Ο κύκλος των χαμένων εραστών
Δεν μπορεί να μην το αναγνωρίζεις. Έχει συμβεί σε όλους μας. Μια περίοδος συναισθηματικής αστάθειας σε συνδυασμό με την μοναξιά, να οδηγήσει σε ένα αθώο "πισωγύρισμα"το οποίο τις περισσότερες φορές δεν είναι και τόσο αθώο. Λίγο τα γνώριμα συναισθήματα, λίγο η παλιά ασφάλεια, λίγο το ότι δεν υπάρχει κάτι καινούργιο να σου τραβήξει την προσοχή, οδηγεί στο να αποδίδεις σε μια περασμένη "αγάπη" τίτλους μοναδικότητας και υπεροχής. Ξαφνικά αυτά που τότε σε ενοχλούσαν, δεν φαντάζουν και τόσο τραγικά, αναγνωρίζεις ότι σε κάποια σημεία υπερέβαλες , έχεις και συ τις ιδιοτροπίες σου , άλλωστε, _ μήπως να το ξανασκεφτείς;
Το μονοπάτι του "πισωγυρίσματος", δυστυχώς, είναι επικίνδυνο και αν δεν έχεις μαζί σου ψιχουλάκια να ρίξεις, για να βρεις τον δρόμο της επιστροφής, ίσως και καταστροφικό. Ωστόσο, πάνω στην προσπάθεια σου να ξεχαστείς, πάνω στον ενθουσιασμό σου αν η επιστροφή σου γίνει δεκτή, λησμόνησες κάτι.... Τον λόγο που έφυγες ή έφυγε.. Η καλύτερα το ίδιο το γεγονός ότι κάποιος από τους δύο _εγκατέλειψε. Δεν αναλογίστηκες ότι για να" διαλυθήκατε", προφανώς, θα υπήρχε κάποιος σοβαρός λόγος, ο οποίος τις περισσότερες φορές είναι ιδιοσυγκρασιακός και όχι λειτουργικός, και που δυστυχώς δεν υπάρχει κάποιο μαγικό ραβδάκι να τον εξαφανίσει. Κακά τα ψέματα - ο άνθρωπος δεν αλλάζει τόσο απλά.
Πως μπορεί, λοιπόν, ένας εραστής που με τον καιρό απομυθοποιήθηκε, να ξαναγίνει το "κέντρο" του κόσμου; Τι σε έκανε να πιστέψεις, έστω και στιγμιαία, ότι εκεί που η ευτυχία χάθηκε μπορεί να ξαναβρεθεί; Η απάντηση είναι απλή. Ο φόβος. Από τι είναι όμως φτιαγμένος ο φόβος; Ο φόβος είναι φτιαγμένος από άγνοια. Άγνοια του πραγματικού μας εαυτού. Είναι μονάχα ένας, αλλά έχει χίλιες και μία εκδηλώσεις. Είναι ενέργεια και τίποτα δεν μπορεί να τον καταστρέψει. Μην προσπαθείς να τον απωθήσεις θα ριζώσει πιο βαθιά. Ακόμα και από το υπόγειο μπορεί να ασκεί την επιρροή του.
Γι αυτό, οι άνθρωποι κυριευόμαστε από τα πάθη μας πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε άλλο ον αυτού του πλανήτη. Στα άλλα όντα ο φόβος λειτουργεί απλά σαν ένας μηχανισμός "μάχης ή φυγής" Είμαστε, τα μοναδικά πλάσματα που διαθέτουμε την λογική και κριτική σκέψη να αναγνωρίζουμε τα συναισθήματα και τα πάθη μας και να μην υποκύπτουμε σε αυτά. Ακολουθούμε, όμως, εγωιστικά σχεδόν πεισματικά το λάθος δρόμο. Ακολουθούμε το δράμα και διώχνουμε την ευτυχία. Τα δεσμά του φόβου είναι τέτοια πια, που έχει εξαφανιστεί από τη συνειδητότητα μας. Δεν μπορούμε καν να τον καταλάβουμε. Επιλέγουμε να γυρίσουμε πίσω _ και ας δυστυχήσουμε _από το να ανοίξουμε τα φτερά μας προς το καινούργιο. Επιλέγουμε το δοκιμασμένο, από το αλλιώτικο. Φοβόμαστε το άγνωστο, το διαφορετικό, το αβέβαιο. Προτιμάμε τη γνώριμη δυστυχία, από την άγνωστη ευτυχία - την ζαχαρένια φυλακή από την αγκάθινη οδό της ελευθερίας. Τελικά, όμως, είμαστε άνθρωποι και πάρα τις αδυναμίες, τον φόβο και τα πάθη μας, παραμένουμε από τα πιο γοητευτικά και υπέροχα πλάσματα αυτού του παράξενου πλανήτη.
Γράφει
η
Τσαγκαράκη
Ευφροσύνη
