«Ευθύνη»

Γράφει ο Αποστόλης Σαμακοβλής13-12-2017

Πέρασαν πολλά χρόνια αλλά η κατάσταση είναι ακριβώς η ίδια, στάσιμη και χωρίς περιθώρια σκέψης για αλλαγή. Ούτε καν για προσπάθεια αλλαγής. Δεν αλλάζει ότι δεν δέχεται διόρθωση και δεν διορθώνεται ότι δεν παραδέχεται πως έφταιξε. Γιατί η ευθύνη για αλλαγή είναι βαριά. Η ευθύνη γενικά πέφτει βαριά στις πλάτες.

Και μετά λέμε όλοι μας πως φταίει ο ένας κι ο άλλος. Ίσως να αλλάξει η κατάσταση όταν ο καθένας από εμάς θα βρει το κουράγιο να σηκώσει το κεφάλι και να κοιτάξει έναν καθρέφτη. Να ανοίξει τα μάτια και να βροντοφωνάξει:

«Εγώ φταίω, εγώ φταίω και κανένας άλλος, ο κύριος υπεύθυνος για την κατάσταση που βρίσκομαι είμαι εγώ, η ευθύνη βαραίνει εμένα και εγώ μόνο μπορώ να κάνω κάτι για να αλλάξω όλο αυτό το άδειο σκηνικό».

Αυτό το σκηνικό απόλυτης κενότητας που δεν οδηγεί πουθενά.

Αστειότητες, να αναλάβουμε ευθύνες είναι κάτι που εμείς δεν κάνουμε. Δεν είναι στη φύση μας έτσι κι αλλιώς.

Από μικροί δεν λέγαμε ,όποτε κάναμε μια αταξία και μας κυνηγούσε η μαμά με τον πλάστη, ότι το έκανε ο διπλανός μας, ο μπαμπάς ή ο παππούς ή το φάντασμα του Γκόγια που είδαμε στην τηλεόραση το προηγούμενο βράδυ;

Πάντα δεν ρίχναμε το φταίξιμο στον μικρό μας αδερφό όταν σηκωνόμασταν στην καρέκλα να πάρουμε το γλυκό πάνω από την κουζίνα και από απροσεξία το ρίχναμε και λεκιάζαμε όλο το δωμάτιο;

Όποτε μας έβαζε κακό βαθμό ο δάσκαλος δεν του ρίχναμε το φταίξιμο με ρήσεις τύπου «δεν με χωνεύει επειδή ακούω ροκ κι έχω μαλλιά», λες κι ο έρμος ο δάσκαλος άλλη όρεξη δεν έχει από το να αντιπαθεί προέφηβους χωρίς σκοπό και λόγο.

Όταν σε μια σχέση φεύγουμε πρώτοι δεν συνηθίζουμε να ρίχνουμε το φταίξιμο σε εκείνη; Επηρεασμένοι από κλαψιάρηδες τραγουδιστές, δεν ρίχνουμε την ευθύνη αλλού χωρίς να σκεφτόμαστε καν το ενδεχόμενο ενός λάθους από μέρους μας;

Στη δουλειά όταν μας καλεί ο προϊστάμενος και μας βάζει μια κατσάδα δεν ρίχνουμε την ευθύνη στην κακή εργοδοσία και στο κεφάλαιο χωρίς, εννοείται, να σκεφτούμε αν υπάρχει μια περίπτωση να έχουμε σφάλει στο οτιδήποτε;

Κι όταν σε τόσα παραδείγματα κι άλλα τόσα που υπάρχουν και θα υπάρξουν, είναι εύκολο και λογικό και το μόνο αληθινό και πραγματικό να αποποιηθούμε της ευθύνης των πράξεων μας γιατί να κάνουμε κάτι άλλο;

Γιατί να πρωτοτυπήσουμε να φτιάξουμε τον εαυτό μας και κατ’ επέκταση τους γύρω μας όταν με το «δε φταίω εγώ» ξεμπερδεύουμε;

Γιατί να αναλάβουμε την ευθύνη για τις πράξεις μας όταν ενώ σιωπούμε για την κατάσταση στην οποία μας έφεραν δεν υπάρχει κάποιος να μας δώσει μια σφαλιάρα να μας συνεφέρει;