«Χαμογέλα, τι σου ζητάνε;»

Γράφει ο Αποστόλης Σαμακοβλής12-06-2017

Περνάει η ημέρα και με το που πατάω το πόδι σπίτι αναρωτιέμαι πραγματικά πως την ξόδεψα, πως ακριβώς ξόδεψα τις ώρες της και που έδωσα τον χρόνο που περιέχει. Απαντάω αμέσως στην ερώτηση μου φωναχτά, δουλειά και διαδρομή προς αυτήν, διαδρομή προς το σπίτι μετά το τέλος της, καμιά βόλτα σε ψιλικά και τσιγάρα κι άντε βαριά και καμιά μπύρα για το βράδυ που έρχεται. Μετά σπίτι να αναμένω την επόμενη ημέρα που θα κυλήσει ακριβώς όπως αυτή που φεύγει. Και η λούπα συνεχίζεται και η ζωή συνεχίζεται και λοιπά. Πάνω που ξεφορτώνω και βγάζω ρούχα κι ενώ τακτοποιώ το βραδινό το πιόμα συνειδητοποιώ ότι δεν μίλησα με κανέναν άνθρωπο, δεν αντάλλαξα ματιά με κανέναν, δεν έδωσα χρόνο από την ημέρα μου σε κανέναν άνθρωπο. Μία από τις λίγες ημέρες που συνέβη κάτι τέτοιο σε εμένα.

Παπαγαλίζω γενικώς στους πάντες πως το σημαντικότερο αγαθό που έχουμε, η ευλογία που ο άνθρωπος μπορεί να κατανοήσει πως έχει είναι ο χρόνος. Ο χρόνος που έχει ο καθένας μας τελειώνει κι αυτό είναι δεδομένο. Οπότε πρέπει να τον αξιοποιεί όπως ο ίδιος, όπως ο καθένας μας κρίνει καλύτερα. Για εμένα η καλύτερη επιλογή είναι να περνάω χρόνο, τον χρόνο μου, με άλλους ανθρώπους. Όχι απαραίτητα γνωστούς και φίλους που γνωρίζουν τι και ποιος είμαι αλλά και με αγνώστους ή σε ανθρώπους που δεν βλέπεις κάθε μέρα. Μια τυχαία συνάντηση με κάποιον άνθρωπο στον δρόμο που μπορεί να οδηγήσει σε μια συζήτηση είναι ευλογία. Είναι ευλογία πρώτον γιατί κάποιος κάθεται και μιλά μαζί σου, σε ακούει και μοιράζεται σκέψεις και προβλήματα ή χαρές. Δεύτερον, χαμογελάει όταν ανοίγεται και πραγματικά όταν μπορείς να κάνεις τον οποιονδήποτε να χαμογελάσει, προσφέρεις. Κι ας μην πληρώνεσαι για τις υπηρεσίες που παρέχεις σε συνανθρώπους σου με χάρτινα πράγματα με αριθμούς επάνω που σου επιτρέπουν να αγοράσεις απορρυπαντικό, μακαρόνια και κρασί και να πληρώσεις το ενοίκιο. Βοηθάς και βοηθάω όταν ακούμε και μιλάμε, μαζί με τον απέναντι που μαθαίνεις ανακαλύπτεις και κομμάτια σου που δεν γνώριζες ότι υπάρχουν ή τα έχεις ξεχασμένα στην ρουτίνα σου.

Κάποιοι από εμάς δεν είναι τόσο δυνατοί ώστε να γίνουν ρομπότ, να μπουν στην λειτουργία εργοστασίου (σπίτι, δουλειά,γυναίκα και ανάποδα). Κάποιοι έχουν ανάγκη την συντροφιά, την παρέα, την συμβουλή, το σκούντημα και την σφαλιάρα. Κάποιοι καλώς ή κακώς έχουν βάλει τη ζωή τους σε αυτό το τιτάνιο θέατρο που παίζουμε όλοι στον πρωταγωνιστικό ρόλο κι εσένα στον ρόλο του κομπάρσου. Νιώθουν πως αντιμετωπίζουμε μηδαμινά προβλήματα λόγω της ρομποτοποίησης και τους ψέματος που πουλάν οι πιο δυνατοί χαρακτήρες και πιάνονται από αυτό ζητώντας περισσότερη παρέα, φιλία, συντροφιά, ένα απλό χτύπημα στην πλάτη ή ένα μόνο χαμόγελο και μια καλή κουβέντα. Για τέτοιους ανθρώπους είμαστε εμείς εδώ, να ακούμε και να συμβουλεύουμε όταν χρειάζεται. Βάζουμε στην άκρη τα δικά μας και ασχολούμαστε με τα δικά τους. Δεν είναι ούτε εγωιστικό ούτε είμαστε άγιοι που προσφέρουμε ελπίζοντας για την σωτηρία της ψυχής, είμαστε διαφορετικοί χαρακτήρες και μας αρέσει να βοηθάμε τον άλλον όσο κι αν δεν φαίνεται με την ζωή που κάνουμε.

Να βοηθάς κι εσύ λοιπόν αν σου αρέσει και αν θέλεις βοήθεια ζήτα γιατί σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμένα εκεί έξω. Αν δέχεσαι ότι περιέγραψα θα σε βοηθήσει κι αν πάλι είσαι σαν κι εμένα θα έρθει μόνος ή μόνη κάποιος ή κάποια να σου ζητήσει μια γνώμη, να ανοίξει την καρδιά του και να ακούσεις. Εσύ άκου και αν κρίνεις πως χρειάζεται μίλα.

Και χαμογέλα, δεν κοστίζει τίποτα και βοηθά τους πάντες σε όλα. Απλά χαμογέλα και άσε την πραγματικότητα και την ρουτίνα που ύπουλα θέλει να σε κάνει κάτι που δεν είσαι. Άσε τα ψώνια εκτός ψυγείου και πάνε μια βόλτα όχι για εσένα αλλά για κάποιον άλλον. Κι όταν τον δεις αυτόν τον άλλον, κι όταν τον ακούσεις απλά πριν πεις οτιδήποτε απλά χαμογέλα.

Χαμογέλα, τι σου ζητάνε ;

---

Γράφει ο Αποστόλης Σαμακοβλής