«Για ένα κάστανο»
Ο Παΐσιος έγινε άγιος επισήμως πριν δεν θυμάμαι πόσο, για πολλούς ήταν προφήτης και καλώς έγινε, για άλλους ήταν ένας απλός άνθρωπος ο οποίος ακολούθησε την ασκητική ζωή μέχρι το τέλος της ζωής του. Άφησε πίσω του έργο είναι η αλήθεια και υπάρχουν μαρτυρίες και στοιχεία. Για το αλήθεια ψέματα και άλλα τέτοια δεν θα γράψω κάτι γιατί δεν με αφορά προσωπικά.
Αλλά γιατί τόσος χαμός για το κάστανο ρε παιδιά;
Στην Ελλάδα ανέκαθεν το αίσθημα της πίστεως και της ορθοδοξίας ήταν πάντα μεγάλο και υψηλό από τότε που μας χτύπησε την πόρτα η συγκεκριμένη θρησκεία. Τώρα γιατί τέτοιο μένος εναντίον ανθρώπων που πιστεύουν σε Αγίους και προσκυνούν είτε τις σπηλιές που ασκήθηκαν ως μοναχοί είτε οτιδήποτε άφησαν πίσω τους και έχει βρεθεί βρασμένο ή ψημένο δεν καταλαβαίνω.
Η πίστη σε μια ανώτερη δύναμη για κάποιους δεν υπάρχει ούτε επειδή έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου από επικίνδυνους ρασοφόρους ούτε επειδή είναι συντηρητικοί και δεν δέχονται τίποτα πέραν του τριπτύχου της επταετίας. Η πίστη για κάποιους είναι η ελπίδα, είναι η προσμονή, είναι το έπειτα. Είναι αυτό που δίνει δύναμη, είναι αυτό που συντροφεύει σε σκοτεινά μονοπάτια όταν οι κάποιοι είναι μόνοι τους.
Οπότε θα καταλάβω τις μεγάλες ουρές στις σκήτες, θα καταλάβω τον χαμό για λίγο αγιασμό από συγκεκριμένες πηγές δίπλα στα μοναστήρια, θα καταλάβω την περιέργεια και για το κάστανο ή το αμύγδαλο, θα καταλάβω τα πάντα που σχετίζονται με την θρησκεία και την λατρεία από τους συνανθρώπους μου αρκεί να μην φτάσουνε στο επίπεδο των Σταυροφόρων και περάσουμε σαν έθνος ότι περάσαμε τότε που έκαναν τα παιδιά εκείνα μια στάση κατά εδώ.
Το αστειότερο είναι πως η πλειοψηφία των Νεοελλήνων που κράζουν από το πρωί ως τα μεσάνυχτα για το συγκεκριμένο θέμα είναι υπέρμαχοι αλλόθρησκων ανθρώπων και των συνηθειών των δικών τους θρησκειών. Δεν το καταλαβαίνω, έχουμε ανεξιθρησκία και ακόμη είμαστε ελεύθεροι να πιστεύουμε σε ότι θέλουμε και μας αρέσει. Είμαι ελεύθερος να πιστεύω στον Πλούτωνα, θέλω να τον δοξάζω και να πιστεύω πως ο Άδης είναι ο δικός μου παράδεισος. Για ποιόν λόγο να είναι κατακριτέο; Θέλω να πιστεύω στον Θορ (τον κανονικό, όχι τον ξανθούλη) και να προσκυνάω θάλασσες και καταιγίδες. Γιατί να είναι κατακριτέο από οποιονδήποτε;
Μυαλά πιτσιρικάδων και νέων με τέτοιες αντιλήψεις καταντούν αυτό που κράζουν, συντηρητικά και απαρχαιωμένα. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε πολλά, ας μην γαβγίζουμε για την θρησκεία ρε παιδιά, οποιαδήποτε κι αν είναι αυτή.
Και τα γράφει ένας άνθρωπος που δεν έχει την καλύτερη σχέση με την επίσημη θρησκεία της χώρας αλλά πιστεύει σε Θεό και στο έπειτα.
Γράφει ο Αποστόλης Σαμακοβλής
loading...
Λίγο πριν πεθάνεις…
Ο παππούς μου ήταν φυσικός. Ήταν και 96 χρονών (όπως ο Μητσοτάκης). Όταν τον ρωτούσαν πόσων χρονών είναι απαντούσε «χοντρικά… λίγο πριν πεθάνω».
Το καλύτερο είναι ότι χαμογελούσε όταν το ‘λεγε. Γνήσια, όχι μ’ αυτό το χαμόγελο-μορφασμό-κάλυμμα τρόμου. Ο παππούς μου χώρισε από τη γιαγιά μου όταν ήταν 75 χρονών. Όχι γιατί βρήκε γκόμενα αυτός. Όχι επειδή βρήκε γκόμενο η γιαγιά.
Χώρισε γιατί δεν ...
13 πράγματα που θα ήθελα να γνώριζα στα 25 μου
Επαγγελματικές συμβουλές που θα θέλαμε να μας τις είχε πει κάποιος όταν ήμασταν 25 ετών, και βέβαια να τον είχαμε ακούσει...
1. Όλοι κάτι θέλουν.
Σχεδόν όλοι ενεργούν ιδιοτελώς (ακόμη και όταν ισχυρίζονται ότι δεν ισχύει αυτό).
Η επιδίωξη ανταλλάγματος είναι ο κανόνας. Στην πραγματικότητα, άνθρωποι πρόθυμοι να προσφέρουν βοήθεια ή συμβουλές, τείνουν να επιθυμούν περισσότερα ως αντάλλαγμ...
Γιατί ζηλεύουν οι άνθρωποι;
Όπως λέει ο Σπινόζα «Αν περάσει από το μυαλό κανενός πως το πρόσωπο που αγαπάει συνδέεται και με άλλον, με τον ίδιο ή και πιο στενό ακόμα φιλικό δεσμό, τότε θα νοιώσει μίσος προς το πρόσωπο που αγαπούσε πριν και ζηλοφθονία προς τον άλλον. Το μίσος αυτό προς το αγαπημένο πρόσωπο ονομάζεται ζηλοτυπία».
Η δυναμική αλληλεπίδραση της ζήλιας είναι άρτια συνδεδεμένη με την τάση για έλεγχο. Το άτομο πο...
«Μαμά πως γεννιούνται τα παιδιά;»
«Είναι μικρό ακόμα.. και τι να του πω;», είναι μια από τις πιο συχνές σκέψεις που περνούν από το μυαλό της μητέρας, όταν ακούει το μικρό της παιδί, να επιθυμεί να μάθει την αναπαραγωγική διαδικασία, που σημαίνει ότι ναι ήρθε η ώρα να μιλήσετε και για το σεξ.. ή σκέπτεστε.. «όχι ακόμα, οπότε ας της πω κάτι παιδικό και όχι πονηρό – πρόστυχο»! Ουσιαστικά παρατηρείται δυσκολία, αμηχανία ή και φόβος ότ...
Δεν ζούμε, τρέχουμε: Το κείμενο για τις ψυχικές ασθένειες που χτυπάει καμπανάκι
Όλο τρέχουμε, κάτι να προλάβουμε, κάτι να κάνουμε, κάποιον να δούμε, κάτι να πληρώσουμε, κάτι να ακούσουμε, κάτι να μάθουμε, κάτι να διαβάσουμε, κάτι.
Απ’ τη στιγμή που ανοίγουμε τα μάτια μας μέχρι να τα κλείσουμε, τρέχουμε...
Ο πραγματικά καλλιεργημένος άνθρωπος, δεν προσβάλλει, δεν εκμεταλλεύεται, δεν μειώνει κανέναν
Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη
Τα πτυχία στους τοίχους δεν σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Δεν σου μαθαίνουν τρόπους και ευγένεια, δεν σου εξασφαλίζουν ανθρωπιά. Δεν σε κάνουν ευαίσθητο, δεν σου διδάσκουν πώς να έχεις ενσυναίσθηση και σίγουρα δεν σου μεταγγίζουν παιδεία, χαρακτήρα και αγωγή.
Δεν είναι υπεύθυνα για τις αξίες σου, για τα ιδανικά σου, για τον τρόπο που βλέπεις και προσεγγίζεις τα πράγμα...
Στα “εύκολα” να σε δω
Έχουμε μεγαλώσει με την αντίληψη ότι οι άνθρωποι που αξίζει να έχουν μία ιδιαίτερη θέση στη ζωή μας, κρίνονται από τον τρόπο που μας στηρίζουν στα δύσκολα. Τις στιγμές που βιώνουμε τον πόνο, την αποτυχία, την απογοήτευση. Είναι τεράστια η αξία του να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που σε κάνουν να αισθάνεσαι καλά όταν οι καταστάσεις ζορίζουν. Με το πέρασμα των χρόνων, οι στιγμές αυτές, δυστυχώς ή ευτυ...
Η αποδοχή, η προσοχή και η αγάπη που δεν πήραμε από τους γονείς μας θα την αναζητάμε σ' όλες τις υπόλοιπες σχέσεις μας
Από μικροί μεγαλώνουμε με το αξίωμα ότι όλοι οι γονείς αγαπούν και αποδέχονται τα παιδιά τους. Αυτή η άποψη φτάνει να είναι τόσο κοινωνικά και παραδοσιακά παγιωμένη, που κάθε αμφισβήτηση της, θεωρείται τυπικά ασέβεια προς τους γονείς. Παρ όλα αυτά υπάρχουν αμέτρητες ιστορίες παιδιών όπως και νυν ενηλίκων που έχουν βιώσει ή έχουν να διηγηθούν ακριβώς το αντίθετο....
«Τικ-τοκ»
Σίγουρα όλοι τους έχουμε δει στο δρόμο, σε λεωφορεία και τραμ, σε πάρκα και πεζοδρόμια, να επαιτούν και να ζητούν το ελάχιστο που μπορούμε να τους δώσουμε, σίγουρα όταν ήμασταν πιτσιρίκια νιώσαμε το φόβο και την αγωνία στη φωνή του μπαμπά ή της μαμάς και το δυνατό τράβηγμα στο χέρι μας καθώς μας οδηγούσε στον απέναντι δρόμο, στην ασφάλεια μακριά από τον περίεργο βρώμικο τύπο που ζητιανεύει...
