Είμαστε οι επιλογές μας
Ελένη Σωκράτους09-05-2018
Ο μεγάλος φιλόσοφος Jean-Paul Sartre το είχε θέσει πολύ εύστοχα: ο άνθρωπος είναι οι επιλογές του, δίνοντας και το (κλασικό για τους γνώστες) παράδειγμα της σερβιτόρας. Μιας κοπέλας απόλυτα συμβιβασμένης με τη θέση της, η οποία έκρινε ότι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να αλλάξει την επαγγελματική της κατάσταση. Κι όμως, ισχυριζόταν ο Σαρτρ, η σερβιτόρα βρίσκεται στη θέση αυτή λόγω δικής της επιλογής και αν το επιλέξει μπορεί να αλλάξει την κατάσταση που βιώνει.
Πόσες φορές δεν το έχουμε πει κι εμείς οι ίδιοι; Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς! Είναι πάνω από τις δυνάμεις μου κ.ο.κ. Αυτό το σκεπτικό, όμως, είναι ολότελα λανθασμένο. Είναι μία ψευδαίσθηση που επιβάλλουμε (υποσυνείδητα τις περισσότερες φορές) στον εαυτό μας για να δικαιολογήσουμε την απροθυμία ή το φόβο να βγούμε από την «ζώνη άνεσής μας» και να παλέψουμε γι’ αυτό που θέλουμε πραγματικά. Σίγουρα είναι πιο βολικό για πολλούς να παραμένουν σε έναν κακό γάμο ή μία κακή σχέση από το να αντικρίσουν τη μοναξιά ή να συνεχίζουν να ασκούν το επάγγελμα που μισούν εξαιτίας του φόβου της ανεργίας.
Δεκτά όλα αυτά, αλλά είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε ότι αποτελούν δικές μας επιλογές. Πάντα υπάρχει η επιλογή να φύγουμε από ό,τι μας βαραίνει. Το ζήτημα είναι πόσο διατεθειμένοι είμαστε να το αλλάξουμε αυτό. Οι περισσότεροι το βλέπουμε βουνό, οπότε και κρυβόμαστε πίσω από μοιρολατρικά πιστεύω, από πεποιθήσεις βάσει των οποίων η μοίρα, η ζωή, «τα έφερε έτσι» και πρέπει να τα υποστούμε.
Φυσικά και υπάρχουν παράγοντες που δεν μπορούμε να ελέγξουμε: μία σοβαρή ασθένεια, για παράδειγμα, ένα ατύχημα. Και πάλι όμως, έχουμε τη δυνατότητα να επιλέξουμε πώς θα διαχειριστούμε τις καταστάσεις αυτές.
Εν ολίγοις, ή θα μείνουμε θεατές της ίδιας μας της ζωής, εγκλωβισμένοι σε μία πραγματικότητα που εμείς κατασκευάσαμε και αρνούμαστε πεισματικά να αλλάξουμε γιατί…θέλει αρετή και τόλμη η αλλαγή, ή θα επιλέξουμε να ακούσουμε τον βαθύτερο εαυτό μας και να αγωνιστούμε για την υλοποίηση των επιθυμιών μας ώστε να βελτιώσουμε τη ζωή μας.
Ό,τι και να επιλέξουμε, εξαρτάται από εμάς αποκλειστικά. Μόνο που οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι το αποτέλεσμα δημιουργήθηκε από μας, και άρα να αποδεχτούμε και τις συνέπειες.
Ας κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας. Ας αναρωτηθούμε: πού είμαι, είμαι ευχαριστημένος με όσα βιώνω; Θα μπορούσα κάτι να είχα κάνει διαφορετικά; Η απάντηση είναι πάντα θετική. Αρκεί να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας.
loading...
Παιδιά και Διαδίκτυο, ποιοι κίνδυνοι κρύβονται
Θεωρείτε ότι στο διαδίκτυο είμαστε ανώνυμοι; ΟΧΙ, κάθε ενέργειά μας αφήνει ηλεκτρονικά ίχνη.
Οτιδήποτε ανεβάζουμε στο διαδίκτυο, ακόμη και αν το διαγράφουμε, αυτό δεν διαγράφετε ποτέ.
Πρέπει πάντοτε να επαληθεύουμε τις πληροφορίες, καθώς και τις πηγές που βρίσκουμε, διότι δεν είναι όλες έγκυρες.
Δεν υπάρχει ποτέ 100% προστασία στο διαδίκτυο....
Η μοναδική σχέση μητέρας και γιου
Η μητέρα είναι για τον κάθε ένα από εμάς το άτομο αναφοράς μας. Είναι το πιο σημαντικό πρόσωπο στη ζωή μας και αυτό που μας προσφέρει φροντίδα, στοργή και αγάπη με ανιδιοτέλεια, καθώς βρίσκεται δίπλα μας σε κάθε μας βήμα.
Η σχέση μητέρας και παιδιού είναι πάντοτε έντονη και καθοριστική για την μετέπειτα ζωή του. Όταν τα όρια σε μια οικογένεια είναι ξεκάθαρα τότε όλα τα μέλη μπορούν και ανεξαρτη...
Σύγχρονοι «Πυγμαλίωνες»
Κυριακή.. και βρίσκομαι να απολαμβάνω τον πρωινό καφέ της ημέρας, σε μία καφετέρια της γειτονιάς μου. Παράλληλα, ακούγοντας την συζήτηση μιας παρέας από το διπλανό τραπέζι, ένα τεράστιο ερώτημα γεννιέται μέσα στο μυαλό μου: «Μα γιατί να αλλάξουν τον άνθρωπο τους; Για να τον κάνουν καλύτερο επί της ουσίας, ή για να ακολουθεί τα εκάστοτε εγωιστικά τους θέλω;» ...
Το επαγγελματικό απόρρητο του ψυχολόγου ως θεσμός του δικαίου
Το επαγγελματικό απόρρητο του ψυχολόγου αποτελεί θεσμό κοινωνικά,
ηθικά και νομικά κατοχυρωμένο. Ο έλληνας ψυχολόγος, αν και συχνά επικαλείται την ισχύ του -στο πλαίσιο του κλινικού και ερευνητικού του έργου- γνωρίζει σχετικά με αυτό κυρίως όσα περιέχονται στον Κώδικα ∆εοντολογίας του
Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων (1997). Αυτά όμως αποτελούν θέμα ηθικής δέσμευσης και επαγγελματικών συνηθειών και δε...
Γιατί πάντα μας φταίει κάποιος ‘’άλλος’’;
Στον καθένα κάποιος ή κάτι φταίει για τις τωρινές συνθήκες της ζωής του: η μάνα, ο πατέρας, τα παιδικά χρόνια, η ατυχία, το κάρμα, η κρίση …. Απευθυνόμαστε στον άλλο για ότι συμβαίνει στη ζωή μας σήμερα. Πετάμε εκεί τις ευθύνες για τα ανεκπλήρωτα όνειρα, για τις επιθυμίες που έχουμε αλλά δεν ζήσαμε, για τις στεναχώριες μας, για τα προβλήματα μας. Ο άλλος ή οι άλλοι έχουν αναλάβει το ρόλο του ‘κακο...
Συναισθήματα: «δαίμονες» με φτερά
Ο φοβισμένος άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος. Δεν σκέφτεται, δεν ενεργεί, δεν ζει. Δαιμονοποιεί τα πάντα γύρω του για να παραμείνει στάσιμος, κλεισμένος μέσα στην ίδια του την φυλακή. Γιατί κατά βάθος θέλει να μείνει στην ασφάλειά του, στην σιγουριά των όσων γνωρίζει, ακόμα κι αν αυτό συνεπάγεται την καταστροφή του. Ενοχοποιεί τα πάντα: την κοινωνία, τον χρόνο, τους...
Ζώντας στα πρέπει των άλλων;
Γεννιόμαστε επειδή πρέπει να γεννηθούμε. Τρώμε επειδή πρέπει να ζήσουμε.
Περπατάμε επειδή πρέπει να προχωρήσουμε. Τόσα πρέπει και τόσα θέλω. Τόσοι
κανόνες και τόσες εξαιρέσεις. Πόσες φορές έχουμε βρεθεί μπροστά σε
προβλήματα που σε οποιαδήποτε άλλη περίοδο πιθανόν να ήμαστε πιο χαλαροί
και πιο ψύχραιμοι ως προς τον τρόπο αντιμετώπισης τους; Πόσες φορές πνίξαμε
αυτό το θέλω για ένα πρέπει...
Πώς να διαχειριστούμε την απώλεια
Το μοναδικό γεγονός που ποτέ κανένας δε θα μπορέσει να αποφύγει, να ανατρέψει και εν πάση περιπτώσει στο οποίο ποτέ κανείς δε θα μπορέσει να παρέμβει, είναι ο θάνατος. Η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου είτε μιλάμε για οικογένεια είτε για φίλο, είτε για σύντροφο ζωής.
Δυστυχώς, όλοι κάποια στιγμή καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε αυτή την «κατάσταση»...
Είμαι με τον εαυτό μου = Είμαι με τον Άλλον!...
Πριν κάνει επίθεση το δαιμονάκι ξερόλας...Πριν καλύψει εντελώς με καπνό το πεδίο ο κύριος Εγωισμός...Πριν μπει μπροστά ο μηχανιστικός τρόπος της ξερής διανόησης...Να προλάβουμε να δούμε αυτόν που έχουμε απέναντί μας....ιδίως όταν απαιτείται η συν-παράστασή μας σε οδυνηρές στιγμές
...
