Το πτυχίο ενός ΑΕΙ ή ενός ΤΕΙ δεν αποτελεί πανάκεια

Λάμπρος Κακογεώργος - Εκπαιδευτικός31-08-2014

Αγαπητά μας παιδιά, αντλώ το θάρρος ως γονιός αλλά και ως εκπαιδευτικός που φέτος συμπληρώνει 15 χρόνια παρουσίας στην ιδιωτική εκπαίδευση, να απευθυνθώ σε εσάς με αφορμή την ανακοίνωση των βάσεων εισαγωγής στα ανώτερα και ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Γνωρίζω και από προσωπική αλλά και επαγγελματική εμπειρία, το «ειδικό» βάρος που αυτές οι μέρες έχουν για μαθητές αλλά και γονιούς. Κάποιοι πολύ ή λιγότερο ευχαριστημένοι, κάποιοι άλλοι, λιγότερο ή περισσότερο απογοητευμένοι. Ακραία συναισθήματα κατά κανόνα κυριαρχούν.

Λογικό, αν λάβει κανείς υπόψιν του τις ακραίες συνθήκες κάτω από τις οποίες οι μαθητές φθάνουν ως εδώ. Άγχος, πίεση, κούραση σωματική και ψυχολογική, έξοδα, ξενύχτια, στέρηση και των πιο απλών χαρών που η όμορφη αυτή ηλικία μπορεί να προσφέρει. Έτσι, δεν υπάρχουν περιθώρια για μετριοπαθείς αντιδράσεις όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα της προσπάθειας. Εδώ όμως απαιτείται η διαχείριση εκείνη που θα καταστήσει «επιτυχόντες» και μη, κάτι πιο σημαντικό, κάτι πιο ουσιαστικό, ευτυχισμένους.

Εσείς οι επιτυχόντες, εσείς που είδατε κόπους πολλών ετών να «δικαιώνονται», μην επαναπαύεστε, μην παθητικοποιείστε. Τα δύσκολα τώρα ξεκινούν. Συνεχίστε τη δουλειά, τον αγώνα, το διάβασμα, την προσπάθεια, τον εφοδιασμό με όλα εκείνα τα επιστημονικά και πνευματικά εφόδια που θα σας καταστήσουν όχι απλά πετυχημένους αλλά κυρίως ολοκληρωμένους, ισορροπημένους, δηλαδή ευτυχείς.

Εσείς οι άλλοι, που για τους δικούς σας λόγους νιώθετε λιγότερο χαρούμενοι και περισσότερο απογοητευμένοι, μην το βάζετε κάτω, μην απελπίζεστε, μην απογοητεύεστε. Το πτυχίο ενός ΑΕΙ ή ενός ΤΕΙ καλώς ή κακώς, δεν αποτελεί -ειδικά στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε- πανάκεια. Πανάκεια είναι να κρατήσετε το κεφάλι ψηλά, να κάνετε την αυτοκριτική σας και με ηρεμία και πίστη στον εαυτό σας, να εξετάσετε όλες τις εναλλακτικές έχοντας ως γνώμονα την προσωπική ευχαρίστηση και θέληση. Δρόμοι υπάρχουν αρκεί να τους ανακαλύψετε και να τους περπατήσετε σωστά.

Αγαπητά μας παιδιά, τελειώνοντας θα ήθελα να τονίσω το εξής. Κριτήριο υπέρτατο για το αν η γενιά σας θεωρηθεί πετυχημένη αλλά κυρίως -κατά την ταπεινή μου άποψη- ευτυχισμένη, δεν θα είναι τα πτυχία της αλλά το κατά πόσο θα μπορέσει να κάνει αυτό που πραγματικά την ευχαριστεί δημιουργώντας έναν κόσμο καλύτερο από αυτόν που εμείς σας κληροδοτήσαμε. Καλό κουράγιο παιδιά….