Σύγχρονοι «Πυγμαλίωνες»

Γράφει η Γιώτα Στέφα08-12-2017

Κυριακή.. και βρίσκομαι να απολαμβάνω τον πρωινό καφέ της ημέρας, σε μία καφετέρια της γειτονιάς μου. Παράλληλα, ακούγοντας την συζήτηση μιας παρέας από το διπλανό τραπέζι, ένα τεράστιο ερώτημα γεννιέται μέσα στο μυαλό μου:

«Μα γιατί να αλλάξουν τον άνθρωπο τους; Για να τον κάνουν καλύτερο επί της ουσίας, ή για να ακολουθεί τα εκάστοτε εγωιστικά τους θέλω;»

Κατά την άποψη των διπλανών, τον σύντροφο σου τον διαλέγεις, όχι γι’ αυτό που είναι, αλλά γι’ αυτό που μπορεί να γίνει. Αν έχει δηλαδή, τις προοπτικές να μεταμορφωθεί, σε ένα εν δυνάμει ιδανικό ταίρι. Και με το ιδανικό ταίρι στη παρούσα φάση, εννοούν, εκείνον ή εκείνη που θα μπορείς να τον πλάσεις από την αρχή. Μία καλή πρώτη ύλη, πάνω στην οποία σαφώς θα μπορείς να επέμβεις, έτσι ώστε να έρθει πιο κοντά στα δικά σου γούστα. Αυτό, μπορεί να περιλαμβάνει τα πάντα. Από (επι)μόρφωση, μέχρι αλλαγή γκαρνταρόμπας.

Μετά από αρκετή ώρα και έχοντας ακούσει διάφορα (κατά τη γνώμη μου) «τρελά» από την κουβέντα τους, πιάνει το αυτί μου τον άντρα της παρέας να λέει, πως, είναι οι σύγχρονοι Πυγμαλίωνες. Ότι, όπως εκείνος, έτσι και αυτοί, έφτιαξαν ένα δικό τους δημιούργημα. Ακριβώς όπως το ήθελαν και το φαντάζονταν. Ότι κατάφεραν και άλλαξαν, τις όποιες ατέλειες είχαν, οι σύντροφοι τους.

Κατά τον μύθο, ο Πυγμαλίωνας, έπλασε το τέλειο για τα κριτήρια του άγαλμα, την Γαλάτεια. Την έφτιαξε τόσο υπέροχη, ώσπου τελικά την ερωτεύτηκε. Με τη παρέμβαση της θεάς Αφροδίτης, η Γαλάτεια, πήρε σάρκα και οστά. Έγινε μία αληθινή γυναίκα. Έτσι, ο Πυγμαλίωνας την παντρεύτηκε.

Στην πραγματικότητα όμως, οι άνθρωποι είναι ήδη διαμορφωμένοι. Έχουν ζωή, χαρακτήρα, άποψη. Γιατί να τα αλλάξεις όλα αυτά; Αυτά, είναι που κάνουν τον καθένα μας μοναδικό. Ο καθένας, μπορεί να σε ερωτευτεί και να τον ερωτευτείς. Ο καθένας, μπορεί να είναι καλός άνθρωπος και σύντροφος. Ο καθένας, μπορεί να σου προσφέρει την ευτυχία. Και ας μην είναι όπως ακριβώς τον ονειρεύτηκες. Και ας μην φοράει τα ρούχα που προτιμάς. Και ας μη κάνει την δουλειά που θες. Και ας μην είναι τέλειος.

Άλλωστε, ποιος μας λέει ότι εμείς είμαστε τέλειοι; Ότι είμαστε κατάλληλοι για να αλλάξουμε έναν άνθρωπο; Ότι αυτά που επιθυμούμε είναι σωστά; Ότι θα μας βγουν σε καλό;

Και αν μια μέρα, το ίδιο μας το δημιούργημα «ζωντανέψει» και δεν μας αρέσει πια; Τι γίνεται τότε; Κάναμε κάποιο λάθος, ή τελικά καταφέραμε μόνοι μας, να καταστρέψουμε οτιδήποτε καλό υπήρχε στον άνθρωπο μας;