Πριν κάνεις ένα παιδί σκέψου πρώτα αν αντέχεις να παλέψεις για εκείνο
Είμαι τυχερή που σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς έχω εργασία. Όμως είμαι ακόμη πιο τυχερή που η εργασία μου μου επιτρέπει να έχω ερεθίσματα για να γράψω, μιας και η συγγραφή είναι κομμάτι του εαυτού μου.
Στο ταμείο λοιπόν που κάθομαι περνάει από μπροστά μου πολύς κόσμος. Εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, χαμογελαστοί, λυπημένοι, θυμωμένοι, αλλά και γονείς με παιδιά. Σε αυτούς τους τελευταίους πελάτες θα ήθελα να σταθώ περισσότερο.
Αφανείς, καθημερινοί ήρωες, συνήθως βιαστικοί, για να προλάβουν κάποιο φροντιστήριο, να ετοιμάσουν το φαγητό των παιδιών. Η μαμά αφήνει τα προϊόντα της πάνω στον ιμάντα και μπροστά της είναι ένας πιτσιρικάς, 5-6 χρονών. Αμίλητη περιμένει στη σειρά της, ενώ ο μικρός μουρμουρίζει κάποιο παιδικό τραγουδάκι.
Ξαφνικά γυρίζει στη μαμά του και της λέει “μαμά σ’ αγαπώ”. Εκείνη δεν απαντάει, ούτε καν τον κοιτάζει. “μαμά με άκουσες; είπα σ’ αγαπώ”.
Τον κοιτάζει ατάραχη και του λέει “έλα έλα προχώρα”. Τους εξυπηρετώ, τους καληνυχτίζω και φεύγουν. Ένας λυγμός ανέβηκε στο λαιμό μου και τον έπνιξα. Είμαι εκπαιδευμένη να μην λυγίζω στο ταμείο. Όσο και να μην θέλει κάποιος να πιστέψει τη συνέχεια της ιστορίας μου, τον διαβεβαιώ ότι συνέβει.
Κάποια άλλη μαμά, άλλη μέρα, στέκεται δίπλα στο παιδάκι της, το κοιτάει, χαμογελάει και περιμένουν υπομονετικά στη σειρά τους. Ο πιτσιρικάς (ναι πάλι πιτσιρικάς) παίζει με ένα αυτοκινητάκι στο χέρι, γυρίζει στη μαμά του και της λέει ” μαμά σ’ αγαπάω” χωρίς δεύτερη σκέψη εκείνη τον φιλάει στο κεφαλάκι του και του λέει “είσαι πολύ γλυκός, κι εγώ σ’ αγαπάω”.
Δε θα αναλωθώ σε ψυχολογικές αναλύσεις, στο τι ένιωσε το πρώτο παιδί, τι το δεύτερο και τι μαθαίνει το καθένα για την αγάπη.Θυμήθηκα αυτά τα δύο γεγονότα, ακούγοντας σοκαρισμένη την είδηση της δολοφονίας της μικρής Στέλλας. Θέλω να γράψω με οργή, με μίσος, με πολλά “γιατί;”
Η γονεϊκότητα δεν ταιριάζει σε όλους. Αλλά ούτε και σε επικριτικά σχόλια θα αναλωθώ. Είναι αργά και δε θα φέρουν πίσω ψυχούλες, όπως της Στέλλας.
Πριν κάνεις ένα παιδί σκέψου πρώτα, γιατί το κάνεις και αν αντέχεις να παλέψεις για εκείνο!!! Το πέρασμά μας από τη ζωή είναι σύντομο… πόσο δύσκολο μας είναι να τη γεμίσουμε με αγάπη! Μια τόσο μικρή λέξη… αγαπώ… σε αγαπώ…
Δεν θα σου στοιχίσει τίποτα…Κι αν σαν παιδί δεν πήρες αγάπη, αναγνώρισε το, πέσε από το δέντρο που σε κρατάει και φτιάξε καινούριες ρίζες.
Πηγή: babyradio.gr
