«Αυτός ο δαίμονας»
(Δεν είμαι ούτε ψυχολόγος, δεν είμαι ούτε ψυχαναλυτής, δεν είμαι ούτε ψυχίατρος. Δεν ειδικεύομαι σε τέτοια θέματα ούτε είμαι ειδικός κοινωνιολόγος. Είμαι απλά μια φωνή, είμαι απλά ένας συμβουλάτορας που θα γράψει μια γνώμη πάνω στο θέμα. Είμαι ένα αυτί όταν θέλει να μιλήσει κάποιος και ένα στόμα όταν θα θελήσει να ακούσει κάποια συμβουλή. Αυτά για τυχόν παρεξηγήσεις και παρερμηνείες σε αράδες πάνω στο θέμα. Ευχαριστώ.)
Κάποιες εκφράσεις που ακούγονται ανά διαστήματα: Η ψυχολογία μου είναι στα κάτω της. Δεν είμαι καλά ψυχολογικά. Έχω τα ψυχολογικά μου. Ψυχή και ένα ακόμη συνθετικό που προσδιορίζει την κατάσταση μου. Ψυχολογία μηδέν και τα τοιαύτα. Αλλά όλοι όσοι μου λένε, ή μας λένε τα παραπάνω κι άλλα τόσα, μαζί τους κι εγώ τα λέω και δεν με βγάζω έξω από το σύνολο, δεν μπορούμε να απαντήσουμε στο πιο απλό ερώτημα: τι ακριβώς είναι η ψυχή και αν μπορεί να σηκώσει ιατρική γνωμάτευση και θεραπεία, δηλαδή αν μπορεί ο καθένας να την γιάνει ρε αδερφέ. Κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς είναι η ψυχή, δεν θα πάω σε θεολογικές επιστήμες και ανεξερεύνητους ορίζοντες, οπότε θα πάω μπακάλικα με ότι νομίζουμε/νομίζω και πιστεύουμε/πιστεύω για το τι ακριβώς είναι η ψυχή οπότε οι επιστήμες που ασχολούνται με την αφεντιά της έχουν συγκεκριμενοποιηθεί όσο ήταν δυνατόν περισσότερο και οι λέξεις που είναι δίπλα στην λέξη αυτή έχουν δώσει κάποιο νόημα.
Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι η ψυχολογία είναι αυτό που άμα είναι στα πατώματα, ο άνθρωπος είναι ο χειρότερος φίλος-γνωστός που μπορείς να συναντήσεις και να συνομιλήσεις. Αν πάλι η ψυχολογία είναι στο ταβάνι τότε ο άνθρωπος είναι η καλύτερη παρέα που μπορείς να έχεις όταν συζητάς ή διασκεδάζεις. Πάνω κάτω είναι εμφανές πότε είναι ο καθείς στα “όπα” και στα “ωχ λαλά” του και δεν χρειάζεται κάποιο σχόλιο μια διάθεση που είναι στα πάνω της, φαίνεταιεπειδή ο άνθρωπος γελάει και μιλάει, σπάει πιάτα και χορεύει, κάνει ένα χαμό γενικά. Γιατί είμαστε και λαός εκδηλωτικός, όταν είμαστε χαρούμενοι το δείχνουμε τόσο ώστε να καταφέρουμε να ενοχλούμε τους πάντες γύρω μας. Παρασύρθηκα. Οπότε θα εστιάσω στην αντίθετη πλευρά, όταν η διάθεση που μαρτυρά την ψυχολογία του οποιουδήποτε είναι στα τάρταρα, βρίσκεται στον Άδη και φαίνεται πως θέλει βοήθεια. Θέλει βοήθεια επειδή χρειάζεται βοήθεια. Γιατί το “μέσα” μας είναι μυστήριο πράγμα, μπορεί να οδηγήσει σε καταστάσεις μη αναστρέψιμου κακού, οπότε καλό είναι να προλάβουμε κάτι τέτοιο. Κι αν ερωτηθώ για το αν είμαστε εμείς οι κατάλληλοι να βοηθήσουμε κάποιον με τέτοιου είδους θέματα, θα απαντήσω πως ναι. Ο καθένας μας είναι.
Βλέπουμε λοιπόν ένα πρόσωπο είτε είναι γνωστού είτε είναι φίλου το οποίο δεν τραβάει ούτε σε διασκέδαση, ούτε έχει διάθεση για αστεία, είναι λιγομίλητο και κακόκεφο. Με λίγες κουβέντες που λέει καταλαβαίνουμε πως κάτι δεν πάει καλά, εδώ ακριβώς είναι το σημείο που όλοι σκέφτονται ακριβώς το ίδιο: με ενδιαφέρει να ασχοληθώ;
Ναι, σε ενδιαφέρει να ασχοληθείς γιατί θα βοηθήσεις. Μια συζήτηση, μια διαμάχη ακόμα με κάποιον ο οποίος εμφανίζει πρώιμα σημάδια του δαίμονος που λέγεται κατάθλιψη (γιατί εκεί το πάω) μπορεί να βοηθήσει τόσο τον ίδιο όσο και τον επόμενο που θα συναντήσεις και θα έχει ίδια σημάδια. Γιατί αν συναντάς συχνά τέτοιους ανθρώπους δεν είναι τυχαίο, αν μάλιστα τους βοηθάς κιόλας κάντο λειτούργημα. Θα νιώσεις καλύτερα με τον εαυτό σου και θα προσφέρεις κάτι το ουσιώδες σε πολλούς εκεί έξω που παλεύουν κάθε μέρα με δυνάμεις που κανείς δεν κατανοεί.
Υπάρχουν οι αδαείς που πιστεύουν ότι όλοι όσοι περιγράφουν συμπτώματα κατάθλιψης απλά είναι παιδιά που μικρά δεν έφαγαν ξύλο για να στρώσουν, είχαν τα πάντα και τώρα που τα χαστουκίζει η ζωή κλαίνε αντί να παλέψουν, δεν είναι γενναία να κοιτάξουν το παρόν στα μάτια και να το αντιμετωπίσουν όπως πρέπει κι άλλες τέτοιες νεοελληνικές ωραίες απόψεις. Για ένα θέμα που κανείς δεν κατέχει βέβαια. Ένα πρόβλημα το οποίο καθημερινά οδηγεί σε μαύρες σκέψεις χιλιάδες ανθρώπους, ειδικότερα έφηβους, ένα πρόβλημα που οδηγεί στο χώμα πολλούς ανθρώπους επιτυχημένους και μη, πλούσιους και φτωχούς, βλάκες και πανέξυπνους. Οπότε καλό θα είναι αν μπορεί ο καθένας μας να βοηθήσει να πέσουν τα νούμερα αυτά, αν το κάνει. Ένας για πολλούς που υποφέρουν και σιγά σιγά πολλοί για τον ένα που παλεύει. Σε μια κοινωνία τέτοια αλληλοβοήθειας θα είναι όνειρο η ζωή, σε μια πραγματικότητα που μας αηδιάζει ας παλέψουμε για κάτι τέτοιο.
Δεν προσπαθώ να κάνω τον ειδικό, αλλά βγάλτε από μέσα σας ότι έχετε σε όποιους μπορείτε. Δεν είναι καλό το κλείσιμο στον εαυτό μας, μπορεί να μας βλάψει. Τα προβλήματα υπάρχουν επειδή υπάρχουν οι λύσεις τους, κοιτάξτε γύρω σας αν δεν μπορείτε να τις βρείτε γιατί υπάρχει κάποιος που μπορεί να σας βοηθήσει να τις βρείτε.
Γράφει ο Αποστόλης Σαμακοβλής
