Το επόμενο ταξίδι είναι το καλύτερο

Χριστίνα Κινατίδου - Πολιτικός Επιστήμονας 13-10-2019

Οπού και αν έχουμε βρεθεί, σε τόπους άλλους, αν το μέσα μας δεν είναι τακτοποιημένο, θα βρίσκουμε μιαν αφορμή να μην μας αρέσει το ταξίδι. Ούτε φυσικά και ότι καινούργιο βλέπουμε σε αυτούς τους τόπους ή και ανακαλύπτουμε. Ταξιδεύουμε για να ανακαλύψουμε μέρος του χαμένου μας εαυτού ή για να ταυτιστούμε με το καινούργιο; Μάλλον ο σκοπός του είναι να ξεφύγουμε από την μικρή τετριμμένη μας καθημερινότητα ελπίζοντας ότι θα βρούμε το μέρος εκείνο και τους ανθρώπους που θα αποδεχτεί η αλλοτριωμένη μας ψυχή. Αν περπατήσουμε σε μονοπάτια άγνωστα, οι σκέψεις μας σιωπηλά μας ακολουθούν.

Το είναι μας είναι ίδιο από τη στιγμή που ξεκινήσαμε να πραγματοποιούμε αυτό το ταξίδι. Σαν προσωπικότητες δεν μας επηρεάζει αυτός καθ' αυτός ο νέος προορισμός, αλλά η προσδοκία ότι όπου θα φθάσουμε θα βρούμε κάτι καλύτερο. Καλύτερα τοπία, καλύτερη αρχιτεκτονική, καλύτερους ανθρώπους και τελικά μια καλύτερη κοινωνία. Όμως θα γίνεται πάντοτε η σύγκριση με ότι έχουμε αφήσει πίσω, αν βέβαια είμαστε σε κριτική διάθεση. Σε περίπτωση που έστω και ένα κομμάτι του εαυτού μας παραδοθεί στο καινούργιο αμαχητί, τότε έχουμε εξυμνήσει το καινούργιο με τρόπο μη αναστρέψιμο.

Για να μπορέσουμε να απολαύσουμε το ταξίδι μας, θα πρέπει να συγκρίνουμε αυτό που έχουμε με το καινούργιο που ανακαλύπτουμε. Διαδικασία που χρήζει αυτογνωσίας. Ποιοι είμαστε, πώς ζούμε, τα ηθικά και κοινωνικά μας πλέγματα και τις σχέσεις που έχουμε αναπτύξει μέσα στην πολιτεία μας.

Οι ταξιδιώτες συνήθως απολαμβάνουν αμαχητί το καινούργιο. Με αρκετή δόση κόπωσης, ρουφούν τις εικόνες σκεφτόμενοι εκεί, στο φαίνεται και στο ότι επιτρέπεται ο μέσος επισκέπτης να γνωρίζει. Αν σκαλίσουμε λίγο τα μουσεία, θα ανακαλύψουμε τέχνες. Αν μπούμε σε σοκάκια και συνοικίες θα ανακαλύψουμε διαφορετικό πρόσωπο πίσω από την βιτρίνα. Στις ελάχιστες μέρες, ίσως και ώρες που έχουμε στη διάθεσή μας, μπορούμε να περάσουμε καλά, χωρίς η κριτική σκέψη να μπορέσει να φιλτράρει ότι τα μάτια βλέπουν. Χωρίς η ψυχή μας να έχει περιθώριο ώστε να αναρωτηθεί και να συγκρίνει τα όσα βλέπει.

Υπάρχει λόγος που σχεδόν όλα τα ταξίδια έχουν πολλές δραστηριότητες μέσα στην ημέρα και σχεδόν καθόλου ή ελάχιστο ελεύθερο χρόνο. Αποτελεί σκοπιμότητα που στόχο έχει να αποτρέψει την κρίση. Ρουφάμε το οτιδήποτε μας προσφέρεται και δεν το φιλτράρουμε γιατί δεν έχουμε χρόνο. Η γιατί είμαστε τόσο κουρασμένοι από την περιήγηση. Τελικά το ταξίδι μας άρεσε;

Μόνο αν αφήσουμε ανοιχτό το μυαλό μας και τα μάτια μας μπορούμε να λάβουμε εικόνες. Και να κρίνουμε τη θέση μας σαν κοινωνοί στην συγκριμένη κοινωνία που ζούμε. Μόνο αν προσδιορίσουμε με ειλικρίνεια το σκοπό του ταξιδιού μας μπορούμε να λάβουμε ευχαρίστηση.

Είναι πράγματι δύσκολο να αφήσουμε κατά μέρος τις έννοιες μας και το χαρακτήρα μας και με ξεκάθαρα εξερευνητική διάθεση να ανακαλύψουμε τον καινούργιο τόπο. Όμως, ταξίδι είναι και αυτό που κάνει το μυαλό. Μέσα από τις λέξεις, μέσα από τα ερεθίσματα, μέσα από την εμπειρία. Ταξιδεύουμε προκειμένου να δοκιμαστούμε. Σαν προσωπικότητες που έστω και για λίγο θα ενταχθούν σε ένα διαφορετικό κόσμο. Που θα προσπαθήσουν να κατανοήσουν ή και συμπλεύσουν με διαφορετικά ήθη και έθιμα. Το καινούργιο είναι που μας προκαλεί. Μας προκαλεί να το ανακαλύψουμε και να το συγκρίνουμε. Για το αν θα το αφομοιώσουμε είναι θέμα καθαρά προσωπικής επιλογής.

Όμως το επόμενο ταξίδι θα είναι το καλύτερο. Γιατί δεν έχει γίνει. Και προκαλεί μόνο και μόνο σαν μη γενόμενο!