Θέλω να φύγω… Αφήστε με να φύγω!
Άραγε από πόσα στόματα είναι έτοιμη να ξεχειλίσει αυτή η κραυγή;
Πόση δύναμη χρειάστηκε να καταβάλεις για να την πνίξεις και να την αντικαταστήσεις άδοξα με μια βασανιστική, εσωτερική επανάληψη της λέξης υπομονή;
Δεν είναι επανάσταση, δεν είναι αντίσταση στο παλιό. Είναι βιολογική και εξελικτική ανάγκη· όπως υποδεικνύει η επιστήμη για να εξελιχθεί ένα είδος, πρέπει να «πεθάνει» αναπόφευκτα το προγενέστερο είδος και αυτό ίσως θα μπορούσε να μεταφραστεί ως ανάγκη να αποδιώξεις το παλιό, να ανοίξεις τα δικά σου φτερά και να δημιουργήσεις τη δική σου αποικία.
Αυτό που βιώνουμε σήμερα, εν καιρώ κρίσης, μας φιμώνει σε ένα εφηβικό δωμάτιο αναγκασμένους να ζήσουμε την πατριαρχική ιεροτελεστία του θεσμού της ελληνικής οικογένειας (γιατί η ελληνική οικογένεια διαφοροποιείται από την οικογένεια ως όρο ευρύτερα). Ανήμποροι να αποδράσουμε από τις εικονικά φτιαγμένες φυλακές μας, αποκλειόμαστε σε έναν κόσμο που προ πολλού έχει πάψει να αποτελεί χώρο ελευθερίας, δημιουργικής έκφρασης και εξέλιξης. (Μοιραία. Χωρίς διάθεση για κατάκριση.) Αλλάξαμε εμείς και κατά συνέπεια οι ανάγκες μας και πλέον δε μας καλύπτει η οικογενειακή θαλπωρή των παιδικών μας χρόνων. Ό,τι είχε να δώσει η Ιθάκη αυτή το έδωσε και τώρα πρέπει να ψάξουμε για νέα Ιθάκη, να καταστρώσουμε καινούριοσχέδιο και ταξίδι που θα μας βγάλει μεσοπέλαγα. Αλλά οι άγκυρες έχουν γαντζωθεί σφιχτά στο ασφαλές γονεϊκό λιμάνι. Μας προστατεύουν από τέρατα και τρικυμίες, αλλά μας καταδικάζουν σε φθορά, γιατί δεν έχουμε φτιαχτεί να μένουμε πίσω – δεν είμαστε δέντρα ριζωμένα σε μια γη, είμαστε καράβια κατασκευασμένα να αρμενίζουμε ανεξάρτητα και να βρίσκουμε νέα λιμάνια για προσάραγμα. Γι’ αυτό καταλάβετέ μας και λυτρώστε μας. Δεν είναι η οργή για το χάσμα γενεών, δεν είναι η έλλειψη αγάπης προς τους γονείς. Σας σεβόμαστε για όσα μας προσφέρατε, αλλά μη μετατρέπετε την ευγνωμοσύνη μας σε τύψεις για να μην μπορούμε να φύγουμε ποτέ από κοντά σας. Μια κοινωνία που δε σε πάει ένα βήμα μπροστά, αλλά σε ωθεί σε οπισθοχώρηση στη μάχη για τη ζωή, σε οδηγεί σε βέβαιο θάνατο, εξελικτικό και πνευματικό.
Εδώ να μείνω ακόμα, θα σαπίσω από σιγουράδα, τεμπελιά και καλοπέραση. Άνοιξε την πόρτα να φύγω! Δεν είμαι άγγελος, δεν είμαι μαϊμού, είμαι άνθρωπος. Άνθρωπος, πάει να πει πολεμιστής, εργάτης, αντάρτης. Έξω ψυχανεμίζουμαι θεριά που δαγκάνουν, ποτάμια που πνίγουν, φωτιές που καίνε • θα βγω να πολεμήσω! Άνοιξε την πόρτα να φύγω! -Ν. Καζαντζάκης-
Ιδιαίτερα το συναίσθημα της αδυναμίας είναι απάνθρωπο. Το αίσθημα της καρτερικότητας πλέον σε πνίγει. Περιμένεις να βρεθεί κάτι μπροστά σου που θα σου δώσει ώθηση να πετάξεις. Μια αφορμή ψάχνεις, μια ευκαιρία, μια ριπή ανέμου για να ανοίξεις τα φτερά σου και αυτή δε σου δίνεται. «Κάτσε εδώ, εδώ τουλάχιστον δε θα πληρώνεις νοίκι, θα έχεις ένα πιάτο φαΐ» και μέσα σε λίγες λέξεις καθρεφτίζεται όλη η δεσμευτική και παθολογική αγάπη –έτσι έμαθαν- των γονιών.
Γιατί;
Συγγνώμη, δεν έχουμε τίποτα προσωπικά με εσάς. Μόνο με την παρωχημένη νοοτροπία του ρόλου της οικογένειας που κουβαλάτε.
Συγγνώμη, δεν έχουμε τίποτα με την αγάπη σας. Μόνο με τα δεσμά με τα οποία αυτή συνοδεύεται.
Συγγνώμη, δεν τα βάζουμε με τη γενιά σας. Μόνο με την κριτική, την απαξίωση, την ακατάσχετη ρητορεία και την ασθενή σας μνήμη – ξεχάσατε γρήγορα όσα κάνατε εσείς.
Συγγνώμη, δε μας ενοχλεί το ενδιαφέρον και η αγωνία σας - σας προστέθηκαν οικειοθελώς από τη μέρα που γεννηθήκαμε. Μας ενοχλεί ο αποπνικτικός έλεγχος, η έλλειψη ιδιωτικότητας και ελευθερίας κινήσεων.
Συγγνώμη, δεν έχουμε τίποτα με το σπίτι που μεγαλώσαμε· θα είναι πάντα για μας η μητρόπολή μας και θα γυρνάμε σε αυτό. Έχουμε μόνο με το σπίτι-φυλακή που χτίζει ανυπέρβλητους, προστατευτικούς τοίχους και μας στερεί τη θέα. Με αυτό που αρνείται να μας αποδεσμεύσει για να δημιουργήσουμε τους δικούς μας τέσσερις τοίχους, που θα ονομάσουμε δική μας Εστία.
Συγγνώμη, δεν έχουμε τίποτα με την κοινωνία, τη ζούγκλα της ζωής. Μόνο με τις νόρμες, τους κανόνες, τους νόμους και όσους ορίζουν το μέλλον μας αυταρχικά, αφαιρώντας μας τα δικαιώματά μας και τη δυνατότητα να προσπαθήσουμε.
Σε σένα που με γεμίζεις με τύψεις και την αγάπη σου τη νιώθω αλυσίδα βαριά, δεμένη στην άκρη του κρεβατιού μου,
σε σένα που μου μιλάς για έναν κόσμο τρομακτικό έτοιμο να με κατασπαράξει και προβάλλεις την αγκαλιά σου ως ασπίδα προστασίας, που φοβάσαι να φύγω, να υπάρξω μόνος μου και αυτόν τον φόβο σου μου τον έχεις κληρονομήσει,
σε σένα που δε με σπρώχνεις, δε με ωθείς να δοκιμάσω και χαίρεσαι που ακόμα μένω δίπλα σου και με έχεις,
σε σένα που με ένα υπερπροστατευτικό πέπλο μου παρέχεις τα πάντα νομίζοντας ότι είναι για καλό μου δίνοντάς μου ουσιαστικά πατερίτσες, ενώ μπορώ να σταθώ μόνος μου – στερώντας μου το δικαίωμα της πτήσης και της πτώσης,
θέλω να φωνάξω:
Θέλω να φύγω! Άφησέ με να φύγω!
Πηγή:
www.o-klooun.com
