Παραδέχομαι πως από τη στιγμή που μπήκα στο πανεπιστήμιο στόχευα στο ενδεχόμενο να συνεχίσω τις σπουδές μου στο εξωτερικό. Βιάζομαι να προλάβω το επερχόμενο σχόλιο: «Ακόμα μία που σνομπάρει το ελληνικό πανεπιστήμιο». Μεγάλο ζήτημα συζήτησης αλλά θα αρκεστώ να πω πως δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία, αλλά περισσότερο σε μία άλλη που αποτελείται από νέους οι οποίοι αγωνιωδώς ψάχνουν να γεμίσουν τη ζωή και το πνεύμα τους με όσο το δυνατόν περισσότερες εμπειρίες συνθέτοντας αυτό που χαρακτηρίζουμε ως διαφορετικότητα. Θέλω να βιώσω έναν διαφορετικό πολιτισμό, να γνωρίσω ένα εναλλακτικό εκπαιδευτικό σύστημα και να εφοδιαστώ επιστημονικά με εμπειρίες από επιστήμονες που κουβαλούν μία ετερόκλητη από εμάς κουλτούρα. Όμως φτάνω να παραδεχτώ και κάτι ακόμα: Ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό, μέχρι και τώρα, πως μπορεί να μη γυρίσω πίσω. Σπεύδω να καθησυχάσω τον εαυτό μου με τη σκέψη πως δεν βαδίζω μόνη μου προς αυτή την επιλογή.
Χρησιμοποιώντας τη λέξη «επιλογή» ξεχωρίζω εκείνους που χαρακτηρίζονται από ζοφερή επιθυμία να εγκατασταθούν μόνιμα στο εξωτερικό και εκείνους που απλώς νιώθοντας απειλή από την κατάσταση που επικρατεί στην δική τους πατρίδα, ωθούνται προς μία αναγκαστική μετανάστευση, ενώ τα μελλοντικά τους όνειρα τοποθετούνται στη χώρα που μεγάλωσαν. Εντοπίζω τον εαυτό μου να τάσσεται με εκείνους της δεύτερης κατηγορίας. Είναι περίεργο να νιώθεις ότι σου στερούν κάποιοι τις επιλογές της δικής σου ζωής με αποτέλεσμα να αποφασίζουν άλλοι για σένα πριν από σένα. Σε αυτή την κατηγορία βρίσκονται όλοι οι νέοι της δικής μου γενιάς που καθημερινά αποχαιρετούν την Ελλάδα είτε με την προοπτική των σπουδών είτε της επαγγελματικής τους αποκατάστασης κάπου που δεν θα τους εκμεταλλεύονται προσφέροντας τους ψίχουλα για κανονική απασχόληση. Δεν θα είμαι ακόμα ένας που θα αναζητεί τα αίτια του φαινομένου, μιας και είναι γνωστά. Θα προτιμήσω όμως να συνθέσω τα αποτελέσματα: Mία Ελλάδα που καθημερινά αποχαιρετά τους νέους της, νέοι που καθημερινά αποχαιρετούν τους φίλους τους, μια κοινωνία που καθημερινά αποχαιρετά την πρόοδο. Ας σκεφτούμε για μία στιγμή όλοι ποιο είναι το μέλλον μιας χώρας που ο μοχλός προόδου της σταδιακά εξαφανίζεται και στρέφεται αλλού για την αναζήτηση της ελπίδας. Δεν λέει κανείς πως κατά την εξερεύνηση του αγνώστου όλα θα είναι εύκολα. Ίσα ίσα μάλιστα οι δυσκολίες είναι πολλές, όμως όταν το παράθυρο για την ελπίδα μίας καλύτερης ζωής είναι ανοιχτό εκεί, αξίζει ενδεχομένως να κοπιάσεις περισσότερο. Ποιος ξέρει άραγε, μπορεί ο επόμενος που θα στραφεί στο διαφορετικό να είσαι εσύ, ο φίλος σου, εγώ.
Το άγχος μπορεί να είναι εποικοδομητικό, όταν με πείσμα και αποφασιστικότητα σε ωθεί να επιτύχεις τον στόχο σου, αλλά καταστροφικό, όταν με φόβο και ηττοπάθεια αρχικά σε αδρανοποιεί κι έπειτα σε οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην παραίτηση.
Όλοι χωρίς διακρίσεις έχουν βιώσει αυτή τη μάστιγα, άλλοι με περισσότερη και άλλοι με λιγότερη ένταση. Άλλοι καταφέρνουν να το προσπεράσουν...
Πώς ανακουφιζόμαστε από το πουθενά;
Πώς φτάσαμε αναπάντεχα σε μία όαση;
Γιατί αναπνεύσαμε ξανά από την ασφυξία;
Ποιος, που, πότε, πώς βοηθηθήκαμε;
Ήταν τυχαίο;
Ήμασταν σε ετοιμότητα;
Το τάιμινγκ κατάλληλο;
Πιστέψαμε λιγάκι περισσότερο;
Αφήσαμε πιο χαλαρή μια σφιχτή… πίστη μας σε κάτι;
Παρασυρθήκαμε σε κάτι επωφελές για τους εαυτούς μας, γιατί είχαμε Εκείνη τη Στιγμή δυναμώσει
...
Τι συμβαίνει στα παιδιά που δεν είναι ελεύθερα να λειτουργήσουν όπως θέλουν.
Αποφάσισα να γράψω για τις συνέπειες της υπερπροστασίας, όταν την προηγούμενη εβδομάδα ήμουνα στο πάρκο όπου δυο μητέρες μεγάλων παιδιών, περίπου 6-7 χρονών, κάνανε τα παιδιά τους κούνια στις μωρουδιακές κούνιες, και δεν τα αφήνανε να σκαρφαλώσουνε τα σχοινιά για να κάνουνε τσουλήθρα.
Το πρώτο συναίσθημα ήτανε αγανά...
Η απώλεια και το πένθος είναι αναπόσπαστα κομμάτια της ζωής μας. Αναπόφευκτα, όπου υπάρχει αρχή θα υπάρξει και τέλος. Αλλά και κάθε τέλος, ίσως, να προμηνύει μια καινούργια αρχή. ...
Σχολή, δουλειά, λαϊκή, τα παιδιά σε δραστηριότητες, social media, έξοδα. Καθημερινά βομβαρδίζεσαι από τη ρουτίνα ξεχνώντας εσένα και πως για να είσαι σε θέση να κάνεις τις δραστηριότητες αυτές, πρέπει να είσαι εσύ ο ίδιος καλά. Πως μπορείς λοιπόν να βελτιώσεις την καθημερινότητά σου;...
Βλέποντας κανείς τις συνθήκες που βιώνουμε σήμερα εύκολα θα πίστευε ότι παρακολουθεί κάποια ταινία επιστημονικής φαντασίας .Κι όμως αυτό που ζούμε είναι πραγματικότητα. Όσο και αν στην αρχή είχαμε τη ψευδαίσθηση ότι όλο αυτό είναι μακριά και δεν θα έχουμε πρόβλημα , πλέον ο κίνδυνος είναι εδώ. Όλα όσα είχαμε δεδομένα δεν υπάρχουν , η καθημερινότητα ,η ρουτίνα μας ανήκει στο παρελθόν. Προσπαθούμε ν...
Βρετανοί επιστήμονες ανακάλυψαν πως μια μεγάλη στεναχώρια επηρεάζει τόσο πολύ τον οργανισμό, ώστε εξασθενεί τους φυσικούς αμυντικούς μηχανισμούς του, παρέχοντας έτσι την ευκαιρία σε επικίνδυνα μικρόβια να του επιτεθούν και να τον αρρωστήσουν βαριά.
Το εύρημα εξηγεί περιπτώσεις ανθρώπων που αρρωσταίνουν βαριά ή και πεθαίνουν ακόμα όταν χάνουν τον/την σύντροφο της ζωής τους.
Αυτό συνέβη στην π...
“Το σύστημα ανακύκλωσης στις ΗΠΑ βρίσκεται σε κρίση” γράφει στην ιστοσελίδα Mother Jones ο συντάκτης Λουκ Γουέλαν.
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανακύκλωση στην αντιπέρα όχθη του Ατλαντικού Ωκεανού μοιάζουν με τα δικά μας. Καταρχάς, οι μπλε κάδοι, όπου αναμειγνύονται διάφορα ρεύματα ανακύκλωσης (πλαστικές συσκευασίες, γυαλί, χαρτί), συχνά “μολύνονται”...
Η εγκατεστημένη ισχύς αιολικής ενέργειας της Ευρώπης αναμένεται να φτάσει τα 258 γιγαβάτ, ήτοι περίπου το ένα τέταρτο της συνολικής παγκόσμιας αιολικής παραγωγής, μέσα σε πέντε χρόνια, σύμφωνα με την έκθεση της Wind Europe, παλαιότερα γνωστής ως Ένωση Ευρωπαϊκής Αιολικής Ενέργειας.
...
H 3η Ιουνίου έχει οριστεί από τον ΟΗΕ ως Παγκόσμια Ημέρα Ποδηλάτου (World Bicycle Day). Η απόφαση ελήφθη στις 12 Απριλίου 2018 από την γενική συνέλευση του διεθνούς οργανισμού, κατόπιν μιας διεθνούς εκστρατείας από τους λάτρεις του ποδηλάτου, στην οποία πρωτοστάτησε ο Πολωνός κοινωνιολόγος και ακτιβιστής δρ Λέσεκ Σιμπίλσκι, πρώην μέλος της Εθνικής Ολυμπιακής...
Πόσες φορές δεν του τάζουμε τον ουρανό με τα άστρα για να φάει τα λαχανικά του; Το να προσφέρουμε όμως «ανταμοιβή» σε ένα παιδί προκειμένου να δοκιμάσει κάτι που δεν θέλει, δεν είναι και ο καλύτερος τρόπος για να το πείσουμε, λένε τώρα οι επιστήμονες....
* Από μικρό να μην του αρνείστε τίποτα. Δίνετέ του ό,τι επιθυμεί, ό,τι ζητάει, ιδίως όταν πεισματώνει και κλαίει. Έτσι θα μεγαλώσει και θα πιστεύει πως οι άλλοι του οφείλουν τα πάντα, πως έχει μόνο δικαιώματα.
* Όταν αρχίσει να ξεστομίζει βρισιές, εσείς να γελάτε. Έτσι θα του δώσετε να καταλάβει ότι είναι πολύ έξυπνο!
* Μην του λέτε ποτέ: «Αυτό είναι κακό!...
Απορείς με τον εαυτό σου το τελευταίο καιρό που στέκεσαι απλά κάπου εκεί χωρίς να μιλάς. Κοιτάς τριγύρω το καθετί που συμβαίνει χωρίς να αντιδράς. Είναι το ότι συμφωνείς ή μήπως παραιτείσαι;
Η καθημερινότητα διαμορφώνεται αλλιώς απ' ότι θες και εσύ απομακρύνεσαι με τη σιωπή. Αυτή η ''απόσταση ασφαλείας'' που πιστεύουμε κάποιες φορές πως είναι προς όφελός μας. Όμως ακούς το οτιδήποτε. Προ...
Ένα μυθιστόρημα για τον έρωτα, την αναπνοή του Θεού πάνω στη γη. Μια ιστορία βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, που χορεύει ανάμεσα στο όνειρο και την αλήθεια, προσπαθώντας να κεντήσει την ίδια την αγάπη.
Η Αγάπη και η Ελισάβετ μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό. Μεγαλώνουν χωρίς να ξέρουν την ύπαρξη η μια της άλλης. Μέχρι που οι ζωές τους μπλέκονται αδυσώπητα
...
Η Μητριαρχία είναι η νέα ταινία του Νίκου Κορνήλιου στην οποία 60 γυναίκες ηθοποιοί -αλλά και ακτιβίστριες, μετανάστριες, πρόσφυγες, ποιήτριες, λογοτέχνες – διαφορετικών ηλικιών, εθνικοτήτων, κοινωνικών προελεύσεων, πολιτικών πεποιθήσεων και ερωτικών προτιμήσεων εκφράζουν τις απόψεις τους.
Σκηνοθεσία: Νίκος Κορνήλιος,Πρωταγωνιστούν: Ειρήνη Ιγγλέση, Όλγα...
Σάββατο πρωί και με παίρνει φίλος τηλέφωνο, πάμε Βόλο λέει για βόλτα μαζί με τους άλλους, είναι και η συναυλία σήμερα (συναυλία hip-hop που θα αναφερθώ σε αυτήν αργότερα). Είδα τον καιρό-έβρεχε, είδα το πορτοφόλι-ένα εικοσάρικο, είδα τα μούτρα μου στον καθρέφτη-χωρίς καμιά όρεξη, οπότε είπα «έρχομαι»....
Ετοιμάζουμε πρώτα τη βάση: βάζουμε τα μπισκότα και το βούτυρο στο μούλτι και τα πολτοποιούμε. Απλώνουμε το μίγμα σε μια ταρτιέρα με διάμετρο 20 εκ. και ψήνουμε τη βάση για 10′ περίπου. Την αφήνουμε να κρυώσει και στο μεταξύ ετοιμάζουμε την κρέμα...
Είναι κάποιες φορές στη ζωή μας που θα αλλάξουμε σπίτι και ενδεχομένως να πρέπει να το διακοσμήσουμε ξεκινώντας… από το μηδέν.
Ένα άδειο σπίτι είναι ένας καμβάς πάνω στον οποίο μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε ξεδιπλώνοντας την φαντασία μας, είναι όμως ταυτόχρονα και μια μεγάλη πρόκληση. Αν αναρωτιέστε πώς να ξεκινήσετε τότε ρίξτε μια ματιά στους παρακάτω...
Αλάτι: Όσο και να αντιπαθούμε αυτό το νοστιμότατο υλικό που κάθε φορά που το γευόμαστε σκεφτόμαστε πόσο άραγε να ενθαρρύνουμε την κυτταρίτιδα που φλερτάρει μα τα ποδαράκια μας, υπάρχουν πολλά καλά και αρκετοί λόγοι που το κάνουν να παίρνει άξια μία σταθερή θέση στα ντουλάπια της κουζίνας μας. Το αλάτι είναι θαυματουργό… στην καθαριότητα του σπιτιού μας....
Mία Ελλάδα που καθημερινά αποχαιρετά τους νέους της, νέοι που καθημερινά αποχαιρετούν τους φίλους τους, μια κοινωνία που καθημερινά αποχαιρετά την πρόοδο. Ας σκεφτούμε για μία στιγμή όλοι ποιο είναι το μέλλον μιας χώρας που ο μοχλός προόδου της σταδιακά εξαφανίζεται και στρέφεται αλλού για την αναζήτηση της ελπίδας. Δεν λέει κανείς πως κατά την εξερεύνηση του αγνώστου όλα θα είναι εύκολα. Ίσα ίσα μάλιστα οι δυσκολίες είναι πολλές, όμως όταν το παράθυρο για την ελπίδα μίας καλύτερης ζωής είναι ανοιχτό εκεί, αξίζει ενδεχομένως να κοπιάσεις περισσότερο. Ποιος ξέρει άραγε, μπορεί ο επόμενος που θα στραφεί στο διαφορετικό να είσαι εσύ, ο φίλος σου, εγώ.
