Για τον έρωτα

Ταστσιόγλου Δέσποινα08-12-2014

Ο έρωτας χτυπάει την πόρτα ξαφνικά. Αν τον δεχτείς και του ανοίξεις, φέρσου κι ανάλογα. Το καλοκαίρι δρόσιζε, τον χειμώνα ζέσταινε. Αν την ανοίξεις ενώ δε νιώθεις έτοιμος, αλίμονο σ’ όποιον σ’ ερωτευτεί. Καλοκαίρι θα θυμάσαι και χειμώνα θα ξεχνάς. O έρωτας δεν είναι σπάνιος. Σπάνιος είναι ο αμοιβαίος έρωτας και ο έρωτας που διαρκεί.

Στον αληθινό και αμοιβαίο έρωτα η πόρτα ανοίγει σταδιακά -ίσως να μην ανοίξει και ποτέ-, στον φαινομενικό είναι διάπλατα ανοιχτή, στον μοιρασμένο είναι πάντα μισάνοιχτη. Αληθινό σημαίνει σου χαρίζω και χαίρομαι, φαινομενικό σου δανείζω και δένομαι, μοιρασμένο σου στοιχίζω και ντρέπομαι. Μα … η ντροπή είναι συναίσθημα ανθρώπινο και η συγγνώμη έχει -κυρίως- το βάρος της πράξης. Έχει πρακτική αξία. Μοιάζει με υπόσχεση. Αν δεν μπορείς να την τηρήσεις -καλύτερα- μη τη λες καθόλου.

Η προσφορά στον έρωτα είναι το δώρο στον εαυτό σου. Η αρπαγή είναι το δώρο σου στον άλλον. Προσφέροντας κερδίζετε κι οι δύο. Αρπάζοντας κερδίζει μόνο ο ένας, ο χαμένος … τον εαυτό του. Και είναι καλό να λέει ευχαριστώ. Στον έρωτα από ένα μισογεμάτο ποτήρι προτιμότερο το άδειο. Αν δεν ξεχειλίζει, δεν ξεδιψά κανείς! Μη γίνεσαι το χώμα να ριζώνει το κάθε λογής λουλούδι. Γίνε ο τόπος όπου θα ευδοκιμήσει το πιο σπάνιο.

Σε μια εποχή που ο χρόνος είναι χρήμα και το χρήμα δεν υπάρχει, κάνε τα αισθήματά σου χρήμα και σκοπό. Μη χαρίζεις τον χρόνο σου σε κάποιον ασυλλόγιστα γιατί δεν επιστρέφεται. Μην σπαταλιέσαι. Κι αν ξοδευτείς σώμα και ψυχή και φτάσεις να υποφέρεις από έρωτα, μην ανησυχείς που νομίζεις πως δεν θα το ξεπεράσεις ποτέ. Έτσι νόμιζες και ότι θα κρατήσει για πάντα.

«Το Μυστικό της Αλλαγής», έλεγε ο Σωκράτης, «είναι να εστιάζεις όλη σου την ενέργεια, όχι στο πώς να πολεμάς το παλιό, αλλά στο να κτίζεις το καινούριο». ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΜΠΟΡΩ!