Ότι περνάει δεν ξαναγεννιέται

Χριστίνα Κινατίδου - Πολιτικός Επιστήμονας 17-12-2019

Αυτό το τώρα, το δευτερόλεπτο η στιγμή, είναι που ζούμε που γίνεται ή δεν γίνεται κάτι. Αυτό είναι το παρόν και σαν περάσει γίνεται παρελθόν. Περνάνε από μπροστά μας στιγμές. Στιγμές με ανθρώπους, με καταστάσεις. Στιγμές που μας περιλαμβάνουν ή που τις παρακολουθούμε σαν απλοί θεατές. Ο χρόνος δεν σταματά από τότε που μετρήθηκε. Τα ρολόγια γυρίζουν και πάντα δεξιόστροφα με τον ίδιο μονότονο ήχο. Και γυρίζει και η ζωή μας μαζί τους. Μετράμε στιγμές σε αγάπη, σε πόνο, σε αγωνία, σε ευχαρίστηση, σε γνώση. Ότι περνάει όμως δεν ξαναγίνεται. Είμαστε ανήμποροι να αναπαράγουμε τις ίδιες συνθήκες ώστε να βιώσουμε ξανά την ίδια κατάσταση. Είμαστε ανήμποροι να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω. Έτσι, ότι περνάει δεν ξαναγίνεται.

Πριν αποφασίσουμε να βάλουμε μια τελεία σε ότι μας απασχολεί, χρειάζεται να είμαστε αρκετά βέβαιοι ότι δεν χρειαζόμαστε την κατάσταση. Πριν λοιπόν αποφασίσουμε να διαγράψουμε ανθρώπους από τη ζωή μας, χρειάζεται να είμαστε απόλυτα βέβαιοι ότι το κακό που μας έχουν κάνει θα καλύψει το κενό τους και ίσως το μετριάσει. Προκειμένου να πάρουμε τέτοιου είδους οριστικές αποφάσεις, θα ήταν χρήσιμο να θέσουμε σε αξιολόγηση τον εαυτό μας σε σχέση με την κατάσταση ή το άτομο που στοχεύουμε. Να σκεφτούμε πολλαπλάσιες φορές τα υπέρ και τα κατά μιας τέτοιου είδους οριστικής απόφασης. Και να αξιολογήσουμε τις στιγμές. Αυτές που μας έχουν φέρει στο σημείο αυτό. Κανένας δεν μπορεί να είναι κριτής κάθε κατάστασης ή κάθε ανθρώπου. Κρίνουμε μονάχα τα εν όντων. Και αφήνουμε το χρόνο να πράξει το έργο του.

Κάποιες φέρεσαι ίδια η ζωή είναι εκείνη που δίνει τη λύση. Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια από μέρους μας. Εκεί που βρισκόμαστε, στο αδιέξοδο. γίνεται κάτι, περνάει ο χρόνος και εμφανίζεται η λύση. Ναι, περνάει ο χρόνος. Αυτό σημαίνει ότι γινόμαστε κι εμείς περισσότερο σοφοί, ή ότι μέσα στην αλλαγή που συντελείται μέσα μας, βλέπουμε τις καταστάσεις και τους ανθρώπους με διαφορετικό τρόπο. Όταν θα ξεθυμάνει ο θυμός, και βρεθούμε σε μιαν ασφαλή απόσταση από τα κείμενα και τα γεγονότα, τότε το παρόν ξεδιπλώνει τις λύσεις του. Εγκαρτέρηση χρειάζεται και υπομονή. Πολλές καταστάσεις ξεφεύγουν από τα χέρια μας μέσα, γιατί ο θυμός μας μας τυφλώνει. Σαν τους καλούς καπεταναίους λοιπόν, στην φουρτούνα χρειάζεται ψυχραιμία. Τα τεράστια κύματα της συμφοράς, δαμάζονται με επιδέξιες κινήσεις και αποφασιστικότητα. Πριν από όλα είμαστε άνθρωποι. Και μετράει ο χρόνος αντίστροφα από την ώρα που βλέπουμε το πρώτο φως. Ο χρόνος περνάει και δεν ξαναγίνεται. Το παρόν γίνεται παρελθόν αμέσως, στο επόμενο κλάσμα του δευτερολέπτου. Τότε και μόνο τότε σταματά, όταν πια σταματήσει και η καρδιά μας να χτυπά.

Στην ιατρική, μετράει το πότε σταμάτησε η καρδιά. Είναι ένα από τα βασικότερα όργανα του ανθρώπινου πλάσματος. Αν λοιπόν η καρδούλα μας έχει πονέσει, τότε έχει κουραστεί, Αν έχει συγχωρέσει τότε έχει ανακουφιστεί. Αν για κάποιο λόγο χρειάστηκε να την ξεριζώσουμε ή να τη σφραγίσουμε, θα έρθει η ώρα που θα την ανακτήσουμε και πάλι. Όσο ο άνθρωπος είναι εν ζωή, τόσο θα μάχεται με την καρδιά του για το παρόν του. Προκειμένου αυτό το παρόν να του εξασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον και έτσι να του αφήσει ένα αξιοπρεπέστατο παρελθόν.

Όμως, αυτή καρδούλα, που είναι μία και όλο εργάζεται για να κρατάει το σώμα μας ζωντανό, θα πρέπει να την τροφοδοτούμε. Να μη την αφήσουμε να δηλητηριάζεται με σκοτεινά και μπερδεμένα συναισθήματα. Να μην την αφήσουμε να πιστεύει σε κούφια λόγια ώστε να παρασύρεται σε λάθη.

Αντίθετα θα πρέπει να κάνει παρεούλα με τη λογική. Η λογική ξέρει ότι η καρδιά δεν θέλει να παραδεχτεί. Όπως ο χρόνος είναι σκληρός με όλους και όλα και δεν κάνει διακρίσεις. Είναι τόσο αδέκαστος ώστε να τον φοβόμαστε. Και αυτό είναι το λάθος που κάνουμε. Θα πρέπει να φοβόμαστε ότι περνάει γιατί δεν ξαναγίνεται. Ας αφήσουμε λοιπόν αυτό το παρεάκι -καρδια και λογική- να κάνουν τη δουλειά τους, ώστε στο μέλλον να εξασφαλίσουμε ένα αξιοπρεπές παρελθόν. Και ας σεβόμαστε τις αποφάσεις τους. Με αυτόν τον τρόπο θα ανακαλύψουμε την σοφία του εαυτού μας.