«Ρε γέρο»

Γράφει ο Αποστόλης Σαμακοβλής07-07-2017

Ειδικά για εμάς τα αγοράκια η σχέση με τον αρχηγό της οικογένειας, τον μπαμπά μας, είναι και ήταν πάντοτε λίγο ή πολύ μυστήρια. Λίγο ο σεβασμός που κάνει παρέα με τον φόβο καθώς ήμαστε νήπια, λίγο ο ανταγωνισμός και η επαναστατικότητα στην εφηβεία, λίγο η απόσταση και η μηνιαία επικοινωνία στα φοιτητικά χρόνια, λίγο ή πολύ το ότι είμαστε μαμάκηδες και δεν το κρύβουμε από κανέναν, λίγο το ότι είμαστε και μοσχάρια από κατασκευή, όλα αυτά τέλος πάντων έκαναν τον μπαμπά τον δεύτερο ή και τρίτο στην ιεραρχία της οικογενειακής λίστας. Άδικο και κρίμα για τον ίδιο βέβαια. Του αξίζει κάτι καλύτερο.

Ας πάρουμε από την αρχή την σχέση πατέρα και γιου ξεκινώντας από την γέννηση μας ως αρσενικά γιατί μόνο ως τέτοιο μπορώ να μιλήσω και να παραδειγματίσω. Είμαστε ο λόγος που ο μπαμπάς θα μαζέψει την παλιοπαρέα του και θα ξεπαραδιαστεί στον καφενέ κερνώντας τα πάντα, όχι μόνο σε φίλους του αλλά και σε γνωστούς ή και ξένους αφού έβγαλε τον πολυπόθητο γιο. Θα καμαρώνει μέχρι τα τέλη του δημοτικού περίπου για τον γιο του, μετά θα γίνει ο γιος της μάνας που τον έκανε σαν τα μούτρα της. Μετά θα ξανακαμαρώνει. Και θα πηγαίνει έτσι.

Κάπου στα τέσσερα με πέντε όταν έρχεται η ώρα για την πρώτη μας επαφή ως πιτσιρικάδες με άλλα παιδάκια και πρέπει να πάμε στο νηπιαγωγείο να κυλιστούμε σε χώμα και να παίξουμε τις πρώτες μπουνιές μας, η μαμά είναι εκεί από την ώρα που φτάνουμε στο κτίριο και μας περιμένει ως την ώρα που το εγκαταλείπουμε αλλά ο πατέρας που θα επιστρέψει από την δουλειά θα ρωτήσει με αγωνία πως πήγε η ημέρα μας κι αν μας ακούμπησε κανένας ώστε να πάει και να του σπάσει τα άσπαστα. Και αναφέρεται σε παιδάκια. Και εννοεί ότι θα τους σπάσει τα άσπαστα. Και νιώθουμε πως κανείς δε θα μας ακουμπήσει ποτέ.

Έπειτα στο δημοτικό. Συνήθως πηγαίνουμε στο σχολείο με την μαμά μια φορά να μάθουμε τον δρόμο και μετά μόνοι μας. Σε άλλες υποχρεώσεις το απόγευμα προς βράδυ όπως αγγλικά, κολυμβητήρια, ξιφασκίες, χοροεσπερίδες και ότι άλλο κρίνουν οι γονείς καλό και κατάλληλο σβερκονόμαστε από τον μπαμπά και πηγαίνουμε μαζί του αλλά και επιστρέφουμε μαζί του καθώς το βράδυ είναι η ώρα του κακού, καραδοκεί κι ο Μπάτμαν. Αλλά ο μπαμπάς ακόμη και τον Μπάτμαν τον έχει με ένα χαστούκι. Το αστείο είναι ότι το πιστεύει ο ίδιος, το πιο αστείο είναι ότι το πιστεύουμε κι εμείς.

Και φτάνει η εφηβεία. Και αλλάζω πρόσωπο αφού απευθύνομαι σε εσένα τώρα.

Κάπου στα δεκατρία με δεκατέσσερα η όποια σχέση έχεις χτίσει με τον αρχηγό θα αρχίσει να περνάει κρίσεις. Και φταις εσύ για αυτό γιατί πολύ απλά η βιολογία σου είναι συγκεκριμένη και τώρα είναι η ώρα που αμφισβητείς τα πάντα, κάθε ηγετική και αρχηγική φιγούρα (τον μπαμπά), κάθε παλιό και περασμένο που σε κρατά πίσω και δεν σε αφήνει να εκφραστείς (τον μπαμπά), κάθε έναν που επιμένει να σου λέει πως σε καταλαβαίνει και θέλει να σε βοηθήσει αλλά δεν παίρνεις από λόγια (τον μπαμπά), οποιονδήποτε σου λέει να διαβάσεις όχι για εμένα αλλά για εσένα-για το δικό σου μέλλον-για να κάνεις κάτι καλύτερο (τον μπαμπά) . Γενικά κοντράρεις οποιονδήποτε και οτιδήποτε αλλά ποτέ την μαμά γιατί είπαμε, είμαστε μαμάκηδες. Οπότε ο αρχηγός την πληρώνει. Ο μπαμπάς.

Μετά τις πανελλήνιες έχεις την ευκαιρία να ξεφύγεις από την σκεπή του και το άγρυπνο του μάτι, να ζήσεις ελεύθερος την ζωή σου και να κάνεις όσα σου στέρησε με τις απαρχαιωμένες του αντιλήψεις. Ειδικά άμα βρίσκεσαι σε άλλη πόλη η φοιτητική ζωή είναι θεόσταλτο δώρο. Κι ας πληρώνει το ενοίκιο σου ο δεινόσαυρος, κι ας σου στέλνει κάθε μήνα για τα έξοδα σου. Αυτή είναι η αποστολή του ούτως ή άλλως.

Όταν ψιλομεγαλώσεις τώρα και ανέβεις τα είκοσι έχεις αδειάσει το μυαλό από τις αηδίες τις εφηβείας, αφού έχεις τελειώσει τις σπουδές σου, αφού ίσως έχεις ζητήσει και καμιά συγγνώμη, καταλαβαίνεις πως στα πάντα είχε δίκιο. Όταν ξελαρυγγιαζόταν για τις διακοπές που δεν σε άφηνε να πας στα δεκαπέντε με την παρέα σου, είχε δίκιο. Όταν γκάριζε για τους χαμηλούς βαθμούς σου ένα απόγευμα μετά την διπλοβάρδια και σε έκραζε για το μέλλον σου είχε δίκιο. Όταν σε βομβάρδιζε με ιστορίες από το παρελθόν του για να εκτιμήσεις εσύ το βόδι όσα έχει, είχε δίκιο. Όταν σε έκραζε σε ένα τηλέφωνο στην ατελείωτη σκοπιά σου στις οκτώ το βράδυ είχε δίκιο.

Όταν αρχίσεις να σκέφτεσαι πως είχε δίκιο και έχει δίκιο σε όλα θα αρχίσει να τρώει το στομάχι σου κάτι, μια ενοχή, ένα ανάθεμα, ένα αίσθημα, κάτι πρωτόγνωρο. Αυτό συνήθισε το γιατί θα είναι μαζί σου για πάντα μετά την δεύτερη σου δεκαετία να σου θυμίζει τον γέρο σου.

Και να τον θυμάσαι τον γέρο σου, με όλα του τα στραβά και τα παράξενα. Εσένα σε θυμάται κάθε μέρα, όλη μέρα.
Να τον θυμάσαι.

---

Γράφει ο Αποστόλης Σαμακοβλής

---