Οι προσδοκίες απογοητεύουν

Χριστίνα Κινατίδου - Πολιτικός Επιστήμονας 28-01-2020

Και είμαι εκεί. Καθισμένη ήσυχα στη γωνιά μου. Κρατώ ένα κάτι στο χέρι που δεν έχω καν προσέξει τι είναι. Το στριφογυρίζω. Βιβλίο είναι, στυλός, τα κλειδιά, τα γυαλιά μου. Ούτε που με νοιάζει. Ούτε που ενδιαφέρομαι για το τι κρατώ στα χέρια μου. Γιατί το μυαλό μου είναι αλλού. Είναι στο τηλέφωνο που δεν χτύπησε. Είναι στην αγωνία του περίμενε. Είναι στην απουσία κάθε κενού και τίποτα που παίρνει τη θέση του από την προσδοκία. Αυτό που περιμένω και που δεν έρχεται. Αυτό που περιμένω και που δεν γίνεται. Αυτό που θα ήθελα να υπάρχει και που όμως με διαψεύδει κατηγορηματικά. Δεν θα γίνει. Δεν θα υπάρξει. Δεν θα καρδιοχτυπήσω για να λυτρωθώ ή να μπλεχτώ στα πλοκάμια μιας κατάστασης που φέρει μονάχα υποταγή.

Υποτάσσομαι στην προσδοκία μου. Δεν γνωρίζω για πόση ώρα είμαι έτσι, αγκιστρωμένη από αυτή. Υποταγμένη σε ένα συναίσθημα που βιώνεται ως κενό. Γιατί η προσμονή έχει να κάνει με κενό. Κενό χρόνου. Περιμένω το τίποτα. Περιμένω όλα από το τίποτα. Και αυτό το τίποτε είναι τόσο κραυγαλέο. Κάνει τόσο θόρυβο. Παρόλο που δεν έχω ενδείξεις ότι κάτι θα γίνει και το τηλέφωνο θα ηχήσει. Παρόλο που δεν έχω ενδείξεις ότι θα γίνει κάτι να με βγάλει από τη γωνιά μου, εγώ εντούτοις παραμένω εκεί, ακλόνητη στην πεποίθησή μου ότι κάτι θα γίνει. Περνούν οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια. Περνούν αργά και βασανιστικά ολόκληρα σενάρια από το μυαλό μου. Αλλά εγώ εκεί. Καθισμένη στην απόλυτα ήσυχη γωνιά μου, προσδοκώ.

Κανείς δεν θα αντιληφθεί το ότι έχει περάσει τόσος χρόνος προσδοκώντας. Κανείς δεν θα αντιληφθεί ότι έκανα δικό μου το τίποτα και ότι συνδέθηκα με την απραξία. Δεν με τρομάζει η απραξία. Ούτε το τίποτα. Απλά παρηγοριέμαι να περιμένω να γίνουν πράξη οι προσδοκίες μου. Που είναι η μάγισσα, αυτή με το μαγικό ραβδάκι της να μου κάνει σε μια στιγμή, το γρηγορότερο πράξη την προσδοκία μου; Μάλλον θα έχασε το δρόμο της. Γιατί να με προσπεράσει; Δεν υπάρχουν εκεί έξω στρατιές από μάγισσες που θα αναγνωρίσουν τις προσδοκίες μου και θα φροντίσουν να τις υλοποιήσουν;

Και περνά ο χρόνος. Χάνονται οι στιγμές. Ξεκινάμε για αλλού, αλλού καταλήγουμε. Ξεκινάμε δυναμικά να πραγματοποιήσουμε τις προσδοκίες μας από μόνοι μας, σαν άτλαντες, σαν ήρωες. Και καταλήγουμε να βουλιάζουμε όλο και πιο βαθιά στη γωνιά μας. Όλο και πιο βαθιά στην πολυθρόνα μας. Ο ήχος της καρδιάς μας αποτελεί τη μοναδική ένδειξη του ότι ζούμε. Ναι, ακόμα το αίμα κυκλοφορεί στο σώμα μας. Αυτό, όμως δεν είναι αρκετό. Δεν μπορεί να αναπληρώσει την χαρά που διαδίδει η αδρεναλίνη όταν παλεύει με θεριά. Όταν το χρώμα μας γίνεται κατακόκκινο στα μάγουλα και οι παλμοί ανεβαίνουν. Όταν το σώμα ζεσταίνεται και ρίγη ευφορίας το διαπερνούν. Όταν οι μύες τεντώνονται και μας αποκαλύπτουν πως μπορούμε να πράξουμε πράγματα που πριν μας ήταν αδιανόητα.

Αλλά πριν περάσουν οι στιγμές, οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια, χρειάζεται να κάνουμε κάτι. Να αφήσουμε την ήσυχη γωνιά μας, εκεί που χαϊδεύουμε τον εαυτό μας γεμάτοι προσδοκίες, και να σηκωθούμε. Να προσπαθήσουμε να δούμε έξω από το παράθυρο. Να αφήσουμε την αύρα της εποχής να μας αγκαλιάσει. Να σταματήσουμε ότι κάναμε. Δηλαδή, να μη περιμένουμε πια.

Αφήνοντας τις προσδοκίες μας πίσω, να σηκωθούμε δίνοντας χάρη στον εαυτό μας. Μην τον μαλώνουμε. Δεν ωφελεί. Έπειτα να τινάξουμε την σκόνη από τις πεπαλαιωμένες προσδοκίες μας και να καθαρθούμε σε ένα νέο εαυτό που θα έχει ξεκάθαρα άλλο μοτίβο.

Βγες έξω, σήκω από τη γωνιά σου. Μίλησε, επικοινώνησε εσύ πρώτος, κουνήσου, η αγκύλωση δεν αργή να έρθει. Δραστηριοποιήσου. Καθάρισε τον εαυτό σου από τις ιδέες που σε πηγαίνουν πίσω ή και που σε κρατάνε στάσιμο. Δεξιά και αριστερά ο κόσμος είναι γεμάτος ευκαιρίες και ανθρώπους. Ευτυχώς. Δείξε παντού ότι ζεις, ότι έχει ανάγκες, μη μένεις στην σιωπή και την ακινησία. Το άτομο έχει άπειρες δυνάμεις μέσα του. Επιδρούν στην ψυχοσύνθεσή του. Η προσδοκία είναι μια βολική κατάσταση που αφήνει στον άλλον τη δράση. Πρώτος δράσε εσύ. Και περίμενε την αντίδραση. Χωρίς να γίνεσαι γελοίος ή αντιπαθής, προσπάθησε να μηχανευθείς τρόπους. Ζήσε λοιπόν καλέ μου άνθρωπε. Ζήσε!