Κλείσιμο κύκλων

Ιωάννα Καπερνεκα05-11-2019

Όσο δε μου αρέσει να αποχαιρετώ ανθρώπους, αλλά τόσο αναγκαίο το θεωρώ να ξεχωρίζω την ήρα από το δικό μου σιτάρι, αν θέλω να προχωρήσω σεβόμενη αυτά που έπλασα και διαμόρφωσα, ώστε να μπορώ έτσι σεβόμενη πρώτα εμένα να συνεχίζω ώστε να συναναστραφώ άλλους, καινούριους ανθρώπους ή για να μείνω μόνη μου, ώστε να εισπράξω τη γονιμότητα για το άνοιγμα νέων κύκλων και τότε να προχωρήσω ξανά.

Ευχαριστώ εσάς που περάσατε, αλλά δεν μείνατε, δε συγχρονιστήκατε και η επαφή μας θυμίζει λίγο τον αφρό της θάλασσας όταν φτάνει στη στεριά, που δε χρησιμεύει, που δεν έχει ισχύ πια.
Όταν το παρόν δεν το βιώνεις με τον ίδιο τρόπο με τον απέναντι σου, όταν οι στιγμές που μοιράστηκες δεν ενθουσίασαν, δεν συμπαρέσυραν ή δεν άφησαν κάτι προς εξέλιξη όταν ο άλλος δεν έγινε διάφανος μαζί σου την ίδια ακριβώς στιγμή καμία περαιτέρω ψυχική παρακαταθήκη δεν μπορεί να παρατείνει τα "όσα".

Δεν μπορούμε να πλάθουμε ανθρώπους όπως θέλουμε να είναι, οι άνθρωποι είναι όπως είναι.
Επιπλέον δε χρειάζεται να πιάνουν χώρο στην ψυχή μας με χαρακτηριστικά που προφανώς δε φέρουν, σχεδιασμένα από ενδόμυχες δικές μας σεναριοταινίες.

Γιατί στην προσπάθεια αυτή, θα χάσουμε αυτά/ ους που έρχονται για να ταιριάξουν με το δικό μας καρδιοχτύπι και να συντονιστούν σε κάποιο κοινό σταυροδρόμι. Οι ευθείες είναι επικίνδυνο πράγμα. Μην τις εμπιστεύεστε τόσο.
Κανένα παράπονο. Μια χαρμολύπη ίσως, για όσα είχαμε το θάρρος να κοινωνήσουμε, που ναι, τα καταφέραμε. Ακόμα κι όταν οι απέναντι δεν μπόρεσαν να συναισθανθούν τα δικά μας προσωπικά άλματα.
Ετεροχρονισμός..

Πραγματικά να ευχαριστείτε για ό,τι πέρασε από τη ζωή σας. Γιατί κάθε φορά είναι αυτό που έχετε ανάγκη.
Και να συγχωρείτε, Να συγχωρείτε τους ανθρώπους ακόμα κι αν τους βλέπετε να δίνουν αλλού αυτά που εσείς, τους βγάλατε με το σταγονόμετρο. Εκεί σας θέλω.

Πρέπει να χωρίζουν οι δρόμοι, πρέπει να πενθούμε τους χωρισμούς όσο μικροί είναι ή μεγάλοι
και πρέπει να δημιουργούμε με την ίδια δύναμη, ένα χώρο, έναν εσωτερικό χώρο για αυτούς που δε θα δειλιάζουν να είναι, να γίνονται, κοντά μας.

Ένα πράγμα με ακολουθεί από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Όταν δεν μπορώ να είμαι υπερήφανη για κάποιον, δεν μπορώ να προσπαθήσω για εκείνον.
Και η ψυχή δεν είναι ένα δοχείο, να αδειάζει ο καθένας τη στάχτη του, είναι ένα φλεγόμενο υλικό, που καίει, καίει αυτά που δεν είναι από το υλικό της.