«Ο πόνος που θες να φύγει. Θες;»

Γράφει η Μαρσέλα Καπλάνη 24-11-2017

Κάποιες φορές τα συναισθήματα και οι φόβοι πρέπει να εξωτερικεύονται για να μπορέσουν να μετουσιωθούν σε κάτι άλλο. Όσο πιο δυνατά κρατάς τον πόνο μέσα σου, τόσο αυτός απλώνεται και περνά σε όλα σου τα κύτταρα. Η ψυχή σου γίνεται το σπίτι του και εννοείται πως δε θα του αρέσει να τον διώξεις από το ίδιο του το σπίτι. Εσένα θα σου άρεσε;

Και καθώς αυτός μένει ασφαλισμένος στα τείχη του, κάνει χώρο και για άλλο πόνο και για άλλη θλίψη, εσύ αρχίζεις και παγώνεις. Νιώθεις να κρυώνουν όλοι σου μύες, ύστερα το κεφάλι, το στήθος, τα πόδια και τα χέρια. Κι ενώ η ψυχή είναι δική σου, σου ανήκει, λειτουργείς σαν να σου την έχουν δανείσει. Είσαι ξένος μέσα στο ίδιο σου το σώμα, σαν απρόσκλητος επισκέπτης. Κακό ε;

Κοιμάσαι, ξυπνάς με την ίδια αίσθηση του κρύου πάνω και μέσα σου. Παγιδεύεσαι σε ψευδαισθήσεις χαράς και ελπίδας, νομίζοντας πως τον ξεγέλασες και έτσι εκείνος θα φύγει αναίμακτα από μέσα σου. Πιστεύεις πως όλα είναι τόσο απλά, όταν μιλάμε για κακοποίηση της ψυχής. Σε ξαναρωτάω, εσύ θα άφηνες το βολικό σου περιβάλλον για κάπου αλλού;

Ο πόνος αν κάτσεις να του μιλήσεις θα σου μιλήσει με πολύ άσχημα λόγια, θα σε γυρίσει πίσω σε μνήμες που θες να απαλλαγείς και θα σε φέρει μπροστά σε κλειδωμένες πόρτες. Που μοιάζουν έτσι, αλλά αν κοιτάξεις πιο βαθιά θα δεις πως έχουν χώρο τόσο όσο το σχήμα του κορμιού σου. Φτάνει μόνο να μπορείς να δεις αυτό το σχήμα που θα σε αφήσει ελεύθερο. Μπορείς;

H τέχνη του να μπορείς να αγκαλιάσεις τον πόνο σου, να τον κάνεις φίλο και δάσκαλό σου, απαιτεί ανάσα. Να βρεις τη δύναμη, αναπνέοντας Βαθιά και αργά, να γίνεις θαρραλέος, να βρεις τη τόλμη που σου λείπει να βγεις μπροστά. Είναι το θαύμα που ψάχνεις για να μπορέσεις να δεις επιτέλους πως οι πόρτες είναι ανοιχτές για να φύγεις για όπου θες. Θες;

Δες. Δες αν ο τρόπος που έχεις επιλέξει να κάνεις τα πράγματα σε βοηθάει να έρχεσαι πιο κοντά στη λύση ή πιο κοντά στο πρόβλημα. Δες αν κρατώντας τον πόνο σου ανέπαφο μέσα σου θα καταφέρεις ποτέ να δεις το σχήμα του κορμιού σου στη πόρτα της εξόδου. Βλέπεις;

Κι αν μείνεις ακούνητος, αν δεν επαναστατήσεις, αν δεν φωνάξεις, αν δεν σηκωθείς από τη λήθη σου, αν αφήσεις τα πλοκάμια του πόνου και της θλίψης σου να σε τυλίξουν, αν η σιωπή σου είναι μεγαλύτερη από τη φωνή σου, αν η υποταγή είναι άποψη και τρόπος να θες να ελέγχεις και να σε ελέγχουν, αν αγαπάς για να σε αγαπούν, αν αγαπάς με φόβο, αν δεν ξέρεις να αγαπάς εσένα κυρίως, τότε η βία θα είναι ο μόνος τρόπος έκφρασής σου. Αυτό θες να είναι η ζωή σου;;;;