Πολύ συχνά ακούμε σε συζητήσεις να είναι στα χείλη όλων ερωτήσεις όπως: «τι έχει πάει τόσο στραβά;», «πως φτάσαμε εδώ που είμαστε;» κ.λ.π.
Η αλήθεια είναι ότι πέρα από τα προβλήματα που είναι κοινά σε παγκόσμια κλίμακα, στην Ελλάδα έχουμε να αντιμετωπίσουμε κι ένα σημαντικό τοπικό ζήτημα: την ανωριμότητα!
Δυστυχώς ακόμη και σε συνέδρια, γίνεται συχνά ειδική μνεία σε σχέση με το ότι ο μέσος Έλληνας αργεί να ωριμάσει.
Η κρίση μάλιστα που περνάμε, ενισχύεται πάρα πολύ απ’ τον παραπάνω παράγοντα. Τα αίτια αυτής της ανωριμότητας θα τα βρούμε στη δομή της ελληνικής οικογένειας. Ανεξάρτητα από το πώς και πότε ξεκίνησε να υφίσταται αυτό πρόβλημα (γιατί δεν ήταν ανέκαθεν έτσι), στην παρούσα φάση θα πρέπει να το διαπραγματευτούμε.
Κάθε οικογένεια στήνεται αρχικά γύρω από τους δύο γεννήτορες. Οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να ανήκουν πλήρως σε μια ομάδα και μέσα στα όριά της να εξασφαλίζουν στενές, αυθεντικές σχέσεις. Ο κάθε σύντροφος λοιπόν μέσα από τη στενή ψυχο-σεξουαλική σχέση που αναπτύσσει με τον άλλον, προσδοκά να καλύψει τις ανάγκες του για στοργή, μοίρασμα και αληθινή ένωση. Όμως καθώς μεγαλώναμε, πολλούς από εμάς δεν μας προετοίμασαν επαρκώς ώστε να είμαστε ικανοί να δομήσουμε μια τέτοια αυθεντική σχέση. Έτσι ο πατέρας και η μητέρα συχνά δεν μπορούν να βρουν αναμεταξύ τους αυτό που αναζητούν. Σε αυτές τις περιπτώσεις τα παιδιά «πληρώνουν τα σπασμένα»...
Ο γονιός μετατρέπει (ασυνείδητα) τον μπλοκαρισμένο ερωτισμό του προς το σύντροφο, σε υπερβολική στοργή προς το παιδί. Οδηγεί έτσι τον απόγονό του να δεθεί κυριολεκτικά μαζί του. Γονιός και τέκνο, σχηματίζουν έναν αδιάρρηκτο προσωπικό δεσμό. Είναι σα να ορκίστηκαν σιωπηλά να σχηματίσουν οι δυο τους μια ομάδα που δεν χωρά κανέναν άλλο! Ακόμη κι ο άλλος γονιός μένει απέξω. Αυτό βέβαια στην ουσία τον βολεύει. Γιατί πατέρας και μητέρα έχουν ταιριάξει μεταξύ τους στα νευρωτικά τους χαρακτηριστικά. Ο καθένας δηλαδή έχει βρει στον άλλον, το άρρωστο (πλην όμως γνώριμο!) κομμάτι του από την παλιά δική του οικογένεια. Όταν λοιπόν ο ένας παίρνει το συμβιωτικό με το παιδί ρόλο, ο άλλος αναλαμβάνει το ρόλο του «συναισθηματικού ζητιάνου». Με αυτό τον τρόπο στήνεται μια δυναμική (νοσηρή) ισορροπία και η οικογένεια δένει σφικτά.
Στατιστικά είναι συχνότερα η μητέρα αυτή που δημιουργεί τη συμμαχία με το παιδί.
Ο πατέρας δεν είναι σε θέση να καλύψει τις συναισθηματικές της ανάγκες ως σύζυγος και αυτή τις καλύπτει μέσα από το παιδί της. Με αυτό τον τρόπο τα παιδιά μένουν σε μια σχέση εξάρτησης και πιθανόν δεν θα μπορέσουν ποτέ να ξεδιπλώσουν τα φτερά τους. Η μητέρα πάλι, ανακουφίζεται μέσα στην παντοδύναμη κυριαρχία της. Έχοντας τον απόγονο ως λάφυρο, αισθάνεται ότι έχει κατατροπώσει το αρσενικό, που έτσι κι αλλιώς την έχει απορρίψει. Ο μεγάλος χαμένος από αυτά τα «παιγνίδια» είναι βεβαίως το παιδί. Το βρέφος, εάν του επιτρέπαμε να αναπτυχθεί φυσιολογικά, θα έπρεπε να ολοκληρώσει σταδιακά μέσα στα τέσσερα πρώτα χρόνια της ζωής του τη διαδικασία της εξατομίκευσης.
Αυτό σημαίνει να περάσει «αναίμακτα» και με φυσικό τρόπο τη φάση του αποχωρισμού από τη μητέρα και να αρχίσει να σχηματοποιεί τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Πολλές μαμάδες όμως εξαιτίας των δικών τους κενών εμποδίζουν την υγιή ανάπτυξη των παιδιών τους. Τους μεταδίδουν (με μη λεκτικούς τρόπους συνήθως) τα δικά τους μπλοκαρίσματα. Όπως ένα παιδί φοβάται να μην το εγκαταλείψουν, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο φοβάται και η μητέρα (που έχει μείνει ουσιαστικά ανώριμη) να μην εγκαταλειφθεί από το παιδί της. Η συμβιωτική σχέση έχει στηθεί. Ο ομφάλιος λώρος είναι ξανά άθικτος και ενώνει αδυσώπητα τις δύο πλευρές, οι οποίες θα τραβούν η μια την άλλη εις αεί. Τo παιδί έχει πλέον μάθει να αξιολογεί τον (από)χωρισμό ως εγκατάλειψη και καταστροφή.
Ο πατέρας δεν είναι βέβαια άμοιρος ευθυνών σε όλη αυτή τη διαδικασία.
Δέχεται αδιαμαρτύρητα την όλη κατάσταση και αντί να επέμβει διαχωρίζει συνήθως τη θέση του. Αποτραβιέται στην άκρη και αφήνει τη γυναίκα να λάβει τις δύσκολες αποφάσεις. Η κατάσταση του είναι άλλωστε γνώριμη, αφού σε μια ίδιας δομής οικογένεια μεγάλωσε κι ο ίδιος. Ούτε αυτός έχει ενηλικιωθεί. Η βρεφική πλευρά της προσωπικότητας και των δύο συζύγων ζητά επιτακτική ικανοποίηση. Δεν υπάρχει μια ώριμη σχέση ικανή για βάθος συναισθημάτων και αληθινή κατανόηση. Στο γάμο πλέον, δεν διαπραγματεύονται δύο ενήλικες. Είναι δύο μικρά παιδιά που ζουν μαζί και διεκδικούν το ένα από το άλλο υποχρεωτική ευχαρίστηση. Το αποτέλεσμα είναι οι οικονομικές διαφορές, οι τσακωμοί και η απιστία (το 92% των αντρών απατά. Και στις γυναίκες τα ποσοστά έχουν αυξηθεί, μιλάμε σήμερα για 70%).
Θεωρητικά μιλώντας, οι γονείς αποκτούν παιδιά με αρχική πρόθεση να τους προσφέρουν επαρκή κάλυψη των υλικών και συναισθηματικών τους αναγκών. Καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν όμως, χρειάζεται να μειώνεται η φροντίδα και η προστασία τους προς αυτά, έτσι ώστε να δοκιμάσουν τα ίδια να φροντίσουν τον εαυτό τους. Για να το θέσουμε με ψυχαναλυτικούς όρους, πρέπει να αντικατασταθεί η αρχής της ηδονής (ευχαρίστησης) από την αρχή της πραγματικότητας. Δυστυχώς, ωριμότητα και προσκόλληση δεν ταιριάζουν. Τι γίνεται όμως στ’ αλήθεια; Οι γονείς περνούν στα παιδιά τους τα περίφημα «διπλά μηνύματα».
Τους δίνουν δηλαδή ταυτόχρονα δύο αντικρουόμενες οδηγίες! Μπορεί για παράδειγμα να παροτρύνουν από τη μια το παιδί να παντρευτεί και να τεκνοποιήσει και από την άλλη να σαμποτάρουν με κάθε μέσο όλες τις ερωτικές επιλογές του παιδιού. Θυμηθείτε τις ελληνικές ταινίες και την «αθάνατη» Ελληνίδα μάνα: «Εγώ πότε θα κρατήσω στα χέρια μου εγγονάκι?» και ταυτόχρονα «Δεν μπορώ να καταλάβω που πας και τις βρίσκεις όλες... η μια χειρότερη απ’ την άλλη!». Αυτό που στην ουσία επιθυμεί ν μητέρα είναι παράλογο και ανεδαφικό: θέλει ο γιός της να θέτει όρια σε όλους τους άλλους αλλά να παραμένει εξαρτημένος από την ίδια. Δε χρειάζεται σοφία για να αντιληφθούμε το ασύμβατο του πράγματος. Ένας άνθρωπος εκπαιδεύεται να είναι ή εξαρτημένος ή ανεξάρτητος. Δεν γίνεται να είναι υποταγμένος στη μαμά του, αλλά όχι στη γυναίκα με την οποία θα ζήσει μαζί.
Όταν λοιπόν ακούμε κάποιον να ξεστομίζει περήφανα τη φράση: «Είμαστε μια πολύ δεμένη οικογένεια», θα μπορούσαμε να διακρίνουμε κι ένα δεύτερο μήνυμα πίσω από αυτή.
Ίσως μια διευκρίνιση του τύπου: «Κανένας μας από αυτή την οικογένεια δεν είναι έτοιμος (ώριμος) να αποχωριστεί κανέναν». Η διευκρίνιση αυτή υποκρύπτει ταυτόχρονα και την απειλή ότι αν κάποιος τολμήσει να απομακρυνθεί από την οικογένεια, τότε θα στερηθεί την αγάπη και τη στοργή των υπολοίπων. Άρα κανείς δεν έχει στην ουσία την *άδεια* να οδεύσει προς την εξατομίκευση. Το οικογενειακό «δέσιμο» γίνεται αυτοσκοπός. Με ένα σχεδόν ιδεοψυχαναγκαστικό τρόπο, το «Εγώ» της οικογένειας αφιερώνεται στη διαιώνιση αυτής της σχέσης εξάρτησης. Δυστυχώς ένας σημαντικός αριθμός από αυτά τα άτομα έχει ή αποκτά τα στοιχεία της προσωπικότητας ενός καταθλιπτικά οργανωμένου ανθρώπου.
Σκεφτείτε τώρα μέχρι πια ηλικία μένουν οι νεοέλληνες και οι νεοελληνίδες κάτω από την πατρική στέγη. Βλέπουμε νέους ανθρώπους στην ηλικία των είκοσι πέντε, τριάντα ή κι τριάντα πέντε ετών να είναι προσκολλημένοι στη γονική εστία. Στην Ευρώπη το έχουν παρατηρήσει αυτό και μας ειρωνεύονται συνεχώς. Υπάρχουν μάλιστα ευρωπαϊκές χώρες, στις οποίες εάν στα τριάντα σου μένεις με τη μαμά σου, αυτό θεωρείται αυτόματα ψυχοπαθολογία. Στην Ελλάδα βέβαια το φαινόμενο αυτό είναι κοινωνικά αποδεκτό. Οι νέοι από τη μεριά τους υποστηρίζουν ότι είναι πρακτικοί οικονομικοί λόγοι αυτοί που τους εμποδίζουν να μετακομίσουν. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι δεν μπορούν να αναλάβουν τις ευθύνες ενός ενήλικα. Οι γονείς πάλι αισθάνονται ασφάλεια που έχουν κοντά τους και υπό τον έλεγχό τους τα παιδιά τους. Δεν διακινδυνεύουν κανέναν αποχωρισμό και δεν συνταξιοδοτούνται από τον αρχικό τους ρόλο. Έτσι διατηρούν αυτή την κατάσταση όσο περισσότερο μπορούν.
Τι γίνεται τώρα όταν έρθει η ώρα για το παιδί να δημιουργήσει τη δική του οικογένεια;
Γιατί έρχεται κάποια στιγμή (σε μια φάση έντονης αμφιθυμίας συνήθως) για όλους αυτούς τους ανώριμους άντρες και γυναίκες, που αποφασίζουν να παντρευτούν. Ο γάμος αυτός βέβαια δεν έχει τις προϋποθέσεις για να στεριώσει σωστά. Οι δύο σύζυγοι χαμένοι στα δικά τους προβλήματα είναι ανίκανοι να εδραιώσουν μια αληθινή και βαθιά συντροφική σχέση. Σύντομα αρχίζουν τα προβλήματα. Η μόνη διέξοδος που βρίσκουν τα ζευγάρια είναι η απόκτηση τέκνων. Τα παιδιά σαν από μηχανής θεοί, έρχονται να δώσουν (παροδικά) τη λύση στη λιμνασμένη και άχαρη σχέση των γονιών τους. Συμβολικά, η γέννησή τους μειώνει το άγχος του θανάτου των γονιών. Ο νέος πατέρας και η νέα μητέρα έχουν τώρα κάτι για να απασχολούνται (και μάλιστα full time) αντί να πρέπει να διαπραγματευτούν την προβληματική τους σχέση. Φυσικά τα προβλήματα δεν έχουν λυθεί, αλλά έχουν μετατεθεί στο μακρινό μέλλον.
Με την απόκτηση των παιδιών φαίνεται πλέον σε όλη της την έκταση η κακή εκπαίδευση που έχουν λάβει οι γονείς από την πρώτη τους οικογένεια. Πρώτα απ’ όλα τους είναι αδύνατο να αποκολληθούν από αυτή και να δοθούν ψυχή τε και σώματι στη νέα δική τους οικογένεια. Πολλοί δεν μπορούν καν να ξεχωρίσουν σε ποια οικογένεια πραγματικά ανήκουν. Συχνά ο/η σύντροφος φαντάζει σαν αντίπαλος (είναι ο «ξένος») και δεν υπάρχει εμπιστοσύνη παρά μόνον για την παλιά καλή οικογένεια. Το δεμένο με την παλαιά οικογένεια μέλος αποδίδει τους «δαίμονες» στη νέα του οικογένεια. Σαν τον κακοποιημένο που, μόλις βρει ευκαιρία, θα κακοποίηση και καραδοκεί να εφαρμόσει τη γνώριμη σε εκείνον συμπεριφορά. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες αγιοποιούνται. Επειδή αποπλανητικά τόσα χρόνια έχτιζαν εξαρτητική σχέση με το παιδί τους, αυτό νιώθει ότι με τον γάμο του τους πρόδωσε. Αιτία της «προδοσίας» βαφτίζεται ο/ή σύζυγος. Έτσι προκύπτουν οι γνωστές εχθρικές διαθέσεις έναντι εκείνου που τους «έκλεψε» από τη μητρική/πατρική αγκαλιά (θυμηθείτε τη σχέση νύφης – πεθεράς).
Με τη σειρά τους λοιπόν οι νέοι γονείς θα αναπαράγουν το γνώριμο σε αυτούς πρότυπο.
Θα φροντίσουν τα παιδιά τους να μην απελευθερωθούν ποτέ συναισθηματικά από αυτούς. Η νέα γενιά θα φοβάται με τη σειρά της οποιαδήποτε αποστασιοποίηση από τη γονική εστία. Τα «δεμένα πρωταρχικά τρίγωνα» θα συνεχίσουν να υπάρχουν και τα παιδιά θα εκδηλώνουν θυμό για το δήθεν βίαιο απογαλακτισμό τους. Θα προτιμούσαν να παραμείνουν αιωνίως προσκολλημένα στους γονείς τους.
Όταν έρθει η ώρα λοιπόν να αλλάξουν ρόλους και να γίνουν σύζυγοι, εραστές και γονείς οι ίδιοι, το σύστημα καταρρέει! Το μοντέλο επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Ανώριμοι γονείς αναθρέφουν ανώριμα παιδιά. Γενεές ολόκληρες ταλαιπωρούνται και υποφέρουν σκληρά στην Ελλάδα από αυτή την πραγματικότητα. Τώρα όμως ξέρουμε τι μας συμβαίνει. Η επιλογή είναι πλέον δική μας.
Aπόσπασμα απο το βιβλίο του ψυχαναλυτικού θεραπευτή Τρύφωνα Ζαχαριάδη «Ποιος εκπαιδεύει συναισθηματικά ποιον” εκδόσεις Αρμός
Στολίδια, λαμπιόνια, χαρούμενη μουσική, δώρα, γιορτινή ατμόσφαιρα. Η εποχή της αγάπης και της θαλπωρής. Ναι, τα Χριστούγεννα έφτασαν και για ακόμη μία χρονιά είμαστε έτοιμοι να τα απολαύσουμε! Να είμαστε λοιπόν όλοι καλά και κάθε χρόνο να τα γιορτάζουμε με τους αγαπημένους μας ανθρώπους!...
Ο Walter Cannon, όρισε ως stress « τη διαταραχή της ομοιόστασης του οργανισμού, κάτω από ακραίες εσωτερικές ή περιβαλλοντικές εξωτερικές συνθήκες».
Ομοιόσταση, είναι ο επιτυχής συγχρονισμός των σωματικών λειτουργιών, εξασφαλίζοντας έτσι, μια κατάσταση δυναμικής ισορροπίας.
Αξίζει να σημειωθεί, πως ο ανθρώπινος οργανισμός, διαθέτει διάφορα συστήματα ομοιόστασης. Ενδεικτικά υπάρχει του σύστημ...
Παρακολουθώντας κάποιος μια σχολή γονέων μαθαίνει πράγματα, όπως το ότι «αν θέλει το παιδί του να τα πηγαίνει καλά στο σχολείο θα πρέπει από τα πρώτα χρόνια της ζωής του να παίζει για τουλάχιστον μία ώρα καθημερινά στον χώρο που μελλοντικά θα πρέπει να συγκεντρώνεται για να διαβάζει». Όπως για παράδειγμα στο δωμάτιό του, που όταν φύγει η κούνια θα μπει το γραφείο ...
Οι κρίσεις πανικού μπορεί να είναι εξαιρετικά τρομακτικές για το άτομο που τις βιώνει. Μοιάζουν σαν να έρχονται από το πουθενά, απροειδοποίητα, κάνοντας το άτομο να αισθάνεται αδύναμο μπροστά σ’αυτό που του συμβαίνει. Συχνά, εάν βιώνετε μια κρίση πανικού, μπορεί να σκέφτεστε ότι κάτι κακό πρόκειται να συμβεί, ότι θα χάσετε τον έλεγχο ή ότι θα κινδυνέψει η ζωή σας...
Αναβάλλουμε τα ραντεβού μας,αναβάλλουμε τις εξόδους μας,αναβάλλουμε τους έρωτες μας,γενικά, αναβάλλουμε τη Ζωή μας. Τι θα γίνει αν δεν το κάνω τώρα και το κάνω αργότερα; Τι θα αλλάξει αν δεν βγώ σήμερα και βγώ αύριο; Τι πειράζει αν δεν ερωτευτώ σήμερα και ερωτευτώ αύριο; Και τι θα γίνει τελικά αν δεν ζήσω σήμερα και ζήσω από αύριο; Κάπως έτσι η αναβλητικότητα έχει γίνει "της μόδας ".Οι περισσ...
Ο Ράλφ Έμμερσον είχε πει: «Το να είσαι ο εαυτός σου σε έναν κόσμο που προσπαθεί διαρκώς να σε κάνει κάτι άλλο, είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα». Ο Ράλφ Έμμερσον δεν είχε ιδέα τι θα γινόταν αργότερα με την ανάπτυξη της τηλεόρασης, των social media και τα πρότυπα του photoshop. Αν κάποτε η αυθεντικότητα ήταν επίτευγμα, σήμερα είναι ηρωισμός. Ας δούμε λοιπόν κάποια χαρακτηριστικά των αυθεντικών ανθρώπω...
Ποιο σύμπαν και ποιου είδους τυχαία συνάντηση είναι η απάντηση, που ακούει στον έρωτα; Μιλάνε για καρμικότητα και ρόδες που γυρίζουν στη ζωή και όταν σε πετύχουν σου προσφέρουν τον ένα και μοναδικό έρωτα, που πάντα ονειρευόσουν. Λένε να έχουμε υπομονή και να μάθουμε να ελπίζουμε στον έρωτα, ξεχνώντας να μας υπενθυμίσουν πως πρώτα απ’ όλα πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας. Αγαπώ τον εαυτό ...
Για να μεγαλώσετε ευτυχισμένα και δίκαια παιδιά θα πρέπει να τα διδάξετε με βάση το σεβασμό και όχι τους περιορισμούς. Είναι σημαντικό να ακολουθούν τους κανόνες επειδή είναι σωστοί και όχι επειδή τους φοβούνται...
Αποφάσισα να γράψω για αυτό το θέμα γιατί θεωρώ ότι αποτελεί ένα σοβαρό κοινωνικό φαινόμενο.
Αν κάνουμε έναν απολογισμό για το πόσοι άνθρωποι χάνουν κάθε χρόνο τη ζωή τους θα τρομάξουμε.
Θεωρείται μια από τις βασικότερες αιτίες θανάτου.Με μεγάλο ποσοστό στις ηλικίες από 15-44.Ένα σημαντικό ποσοστό χάνει τη ζωή του και ένα άλλο πάλι μεγάλο ποσοστό μένου...
Σχεδόν 600 είδη φυτών έχουν εξαφανιστεί τελείως από τη φύση κατά τα τελευταία 250 χρόνια, σύμφωνα με την πιο ολοκληρωμένη μέχρι σήμερα εκτίμηση για το θέμα από Βρετανούς και Σουηδούς επιστήμονες.
Ο ρυθμός εξαφάνισης των φυτών είναι υπερδιπλάσιος του ρυθμού εξαφάνισης των ζώων, πουλιών και αμφίβιων, και έως 500 φορές μεγαλύτερος από τον φυσικό ρυθμό που υπ...
Θα πρέπει να είναι αυτονόητο ότι τα πνευμόνια μας είναι ένα από τα πιο σημαντικά όργανα του σώματός μας.
Κάθε μέρα ο μέσος άνθρωπος χρειάζεται περίπου 20.000 αναπνοές. Κάθε μία από αυτές τις αναπνοές τροφοδοτείται από τους πνεύμονές μας, που εργάζονται 24 ώρες την ημέρα για να εισπνέουν α και να εξαγάγουν τα απαραίτητα αέρια για την επιβίωση.
Οι ασθέν...
1 στις 3 γυναίκες κάποια στιγμή στη ζωή της θα αντιμετωπίσει σωματική, ψυχολογική ή σεξουαλική βία από τον σύντροφό της.
1 στις 5 γυναίκες θα πέσει θύμα βιασμού ή απόπειρας βιασμού.
«Η βία κατά των γυναικών είναι ίσως η πιο επαίσχυντη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν κάνει διαχωρισμό μεταξύ συνόρων, πολιτισμών ή πλούτου. Όσο συνεχίζεται, δεν μ...
Όταν ένα παιδί ..
..γίνεται επιθετικό απέναντι στο αδερφάκι του ή ακόμα και σε σας, πολλές φορές χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Βρίσκοντας παράλογες και ασήμαντες δικαιολογίες δείχνει τον εκνευρισμό του, χτυπάει, βρίζει, τραβάει τα μαλλιά των άλλων και δαγκώνει.
..δυσκολεύεται να προσαρμοστεί και υιοθετεί αντικοινωνική συμπεριφορά. Αρνείται πεισματικά να πάει στο σχολείο, να συμμετάσχει σε κοινωνικές...
Στο βιβλίο αυτό εισάγεται ο αναγνώστης στις βασικές θεωρίες του Γιουνγκ, όπως είναι η θεωρία του για τα αρχέτυπα, για την συνειδητή και ασυνείδητη ψυχική δραστηριότητα, καθώς επίσης και για τον κόσμο των ονείρων. Μέσα από αυτό το βιβλίο κατανοεί κανείς κάποια σημεία της σχέσης του Γιουνγκ με τον Φρόιντ για την οποία πολλά έχουν...
Αλαμπάμα, 1965. Μια σειρά δραματικών γεγονότων που θα αλλάξουν οριστικά την κατάσταση για τους έγχρωμους πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ο ακτιβιστής Martin Luther King ξεκινά μια ριψοκίνδυνη για την εποχή εκστρατεία κατά των φυλετικών διακρίσεων. Αυτό που ζητά είναι το δικαίωμα ψήφου για ολόκληρο τον αμερικανικό λαό, χωρίς εξαιρέσεις...
Το θεατρικό έργο του γνωστού κωμίστα ΑΡΚΑ,"Επείγοντα περιστατικά: Εχθροί εξ' αίματος -βιολογικός μετανάστης" παρουσιάζεται στη Μουσική-Θεατρική σκηνή Αθηναΐς, σε σκηνοθεσία Μπάμπη Κλαλιώτη από την Πέμπτη 1η Φεβρουαρίου 2018 και κάθε Πέμπτη στις 21:15. Μια πολιτικοκοινωνική αλληγορία με ήρωες έντερα, νεφρά, χολές, συκώτια και σπλήνες....
Αν θέλετε να νοιώθετε όμορφα και να έχετε ενέργεια θα χρειαστεί να προσέξετε τη διατροφή σας μαγειρεύοντας τα δικά σας φαγητά. Όταν δεν υπάρχουν στο σπίτι σας κάποια βασικά υλικά όμως είναι δύσκολο να μαγειρέψετε υγιεινά.
Οι προηγούμενες γενιές γνώριζαν καλά την αξία της οικιακής οικονομίας. Όρος που δε συνεπάγεται μόνο εξοικονόμηση χρημάτων...
Διακόσμηση καθιστικού και συμβουλές για να επιλέξετε τα κατάλληλα έπιπλα.Ιδέες και λύσεις για το σπίτι για να επιλέξετε τα σωστά έπιπλα.
Διθέσιος ή τριθέσιος καναπές; Μήπως θα ήταν καλύτερα ένα γωνιακός καναπές ή μερικές πολυθρόνες; Αυτά είναι τα ερωτήματα που έχουμε όλοι όταν πρόκειται να διαλέξουμε έπιπλα για το καθιστικό....
«Βγάλε τα παπούτσια σου! Θα μου κάνεις χάλια το σπίτι!» ίσως θυμάστε τη μητέρα και τη γιαγιά σας να λένε και να σας κοιτάνε με τρόμο μέχρι να σιγουρευτούν ότι το δεξί σας πόδι δεν θα πατήσει στο φρεσκοσφουγγαρισμένο πλακάκι ή το φρεσκογυαλισμένο τους πάτωμα. Το πιθανότερο είναι, έστω και αν δεν το παραδεχόμαστε, ότι τώρα λέμε την ίδια φράση στα παιδιά και το...