβει τη δική τους «ευθύνη», όταν θα αντιστραφούν οι ρόλοι και θα οφείλει αυτό να είναι δίπλα τους μέχρι τέλους, στήριγμα και ασφάλεια. Θα έρθει η ώρα να τους ξεπληρώσει όσα έκαναν για αυτό, να δείξει την ευγνωμοσύνη και την αγάπη του αντίστοιχα και να επιστρέψει απλόχερα όλα όσα του είχαν χαρίσει, αν και εφόσον τα είχε λάβει. Κι από την άλλη, όταν γίνει γονέας και αυτό και κάνει τη δική του οικογένεια, πάλι και εκεί θα αποκτήσει το δικό του ρόλο. Θα ζήσει από την άλλη πλευρά το θεσμό και την αξία της οικογένειας, την ευθύνη του να είσαι γονιός. Όμως, ας μείνουμε στην αξία της οικογένειας και το ρόλο των γονιών μας από τη στιγμή που γεννιόμαστε, όπως το ξεκινήσαμε.

Δεν ήρθε κανείς μόνος του σε αυτό τον κόσμο, δε ρωτήθηκε και δεν αποφάσισε κανείς για το αν θέλει η όχι να έρθει εδώ, για το τι μπορεί και τι δε μπορεί να διαχειριστεί και να αντέξει ούτε το πώς. Ήρθε γιατί μια μάνα και ένας πατέρας πήραν την ευθύνη του και επέλεξαν να το μεγαλώσουν. Σωστά ή όχι, καλά ή κακά, κανείς δεν μπορεί να το κρίνει. Αυτό όμως που μπορεί να κρίνει είναι το πώς και πόσο στάθηκαν δίπλα σου, το αν σε στήριξαν, το αν σε αποδέχτηκαν, το αν σου έδωσαν φτερά για να πετάξεις ανεξάρτητα ποια κατεύθυνση επέλεξες. Το παιδί που φέρνεις σε αυτή τη ζωή, που μεγαλώνεις με τον α ή β τρόπο και έχει εσένα ως πρότυπο, ως καταφύγιο, ως προστάτη, ως μόνη ασφάλεια, αν το αδειάσεις κι εσύ, τότε τι του απομένει; Σε ποιον άλλο να στραφεί και να ελπίσει, αν εσύ η μάνα, ο πατέρας, ο αδερφός, η οικογένεια κοιτάς την εικόνα, την κοινωνία, τα στερεότυπα, τις προκαταλήψεις, τα πρέπει, τα λόγια, τα… τα…. τα…. Και κυρίως τον εαυτό σου, τη βολή σου, την ησυχία σου και οτιδήποτε άλλο πέρα από την ευτυχία, την ηρεμία, την ασφάλεια, τη σωματική και ψυχική υγεία του παιδιού σου. Όταν εσύ ο ίδιος με τη συμπεριφορά σου, τον αρνητισμό και τη σκληρότητα ψυχής υψώνεις ένα τείχος ανάμεσα στη σχέση με το παιδί σου και παύεις να είσαι η παρηγοριά, το καταφύγιο, το μέρος για να στραφεί όταν δεν έχει πού αλλού να πάει…. Ο θεσμός και η αξία της οικογένειας είναι ό,τι μας έχει απομείνει. Ας μην αφήσουμε κι αυτό να χαθεί.

Να μάθουμε να προσέχουμε αυτούς που αγαπάμε και να είμαστε πάντα εκεί για αυτούς, να τους στηρίζουμε σε ό,τι κι αν αποφασίζουν, σε ό,τι κι αν γαληνεύει την ψυχή τους και να ανοίγουμε πάντα την αγκαλιά μας για αυτούς.