Τηλεόραση: Αποξένωση ή επικοινωνιακή ανάγκη;

Στεφανία Γρηγορίου - Ψυχολόγος02-12-2014

Τηλεόραση φίλοι μου, φοβερή ανακάλυψη, με φοβίζει, η απελπισία και όχι τόσο η καταστροφή της. Θεωρώ πώς η απελπισία που προβάλλεται και χρησιμοποιείται είναι παθητική και μάλλον φοβάμαι την απάθεια.

“Κυλιόμενη διολίσθηση δεδομένων” όπως αναφέρει και ο Μιχάλης Μαρμαρινός. Καμία αίσθηση ανθρωπιάς, ευαισθησίας, φιλοσοφίας του ανθρώπινου πόνου, όλα μοιάζουν άγνωστα, φθίνουμε μέρα με τη μέρα, δεν διστάζουμε να χάσουμε ακόμη και την αξιοπρέπειά μας, τον αυτοσεβασμό μας για να ζούμε εύκολα-άνετα, μια «Ιθάκη» σε λάθος ταξίδια. Νιώθω πολλές φορές μία εξάντληση ψυχική που με ακινητοποιεί, αγανάκτηση που μετατρέπεται σε απογοήτευση.

«Και όμως καταλαβαίνω πως είναι διαστροφή να βλέπεις τον άλλον να τσαλακώνεται, να μεταμορφώνεται σε απαξιωμένο ανθρωπάκι που δεν υπάρχει περίπτωση να επανέλθει σε φυσιολογική κακομοιριά, κάτι δηλαδή που δεν θα τον αποκλείει από το κοινωνικό σύνολο. Τελικά αυτό που συμβαίνει είναι ότι αν δεν έχεις κάποιο πρόβλημα που σε ξεχωρίζει, ένα ιδιάζων γνώρισμα που σε κατατάσσει σε μειονότητα, σε ανωμαλία, σε διαστροφή, μπορείς και να ξεχωρίσεις, έχεις πιθανότητες να είσαι κάποιος με «ταυτότητα». Παρανοϊκό μεν αληθινό δε. Η “καταστροφικότητα” σήμερα σημαίνει δημιουργία. Όταν το ακούσεις για πρώτη φορά δεν το πιστεύεις, κι όμως είναι υπαρκτό και συμβαίνει».

Αγωνίζομαι, θυμώνω, εξοργίζομαι και προσπαθώ να “ξορκίσω τη βλακεία θυμώνοντας”. Ξέρετε καμιά φορά συμβαίνει και η βλακεία να γίνεται ανάγκη. Γίνεται απαραίτητη για κάποιους προκειμένου να επιβιώσουν και αυτή είναι η ανθρώπινη πλευρά της. Και η απελπισία με τη σειρά της πυροδοτεί τη βλακεία.

Αναφέρομαι στους λεγόμενους “τηλε-δεξιοτέχνες” της τηλεόρασης, αυτούς που καταγγέλλουν την εξάρτηση, τις εμμονές, τα κόμπλεξ την αδικία, όλοι αυτούς που ταλαιπωρούν τα μάτια μας, μας φθείρουν, σαν το παλιό σαράκι στους τοίχους. Κι όμως ρίξε μία ματιά στον κόσμο γύρω σου, νιώσε τις ανάγκες του, την ανθρώπινη επαφή που τόσο πολύ-συζητείται στην τηλεόραση και τόσο λίγο η ίδια τη χρησιμοποιεί. Μία κοινωνία φρικαρισμένη από όσα συμβαίνουν, με πόνο που εκβιάζεται να μη βγει, να μη φανεί αλλά και ένα χαμόγελο που πιέζεται εκβιαστικά στα χείλη μας για να μη δείξει κανείς την αδυναμία του που θα τον οδηγήσει στην ανικανότητα.

Σε κάθε κανάλι σε κάθε τηλεοπτικό παράθυρο αντικρίζει κανείς “στυλοβάτες” να θυμοσοφούν. Αλλά η συζήτηση καταντάει γελοία όταν δεν ακολουθείται από δράση. Χρόνια τώρα ματαιοπονώ. Η δυνατότερη απεμπλοκή από ένα κλίμα διαρκούς φθοράς, ακόμη μία ύστατη προσπάθεια του ανθρώπου να πιστέψει σε κάτι που θα του δώσει την ελπίδα για ανάκαμψη. Παραφιλολογίες, συνωμοσιολογία, που να πιστέψεις και σε τι;