Δείξε μου την ανασφάλεια σου, να σου πω ποιος είσαι
Η αμφιβολία σκοτώνει περισσότερα όνειρα από ότι η αποτυχία θα μπορούσε. Η ζωή μας, ωστόσο, είναι γεμάτη ανασφάλειες, ενδοιασμούς, φόβους. Κινούμαστε μέσω της αμφιβολίας, επιβιώνουμε μέσω της ανασφάλειας, ζούμε μέσω του φόβου. Ο
φόβος είναι βαθιά ριζωμένος σε κάθε έκφανση της καθημερινής μας ζωής. Διαλύει τη σχέση με τους άλλους, διαλύει τη σχέση με το αντίθετο φύλο, αλλά, κυρίως διαλύει τη σχέση με τον εαυτό μας.
Πόσες φορές στην αρχή ενός νέου εγχειρήματος δεν φοβηθήκαμε; Πόσες φορές στην αρχή μιας νέας σχέσης, κάναμε πίσω από ανασφάλεια; Πόσες φορές δεν προσπαθήσαμε, μονάχα στη σκέψη πως θα αποτύχουμε;
Δειλοί θα σκεφτείς. Απλά άνθρωποι θα συμπληρώσω. Ο φόβος, είναι μια ενστικτώδης αντίδραση, που μας κινητοποιεί σε περίπτωση κινδύνου. Ενεργοποιεί τη λεγόμενη αντίδραση μάχης ή φυγής. Σε τέτοιες περιπτώσεις ο φόβος είναι σωτήριος για την ύπαρξη μας.
Ωστόσο, στις μέρες μας η παρουσία του φόβου δεν μένει μονάχα εκεί. Έχει εισχωρήσει βαθύτερα και οι συνέπειές του είναι ολέθριες. Μας έχει καταστρέψει, εξάλλου, από την αρχή-αρχή. Από τότε που ήμασταν παιδιά.
Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από τους ειδικούς ως
η εποχή της μοναξιάς. Πρόσεξε -όχι της μοναχικότητας- της μοναξιάς.
Οι άνθρωποι είναι μόνοι. Από
επιλογή. Σκέψου. Ονομάζουν επιλογή, τον φόβο. Τόσο ύπουλος και βαθύς είναι, που έχει καταφέρει να κρυφτεί πίσω από μια άλλη έννοια.
Γίνεται ξάφνου επιλογή, και όχι ένας καταστροφικός εχθρός που μπορεί να καταδικάσει έναν άνθρωπο στη δυστυχία.
Μονάχα ο ώριμος άνθρωπος είναι σε θέση να αναγνωρίσει τις ανασφάλειες και τους φόβους του και να τα υπερνικήσει.
Μονάχα ο κεντραρισμένος άνθρωπος θα καταφέρει να φύγει από την περιφέρεια του φόβου και να δει από άλλη σκοπιά τα πράγματα.
Ο
ώριμος άνθρωπος δεν φοβάται να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Δεν ζητιανεύει αγάπη από τους άλλους. Ξέρει πολύ καλά ότι και οι άνθρωποι από τους οποίους ζητάει αγάπη, ζητούν και οι ίδιοι αγάπη για τον εαυτό τους. Αντιλαμβάνεται πλήρως ότι όταν κάποιος ζητάει αγάπη, δεν είναι ικανός να δώσει αγάπη επειδή το ίδιο το γεγονός ότι ζητάει, συνεπάγεται πως δεν μπορεί να ανταποδώσει.
Θα πρέπει, λοιπόν, να αντιληφθούμε πώς μια ισορροπημένη σχέση μας θέλει
συνοδοιπόρους. Δύο αυτόνομες οντότητες που έχουν κοινή πορεία ζωής. Και στα εύκολα και στα δύσκολα.
Και έτσι μαγικά ο φόβος θα υπερνικηθεί και οι όποιες ανασφάλειες θα διαλυθούν.
Οι άνθρωποι θα ευτυχούν χωρίς οι ενδοιασμοί να έχουν γίνει ταυτότητα τους και να ορίζουν την ύπαρξη τους.
Απαλλαγμένοι - κοινώς
ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ.
*για όλους εκείνους που έστω κάποια στιγμή προσπάθησαν, ανεξάρτητα αν τελικά δεν τα κατάφεραν.
Γράφει η Τσαγκαράκη Ευφροσύνη
Γεννήθηκα το 1987 και κατάγομαι από τον Κολινδρό Πιερίας. Αποφοίτησα από τη Φιλοσοφική Σχολή του πανεπιστημίου Ιωαννίνων και συγκεκριμένα από το τμήμα Φιλολογίας με ειδίκευση στον τομέα των Μεσαιωνικών Νεοελληνικών Σπουδών.
Μεγάλες μου αγάπες η συγγραφή, ο χορός και το θέατρο.
