Η ευλογία της οικογένειας

Χριστίνα Κινατίδου - Πολιτικός Επιστήμονας 21-04-2020

Οπού υπάρχει μία οικογένεια, υπάρχει και μια ευλογία. Οι δεσμοί που αναπτύσσουν τα μέλη της οικογένειας είναι τόσο ισχυροί που δεν σπάνε παρά μόνο αν εκείνα το θελήσουν. Σαν οικογένεια θεωρούνται το ζευγάρι με τα τέκνα τους αλλά και όλοι οι ανιόντες και κατιόντες εξ αυτών. Δηλαδή, το σόι. Κάποιες φορές, μπορεί να μας είναι δυσβάστακτο να βρισκόμαστε μαζί τους. Γιατί υπάρχει διάσταση απόψεων και τριβή. Ιδιαίτερα μεταξύ των μεγαλυτέρων σε ηλικία μελών προς τα νεαρότερα μέλη. Και αυτές να χαρακτηρίζονται επαναλαμβανόμενες, μέχρι ως ότου να γίνουν γραφικές. Επίσης, οι παραινέσεις των μεγαλυτέρων προς τους τα νεαρότερα μέλη τείνουν να έχουν πολλές φορές παρεμβατικό χαρακτήρα. Όμως, όλοι μας δημιουργούμε με αυτόν τον τρόπο αναμνήσεις. Καλές, και άσχημες. Αναμνήσεις που στο βάθος του χρόνου αποτελούν μια νοσταλγία. Όταν δε, κάποια από τα μέλη της οικογένειας εγκαταλείψουν τον κόσμο τούτο, τότε το κενό τους παίρνουν οι αναφορές και οι θύμησες.

Κάπου έχουμε όλοι μας μια σιωπηλή γιαγιά, έναν αγέρωχο παππού. Έναν περιπετειώδη ξάδελφο, μια περίεργη θεία. Έναν πολιτικοποιημένο κουνιάδο και έναν ξεροκέφαλο γαμπρό. Μέλη όλοι μιας οικογένειας, που όταν θα βρεθούν όλοι μαζί, αντάμα, θα μας βομβαρδίσουν με τις απόψεις τους και την επιμονή τους. Όταν όμως ξεκινήσει το γεύμα, τότε θα μοιράσει ο ένας στο άλλον το ψωμί, θα περάσει χέρι με χέρι τις πιατέλες με τα φαγητά, θα προσθέσουν ο ένας στον άλλον κρασί. Σε τούτη τη στιγμή, που η οικογένεια μοιράζεται το φαγητό, μόνο η συμπάθεια μένει. Και τα λόγια περισσεύουν. Η οικογένεια γίνεται μία ενότητα, όπου απασχολημένη όπως είναι στο εορταστικό τραπέζι, παραμερίζοντας διαφορές και αντιπαλότητες.

Έτσι έχουμε την εικόνα της ελληνικής οικογένειας μέσα μας. Εκφράζουμε μέσω του φαγητού την ευχαρίστησή μας. Εκφράζουμε μέσω του μοιράσματος του φαγητού την αλληλεγγύη μας προς τα μέλη της οικογένειας. Τόσο, ώστε το φαγητό το ίδιο να γίνει μέσο κοινωνίας. Μέσο αποδοχής του καθένα και της καθεμιάς ξεχωριστά. Κάθε ένα άτομο της οικογένειας έχει την συγκεκριμένη θέση του στο τραπέζι. Και αυτό το τυπικό είναι αποδεκτό από όλους. Όμως δεν υπάρχει τυπικό στα συναισθήματα που διακατέχουν αυτό το εορταστικό τραπέζι. Κάποια μέλη είναι ευχαριστημένα από τη ζωή τους, άλλα είναι περήφανα για τα επιτεύγματά τους, άλλα κρατάνε μυστικά, άλλα νιώθουν αποτυχημένα, άλλα έχουν νεύρα, άλλα βαριούνται, άλλα πάχυναν, άλλα περιμένουν το μωρό τους να γεννηθεί, και τα παιδεία παίζουν.

Όμορφες στιγμές. Γεμάτες φωνούλες. Γεμάτες δράση. Γεμάτες συνοχή. Η συνοχή που φέρει η οικογένεια. Άραγε, τι σημείο αναφοράς θα είχαμε αν μας έλειπε η οικογένεια; Αν βρισκόμασταν μόνοι σε μια αφιλόξενη πόλη να περιδιαβαίνουμε τα σοκάκια της παραμονή πρωτοχρονιάς; Αν όταν χρειαζόμασταν ένα ώμο να γείρουμε δεν πηγαίναμε στο σπίτι των γονέων μας να αναζητήσουμε θαλπωρή. Αν όταν βαριόμασταν δεν κάναμε μία βόλτα από το σπίτι της αδελφής ή του αδελφού μας. Όλοι έχουμε λοιπόν σημείο αναφοράς την οικογένεια που είναι και συνοχής των μελών της. Και η ελληνική οικογένεια έχει μεγάλη συνοχή. Διατηρεί τις παραδοσιακές της σχέσεις με αυστηρό παραδοσιακό τρόπο. Κρατάμε τις παραδόσεις μας στους δεσμούς των μελών της οικογένειας, και αυτές είναι τόσο ισχυρές ώστε να μην χαλαρώνουν παρά μόνο με την απώλεια.

Δεν είναι δεδομένο πόσο δεμένη είναι μια ελληνική οικογένεια και σίγουρα δύσκολα μπορεί κάποιος να εξηγήσει αυτό το δέσιμο αν δεν έχει το δικό του σόι, τη δική του οικογένεια. Σίγουρα όμως, σήμερα, θα αντιληφθούμε πόσο μας στοιχίζει που δεν μπορέσαμε να ανταμώσουμε όλοι γύρω από το εορταστικό τραπέζι. Που μείναμε μόνοι, χωρισμένοι, με σωματική απόσταση. Δύσκολο, πάρα πολύ δύσκολο. Όμως, θα περάσει και αυτό. Θα επανέλθουν οι ημέρες εκείνες που θα ξανανταμώσουμε στο εορταστικό τραπέζι. Που θα ζήσουμε όλες αυτές τις όμορφες στιγμές. Και που θα φτιάξουμε και πάλι αναμνήσεις. Και θα είναι λυτρωτικά. Ας ευχηθούμε λοιπόν να ξαναζήσουμε σύντομα την ευλογία της οικογένειας. Και κυρίως με όλους παρόντες.