Που πάει ο έρωτας όταν πεθαίνει;
Υπήρξε ποτέ έρωτας;
Πώς θα το καταλάβω;
Όλοι, τον καταλαβαίνουν;
Και αν δεν υπάρχει όσο πρέπει;
Είναι κάτι "βαρύ" αυτό...Ο γάμος...
Καταλαβαίνεις πώς πρέπει να υπάρχει...Όχι;
Θα σπάσει το κεφάλι μου, δεν αντέχω!
Εσύ τι λές; Άσε, μην μιλάς καθόλου. Μόνο συνέχισε να ακούς. Μην φύγεις. Συγνώμη, σε κουράζω;
Τελικά τι γίνεται ο έρωτας;
Εξαφανίζεται;
Κρύβεται;
Μεταμφιέζεται;
Φεύγει;
Εεε;...
{Με κοιτάζει με έντονα υγρό βλέμμα προσπαθώντας να ξεριζώσει τη σκέψη μου από το μυαλό, να την κάνει άλλο ένα πετραδάκι στο σωρό της επιχειρηματολογίας της, στον τοίχο προστασίας της από τις ενοχές...}
Δεν αντέχω άλλο να προσποιούμαι ότι είμαι καλά, ότι δεν με ενδιαφέρει αν δεν υπάρχει στη σχέση ο έρωτας.
Οι άλλοι είναι καλά;
Πώς τα καταφέρνουν;
Ξεγελάνε τον εαυτό τους;
Και οι σύντροφοί τους; Το καταλαβαίνουν; Και συνεχίζουν;
Είμαι απαράδεκτη. Μια εγωίστρια. Κοιτάω μόνο τον εαυτό μου. Δεν είμαι καλός άνθρωπος.
{Σμίγω τα φρύδια μου κοιτώντας τη έντονα σε μια προσπάθειά μου να συνειδητοποιήσει ότι έχει περάσει στη υπερβολή και το αυτομαστίγωμα...}
Τι να κάνω; Η αλήθεια είναι ότι ξέρω πολύ καλά!
Αυτή η αλήθεια όμως με βασανίζει, με καίει, με εξουθενώνει.
Ναι, ναι...Αυτήν την "αλήθεια"την έχω υπεραναλύσει τόσο καιρό.
Και ξέρεις ήμουν τόσο μόνη σε αυτό...
Κουράστηκα. Πολύ κουράστηκα.
Δεν κατάλαβε. Όχι, ποτέ δεν κατάλαβε τον αγώνα μου.
Πάντοτε μιλούσα. Έλεγα αυτό που με ενοχλεί, έλεγα για το πως ονειρευόμουν τη ζωή μας, έλεγα ξεκάθαρα τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου...
Εσύ το ξέρεις, έτσι δεν είναι; Το θυμάσαι; Πες, είναι αλήθεια...
{Κουνάω το κεφάλι καταφατικά...}
Πάντοτε μιλούσα. Μιλούσα και πλήρωνα το τίμημα.
Παρερμηνείες, υποσχέσεις φρικτά αδύναμες, καυγάδες άγριοι, χωρισμοί αδίστακτοι, φασαρίες συχνές, ψυχρός πόλεμος θανατηφόρος...
Α! Και το άλλο...Το υποχρεωτικό "ντάντεμα"!
Να συμμαζέψω, να παρηγορήσω, να περιθάλψω, να υπομείνω, να περιμένω, να αντέξω, να αγκαλιάσω, να ξενυχτήσω, να ακούσω, να συμβουλέψω, να παραβλέψω...
{Είχε μετακινηθεί ολοκληρωτικά στο ρόλο του "γονέα". Μιλούσε σαν μία καθαρά μητρική φιγούρα...}
Γιατί με κοιτάς έτσι;
Θα σκέφτεσαι ότι το παρακάνω; Ότι μπερδεύω τους ρόλους, ε;
Δεν το θέλησα...
Τώρα πια και δεν το θέλω και δεν το μπορώ!
Είμαι γυναίκα, με ακούς;
Που πήγαν τα όνειρα, οι επιθυμίες, ο πόθος, το πάθος; Ποιος τα έκλεψε;
Εντάξει! Εγώ τα έδωσα. ΕΝΕΧΥΡΟ!
Τέλος με αυτή τη δοσοληψία. Μου ρούφηξε τα πάντα. Τη χαρά, το πάθος, τον αυθορμητισμό, τη ζωντάνια, τη φαντασία, τη δημιουργικότητα.
Είδες;
Μιλάω και ΕΓΩ για όλα αυτά. Πάθος...Φαντασία...
Κάποτε τα είχα όλα αυτά.
Μετά τα έχασα και τα θέλησα τόσο δυνατά σαν να ήταν άγνωστα, πρωτόγνωρα...
Ναι. Πρέπει να σε πληροφορήσω ότι άλλαξα.
Αναγκάστηκα. Το θέλησα. Ουφ, όλα μαζί.
Το σημαντικό είναι ότι δεν μπορώ πια.
Όλο δεν μπορώ, λέω.
Κάτι σημαίνει αυτό, ε;
Μάλλον...μπορώ;
{ΟΙ ταχύτατες σχισμές που δημιούργησαν τα μάτια μου, ίσως της επιβεβαίωσαν τη δύναμη που κρύβει...}
Θέλω να τελειώσει όλο αυτό. Να ξεκαθαρίσει. Να έρθει ένα τέλος.
Ξέρω. Ναι, το ξέρω καλά αυτό. Σε εμένα θα πέσει ο κλήρος.
Και πώς θα το κάνω σε έναν άνθρωπο που μου έδωσε τόσα; Που με εμπιστεύτηκε, που με πίστεψε;
Προδοσία.
Αδικία.
Κακία.
Απάτη.
Μην μιλήσεις! Σαν να σε ακούω να τα λες.
Έχει το μερίδιο της ευθύνης του.
Είναι ενήλικας.
Έπαιζε και εκείνος τα παιχνιδάκια του.
Πράγματι. Και με κάποιο ποσοστό επίγνωσης μάλιστα.
Κάποιες φορές ίσως και υποσυνείδητα.
Οφείλω να φροντίσω τον εαυτό μου...
Αυτή είναι η πρώτη προτεραιότητα. Αλλιώς, πώς;
Πώς θα είναι καλά και όλοι οι άλλοι, ε;
Σωστά...
Να γινόταν ένα μαγικό. Να έδινε κάποιος το τέλος. Δίχως τη δική μου ανάμειξη.
Τώρα γίνομαι και εγώ παιδί, ε;
Έτσι δεν θα βγει άκρη, το ξέρω.
Δεν μπορώ άλλο. Δεν αντέχω να ζω αυτήν την κατάσταση.
Θα μου πεις τουλάχιστον που πάει ο έρωτας;
Φεύγει;
Μεταμορφώνεται;
Πεθαίνει;
Κρύβεται;
Ε;;;
{......................................}
Γράφει η Αλεξάνδρα Γεωργίου Συνθετική Σύμβουλος Ψυχικής υγείας
