Η αποδοχή, η προσοχή και η αγάπη που δεν πήραμε από τους γονείς μας θα την αναζητάμε σ' όλες τις υπόλοιπες σχέσεις μας

Ευαγγελία Αβραάμ11-12-2019

Από μικροί μεγαλώνουμε με το αξίωμα ότι όλοι οι γονείς αγαπούν και αποδέχονται τα παιδιά τους. Αυτή η άποψη φτάνει να είναι τόσο κοινωνικά και παραδοσιακά παγιωμένη, που κάθε αμφισβήτηση της, θεωρείται τυπικά ασέβεια προς τους γονείς. Παρ όλα αυτά υπάρχουν αμέτρητες ιστορίες παιδιών όπως και νυν ενηλίκων που έχουν βιώσει ή έχουν να διηγηθούν ακριβώς το αντίθετο.

Η φροντίδα και το ενδιαφέρον του γονέα δεν περιλαμβάνει μόνο την κάλυψη των βιοποριστικών αναγκών του παιδιού, περιλαμβάνει κατά κύριο λόγο τη συναισθηματική φροντίδα, τις συνθήκες ασφάλειας και στην πιο ολοκληρωμένη της έκφραση, την άνευ όρων αποδοχή.

Τα παιδιά έχουν την ικανότητα να τα αντιλαμβάνονται όλα αυτά, άσχετά με το γεγονός πως όσο είναι μικρά δεν μπορούν να τα κατονομάσουν και να τα καταδείξουν. Στην ενήλικη ζωή όμως, με έναν περίεργο τρόπο οι τότε ελλείψεις του τότε, έρχονται στην επιφάνεια και αναβιώνουν και πλέον αποκτούν όνομα: Έλλειψη προσοχής, έλλειψη αποδοχής και στην χειρότερη περίπτωση έλλειψη αγάπης.

Το παιδί διαμορφώνει το “Εγώ” του από τους γονείς του. Η εικόνα των γονιών για αυτό, είναι τελικά η εικόνα που αυτό υιοθετεί για τον εαυτό του. Η ανταπόκριση των γονιών στα συναισθήματα του και στις ανάγκες του, προσδιορίζει την αυτοαξία του και το μέτρο για το πόσο οι άλλοι μπορεί να νοιάζονται για το ίδιο. Αν αυτό που εισπράξει είναι, ελλειμματικό, προσβλητικό, ή απορριπτικό και δεν του αρέσει θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να το αποποιηθεί ή να το ανατρέψει.

Η πρόκληση, για μεταβολή του παραπάνω σκηνικού, έρχεται μέσω των σχέσεων που συνάπτει το άτομο αργότερα στη ζωή του και κυρίως των συντροφικών (όπου εκεί αναβιώνουν τα πρώιμα παιδικά και εφηβικά συναισθήματα), όμως μπορεί να είναι και οι φιλικές ή και οι επαγγελματικές.

Κάθε αμφισβήτηση της αξίας του ατόμου, κάθε απόρριψη, κάθε έλλειψη ανταπόκρισης μπορεί να βιώνεται με δραματικό τρόπο, πολλές φορές με θυμό ή με υπερβάλλοντα ζήλο στην κατάκτηση της αγάπης και της αποδοχής από τους άλλους. Στην πραγματικότητα το άλλο πρόσωπο που φαινομενικά είναι η αιτία, που προκαλεί αυτά τα συναισθήματα, δεν είναι παρά το πρόσωπο που ακούσια ξεκλειδώνει την κάμαρα με τα φαντάσματα.

Το άτομο συνήθως έρχεται αντιμέτωπο με όλα αυτά τα συναισθήματα μέσα από μια επανάληψη, σχέσεων συνεχούς εγκατάλειψης και παραμέλησης, ακόμη και μέσω σχέσεων κακοποίησης (ψυχικής ή σωματικής). Η συνειδητοποίηση του γεγονότος, πως οι περισσότερες σχέσεις του, είναι σχέσεις στις οποίες προσπαθεί να κερδίσει την αγάπη, την προσοχή, την αποδοχή του χαμένου γονέα είναι σκληρή όμως συνάμα απελευθερωτική .

Η συνειδητοποίηση αυτή αποτελεί και το πρώτο βήμα για την αλλαγή θεώρησης του εαυτού του και της ζωής του. Και κάνοντας παράφραση μιας Ινδιάνικης παροιμίας, θα λέγαμε πως, η συνειδητοποίηση δεν σημαίνει πως δεν θα υπάρχει τραύμα, όμως πως το τραύμα δεν ρυθμίζει πλέον τη ζωή μας. Και επιπλέον ας μη ξεχνάμε μια μεγάλη αλήθεια, πως: Έχουμε δύο ζωές. Η δεύτερη ξεκινά όταν καταλάβουμε ότι έχουμε μόνο μία!

Πηγή: www.psychologynow.gr