Νέοι: Οι σύγχρονοι μετανάστες

Ελένη Μητρογιάννη - Φιλόλογος24-11-2014

Παραδέχομαι πως από τη στιγμή που μπήκα στο πανεπιστήμιο στόχευα στο ενδεχόμενο να συνεχίσω τις σπουδές μου στο εξωτερικό. Βιάζομαι να προλάβω το επερχόμενο σχόλιο: «Ακόμα μία που σνομπάρει το ελληνικό πανεπιστήμιο». Μεγάλο ζήτημα συζήτησης αλλά θα αρκεστώ να πω πως δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία, αλλά περισσότερο σε μία άλλη που αποτελείται από νέους οι οποίοι αγωνιωδώς ψάχνουν να γεμίσουν τη ζωή και το πνεύμα τους με όσο το δυνατόν περισσότερες εμπειρίες συνθέτοντας αυτό που χαρακτηρίζουμε ως διαφορετικότητα. Θέλω να βιώσω έναν διαφορετικό πολιτισμό, να γνωρίσω ένα εναλλακτικό εκπαιδευτικό σύστημα και να εφοδιαστώ επιστημονικά με εμπειρίες από επιστήμονες που κουβαλούν μία ετερόκλητη από εμάς κουλτούρα. Όμως φτάνω να παραδεχτώ και κάτι ακόμα: Ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό, μέχρι και τώρα, πως μπορεί να μη γυρίσω πίσω. Σπεύδω να καθησυχάσω τον εαυτό μου με τη σκέψη πως δεν βαδίζω μόνη μου προς αυτή την επιλογή.

Χρησιμοποιώντας τη λέξη «επιλογή» ξεχωρίζω εκείνους που χαρακτηρίζονται από ζοφερή επιθυμία να εγκατασταθούν μόνιμα στο εξωτερικό και εκείνους που απλώς νιώθοντας απειλή από την κατάσταση που επικρατεί στην δική τους πατρίδα, ωθούνται προς μία αναγκαστική μετανάστευση, ενώ τα μελλοντικά τους όνειρα τοποθετούνται στη χώρα που μεγάλωσαν. Εντοπίζω τον εαυτό μου να τάσσεται με εκείνους της δεύτερης κατηγορίας. Είναι περίεργο να νιώθεις ότι σου στερούν κάποιοι τις επιλογές της δικής σου ζωής με αποτέλεσμα να αποφασίζουν άλλοι για σένα πριν από σένα. Σε αυτή την κατηγορία βρίσκονται όλοι οι νέοι της δικής μου γενιάς που καθημερινά αποχαιρετούν την Ελλάδα είτε με την προοπτική των σπουδών είτε της επαγγελματικής τους αποκατάστασης κάπου που δεν θα τους εκμεταλλεύονται προσφέροντας τους ψίχουλα για κανονική απασχόληση. Δεν θα είμαι ακόμα ένας που θα αναζητεί τα αίτια του φαινομένου, μιας και είναι γνωστά. Θα προτιμήσω όμως να συνθέσω τα αποτελέσματα: Mία Ελλάδα που καθημερινά αποχαιρετά τους νέους της, νέοι που καθημερινά αποχαιρετούν τους φίλους τους, μια κοινωνία που καθημερινά αποχαιρετά την πρόοδο. Ας σκεφτούμε για μία στιγμή όλοι ποιο είναι το μέλλον μιας χώρας που ο μοχλός προόδου της σταδιακά εξαφανίζεται και στρέφεται αλλού για την αναζήτηση της ελπίδας. Δεν λέει κανείς πως κατά την εξερεύνηση του αγνώστου όλα θα είναι εύκολα. Ίσα ίσα μάλιστα οι δυσκολίες είναι πολλές, όμως όταν το παράθυρο για την ελπίδα μίας καλύτερης ζωής είναι ανοιχτό εκεί, αξίζει ενδεχομένως να κοπιάσεις περισσότερο. Ποιος ξέρει άραγε, μπορεί ο επόμενος που θα στραφεί στο διαφορετικό να είσαι εσύ, ο φίλος σου, εγώ.