Τι συμβαίνει όταν ένα παιδί έχει στερηθεί την αγάπη;

15-10-2016

Μου συμβαίνει συχνά να συναντώ ανθρώπους που μπορεί φυσικά να είναι 20, 30, ακόμη και 40 χρονών, αλλά μέσα τους να εξακολουθούν να είναι ακόμη παιδιά. Αυτό συμβαίνει ίσως επειδή ακόμα αναμένουν την αγάπη που δεν πήραν σε μεγάλο βαθμό, ή ακόμα και που στερήθηκαν, στα πρώτα τους χρόνια. Αυτά τα άτομα δεν θα μεγαλώσουν αν δεν βρουν την ευτυχία για τον εαυτό τους μόνοι τους.

Από τη στιγμή που θα νιώσουμε οτι δεν μας αγαπάνε, δεν θα μπορέσουμε να αναπτυχθούμε.

Σε κάθε ηλικία, η απαίτηση του παιδιού για αγάπη και προσοχή από τους γονείς του, παίρνει διαφορετικές μορφές.

Όταν είναι ακόμα βρέφος το αίσθημα εμπιστοσύνης αρχίζει να αναπτύσσεται στο παιδί. Σε αυτό το στάδιο,ένα παιδί καταλαβαίνει την αγάπη της μάνας ,από τη στιγμή που η μανούλα ασχολείται μαζί του συνέχεια… Το θηλάζει ,το κάνει μπανάκι… και του κάνει πολλές αγκαλίτσες.

Αν ένα άτομο όταν ήταν βρέφος δεν πήρε όση αγάπη χρειάζόταν, από τη στιγμή που φθάσει στην ενηλικίωση υπάρχει πιθανότητα να έχει προβλήματα σοβαρά στις σχέσεις του με τους άλλους, και θα υποβάλει το σύντροφο του σε συνεχή «εξετάσεις» για να επιβεβαιώνει την αφοσίωση του και στο κατά πόσο το άτομο αυτό είναι άξιο εμπιστοσύνης. Συχνά επίσης μπορεί να αισθάνεται αρκετά ευάλωτο ακόμα και όταν φαινομενικά έχει κάποιον δίπλα του.

Όταν ένα παιδί είναι λίγο μεγαλύτερο, περίπου 2-3 χρονών, κάνει τα πρώτα του βήματα προς την αυτονομία και αποκτά την ικανότητα να ελέγχει το ίδιο τον εαυτό του. Εάν οι γονείς του με οποιοδήποτε τρόπο ,εμποδίσουν τη διαδικασία αυτή, όπως να το εμποδίσουν να κάνει πράγματα που είναι ήδη ικανό να κάνει – ή, εναλλακτικά, περιμένουν να κάνει πράγματα που ακόμα δεν μπορεί να διαχειριστεί – μια μακροχρόνια αίσθηση ντροπής μπορεί να αναπτυχθεί στο παιδάκι. Αν οι γονείς ξοδεύουν υπερβολικό χρόνο και ενέργεια προσπαθώντας να προστατεύσουν το παιδί από τους γύρω τους και κάνουν τα πάντα για αυτό, ενώ ταυτόχρονα παραμένουν τυφλοί στις πραγματικές ανάγκες του παιδιού σε αυτό το στάδιο της ανάπτυξης του, το παιδί θα αποκτήσει πολλές αμφιβολίες για τις ικανότητές του . Αυτό το παιδί θα μεγαλώσει και δεν θα έχει εμπιστοσύνη στις ικανότητές του να ελέγχει τον κόσμο γύρω του, ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό.

Από τη στιγμή που φθάσει στην ενηλικίωση αυτό το παιδί, στη θέση της εμπιστοσύνης θα είναι η συνεχής υποψία ότι οι άλλοι το επιτηρουν, κάτι το οποίο σε κανέναν δεν αρέσει.Κανείς δεν το αποδέχεται , και έτσι θα γίνει καχύποπτο για τους ανθρώπους και τα κίνητρά τους. Επίσης, συχνά αναπτύσσει ιδεοψυχαναγκαστικές συμπεριφορές και μια πανίσχυρη παράνοια οτι το ξεχωρίζουν και το διώκουν.

Όταν το παιδί φτάσει στην ηλικία των 3-6 ετών, ερμηνεύει την αγάπη με όρους ,ανάλογα με τις ευκαιρίες που έχει προκειμένου να αυξήσει τα πράγματα που μπορεί να κάνει μόνο του, για να γίνει αυτόνομο. Περιμένει και ελπίζει οι γονείς του να στηρίξουν τις πρωτοβουλίες του , καθώς και να αναγνωρίσουν το δικαίωμά του να είναι περίεργο και δημιουργικό. Εάν κατά τη διάρκεια αυτών των ετών οι γονείς δεν επιτρέπουν στο παιδί τους να ενεργεί ακόμη πιο ανεξάρτητα από ό, τι πριν, και / ή ακόμη και αν τιμωρούν υπερβολικά το παιδί τους για τις απαιτήσεις που έχει, αναπτύσσεται σε αυτό ένα αίσθημα ενοχής.

Οι άνθρωποι που μεγαλώνουν σε αυτό το περιβάλλον συχνά καταλήγουν να μην είναι αποφασιστικοί και δεν έχουν την αποφασιστικότητα που απαιτείται για να θέσουν ρεαλιστικούς στόχους και να τους πραγματοποιήσουν. Τα συνεχή αυτά συναισθήματά ενοχής μπορεί να οδηγήσουν σε παθητικότητα, αίσθηση ανικανότητας και μια αποστροφή για την οικειότητα, ακόμα και ψυχοπαθητική συμπεριφορά.

Μόλις το παιδί πάει στο σχολείο, μια αίσθηση επιμέλειας εμφανίζεται συχνά . Άν από αυτή τη στιγμή το παιδί αμφιβάλλει για τις ικανότητές του ή για το αν είναι ισότιμο με τους συνομηλίκους του, αυτό μπορεί να μειώσει την ετοιμότητά του για να αναπτυχθεί περαιτέρω. Μπορεί επίσης να οδηγήσει σε σοβαρά αισθήματα κατωτερότητας που μακροπρόθεσμα θα μπορούσε να εξαφανίσει αποτελεσματικά την ικανότητά του να λειτουργεί ως ένα συνηθισμένος αυτοδύναμος ενήλικας στο σύγχρονο κόσμο.

Εάν ένα άτομο καταλήγει στο συμπέρασμα οτι στην παιδική ηλικία του τα επιτεύγματά στο σχολείο – ή, γενικότερα, στην εργασία και στη μελλοντική επαγγελματική ζωή – είναι τα μόνα κριτήρια που καθορίζουν την αξία του ως ένα ανθρώπινο ον, τότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να του γίνει έμμονη ιδέα η εργασία και η καριέρα του, εις βάρος πολλών άλλων πτυχών της ζωής του.

Εστώ και μία περίπτωση από τις παραπάνω κάτι σας θυμίζει, σας προτείνω , επιτέλους, να δώσετε ένα χέρι βοήθειας σε αυτό το ευάλωτο παιδί που έχετε μέσα σας και που εξακολουθεί να κυριαρχεί στη ζωή σας, και να το βοηθήσετε να μεγαλώσει. Προσπαθήστε να καταλάβετε πόσο χρονών είναι, με τι μοιάζει, τι σκέφτεται και ποιά είναι η πηγή των φόβων του.

Μιλά του.

Πιάσε ένα κομμάτι χαρτί και δύο διαφορετικά χρωματιστά μολύβια – ένα στο δεξί σου χέρι, το άλλο στο αριστερό. Εάν είσαι δεξιόχειρας, τότε γράψε αυτό που σκέφτεσαι σαν ενήλικας με το δεξί (και άν είσαι αριστερόχειραςκάνε το αντίθετο)

Σε αυτή τη κουβεντούλα θα υπάρχετε μόνο εσείς και το μικρό παιδί μέσα σας. Πώς θα ξεκινήσετε; Γιατί θα μιλήσετε; Οι απαντήσεις που θα δώσετε μπορεί να μην είναι αυτες που θα περιμένατε και να σας εκπλήξουν!

Τώρα λοιπών που βρήκατε το παιδί μέσα σας, και ξεκινήσατε συζήτηση μαζί του, ήρθε η ώρα επιτέλους να αναπτύξετε αμοιβαία κατανόηση. Ρωτήστε το τι επιθυμεί βαθιά;. Δώστε του αυτό που θέλει. Πείτε ευγενικές και στοργικές λέξεις …. εκφράστε την αγάπη σας γι ‘αυτό. Δώστε του συμβουλές….

Γίνετε ο γονιός που πάντα ευχότανε να έχει!

Πηγή: www.daddy-cool.gr